Τρικυμια

Δαιδαλωδεις διαδρομοι νοσοκομειου.
Εξασφαλισμενη ανεπιτυχης επιλογη χρωματων στους τοιχους. Μουντα φωτα, συνοφρυομενοι ενοικοι.
Γιατροι, νοσοκομοι, ασθενεις, προσωπικο ανακατεμμενοι σε μια βαβελ σκεψεων, συναισθηματων, βηματισμων, πιο κοντα σε κατι νοσηρο απ'οσο αφηνουμε τον εαυτο μας να εκτεθει συνειδητα.
Και τοτε, στον δεκατο πεμπτο οροφο, στο ανοιγμα του μεγαλου γραφειου υπο εκτυφλωτικη ηλιοφανεια ασυνηθιστη για τον βαρυ χειμωνα, με χαστουκιζει η θεα της Λιμνης. Με σπανια καθαροτητα οριζοντα απο τον ισχυροτατο ανεμο που ετριζε το σπιτι μου συθεμελα απο τις 4 το πρωι ωσαν κανονικος σεισμος, εχω γυρει στην τζαμαρια σχεδον κολλωντας το προσωπο μου και χαζευω τεραστια κυματα να σκανε στην εξωτερικη προβλητα του λιμανιου του Μπαφαλο, προβατακια παντου λες κι εισαι σε θαλασσα τρικυμιασμενη, λαμπυριζει το οπτικο μου πεδιο απο τα παιχνιδια της αντανακλασης του φωτος στα κυματα.
Πρωτη φορα εβλεπα τη Λιμνη απο τοσο ψηλα, φουρτουνιασμενη, μανιασμενη, με τετοια καθαροτητα.
Το μονο που 'θελα τη στιγμη εκεινη ηταν να ημουν σαν τον Τρουμαν, στο Τρουμαν Σοου, στη μεση της μαστιγωμενης λιμνης, δεμενος στο μικρο ιστοπλοοικο να τρωω χαστουκια απο τα κυματα ουρλιαζοντας "Is this all you got?"...

Ομως το μονο πνιξιμο ηταν αυτο που αισθανθηκα στο λαιμο καθως καταπινα.