Un homme et une femme

Εχθες ειχα την τυχη να παρακολουθησω μια μοναδικη σκηνη στη διαρκεια ενος φιλμ.
Η ταινια του Claude Lelouch, απο τους πρωτοπορους της Νουβελ Βαγκ τη δεκαετια του '60, "Un Homme et une Femme" περιγραφει την απλη ιστορια δυο ανθρωπων γυρω στα 35 που ειναι μεν τραυματισμενοι κουβαλωντας βαρυ φορτιο απο προυπαρχουσες εμπειριες στην πλατη τους αλλα απο την αλλη εχουν ακομα ολη τη ζωη μπροστα τους, μπορουν να αγαπησουν, ν'αγαπηθουν. Τιποτε δεν εχει ακομα καθοριστει.

Οταν λοιπον πρωτογνωριζονται -ολες οι εσωτερικες σκηνες ειναι ασπρομαυρες, κι οι εξωτερικες εγχρωμες- οδηγουν βραδυ υπο κατταρρακτωδη βροχη κι ο αντρας ρωταει τη γυναικα σχετικα με τον (πρωην) συζυγο της. Η γυναικα αναφερει ποσο παθος για τη ζωη εχει ο αντρας της, πως πεφτει με τα μουτρα σε κατι που τον συνεπαιρνει, να το απορροφησει στο επακρο, να το νιωσει. Και δινει ως παραδειγμα την εβδομαδα που ειχαν επισκεφτει τη Βραζιλια κι ο αντρας της παθιαστηκε με τη σαμπα.

Ομως ο Λελους, αντι να συνεχισει τη διηγηση στο κλασικο στυλ η εστω μ'ενα απλο φλασμπακ, κοβει αποτομα και σε αλλο χωροχρονο μεσα στα επομενα 5 λεπτα δειχνει στιγμες απο τη ζωη του ζευγαριου αυτου, με τον αντρα να τραγουδα την μποσα νοβα του Samba de Bensao καθως οι δυο τους βρισκονται σε διαφορες στιγμες της ζωης τους...Ενα σουρεαλιστικο ονειρο! Αλλα ολα παρα το σουρεαλισμο τους δειχνονται με μια συνεχεια, μια απαλοτητα, με αγαπη και με χιουμορ. Μεσα σε πεντε λεπτα, παρεμβαλε σκηνη μαγικη απο το πουθενα κι εδειξε με εντελως ξεχωριστη λεπτομερη ματια τη χημεια δυο ανθρωπων απο το παρελθον τους οσο διαρκει να τραγουδηθει μια σαμπα. Μια τρυφεροτητα που θα ηταν αδυνατον να δειξει αλλιως. Γυρισα κι ειδα τη σκηνη ξανα τρεις φορες απο την εκπληξη.
Σκεφτομαι πως αν καποιος παρακολουθει μια ταινια 40 χρονια μετα απο το γυρισμα της κι αισθανεται τετοια φρεσκαδα κι αληθινη χαρα στην πορεια ειναι ισως η καλυτερη αποδειξη για το πως αυτοι οι λιγοι ανθρωποι ειχαν σπασει απο το κατεστημενο και μια συνηθισμενη γλωσσα κι οδηγησαν το σινεμα σε αλλα μονοπατια.
Κερδισε το Grand Prix στις Καννες το '66 και διαφορα αλλα βραβεια.
Μονο και μονο για τη σκηνη της Samba με τον Pierre Barouh να τραγουδαει, εχει καταγραφει στις must ταινιες που πρεπει να εκτεθει κανεις...