Ως εδω ολα πανε καλα...

Εχθες το βραδυ η καταπονημενη ξυλινη κατασκευη του επανω οροφου που αποκαλω σπιτι μου κυριολεκτικα σειοταν σαν σε σεισμο ολο σχεδον το βραδυ ανα τακτα διαστηματα. Δεν υπερβαλω!
Ξυπνησα απο την τρομαρα μου και δεν μπορεσα να χαλαρωσω απο το ταρακουνημα ολο το βραδυ. Σφοδροτατοι ανεμοι απο τη λιμνη χτυπουσαν την πολη με θερμοκρασιες στο μειον. Ενιωσα σαν σε παραμυθι με το λυκο και τα τρια γουρουνακια και τα σαθρα τους οικοδομηματα. Η μηπως επαιζε κι η Κοκκινοσκουφιτσα? Τελως παντων το γνωστο παραμυθι. Αυτο που ενας χαρακτηρας φυσουσε κι εριχνε τα σπιτια καποιων φιλησυχων ζωων. Ουτε θυμαμαι τι επαθαν τα γουρουνακια τελικα...

Γυρνωντας απο δουλεια επρεπε να διαβασω, να προετοιμαστω σε κατι που δεν το κατεχω καλα. Το γεγονος οτι η παραμονη στο σπιτι μου εφερνε ζαλαδα με εβγαλε προς το γειτονικο καφε, στο πεζοδρομιο να πολεμω με τον παγωμενο ανεμο, να με σπρωχνει απο δω κι απο κει σαν τσουβαλι.

Καθημενος στο καφε μετα απο μιση ωρα αφηρημενος κοιτουσα προς τα εξω την ταλαιπωρια ωσπου μου ηρθε η εικονα πρωην συμμαθητη μου απο φροντιστηριο, 14 χρονια απο την τελευταια μας συναντηση, 20 κιλα βαρυτερο και πλεον φαλακρο, τροφαντο με ροδαλο μαγουλο να ειναι ηδη "Προφ" σε πανεπιστημιο της Καραιβικης με κοκονατς, πεντικιουρ και εξωτικες γκομενες να ξαποσταινουν στη χορτασμενη του κοιλια κι εγω να εχω μεταμορφωθει σε ενα απο τα τρια γουρουνακια στο πολυπαθο Μπαφαλο. Η ιδεα που εξαρχης προοριζοταν να με θλιψει, σε αντιδιαστολη τελικα μου εφερε γελια...
Η χειραγωγηση της εκαστοτε πραγματικοτητας ειναι μεγαλο πραγμα.
Η οπτικη γωνια του παρατηρητη ως διαθλαστικο παραμορφωτικο γυαλι...

--------------------------------------------

Με αφορμη τον θελκτικο λογο της Ολυφ,

"συνέχεια γράφω αυτό το ποιήμα
στά ιδια φιλιά μονάχα θελω να επιστρέφω"

μετρησα σημερα τις αποτυχημενες σχεσεις και ανοητες συνευρεσεις του τελευταιου διχρονου, με προαναγγελθεν αποτελεσμα ολες, (καιροφυλακτει η επομενη) και το μεγεθος της ατομικης ευθυνης στην αδυναμια να ξαποστασω καπου, να γαληνεψω μεσα μου. Η προσωπικη ευθυνη ως ο πιο ισχυρος παραγοντας που καθοριζει μια ατομικη πορεια, ολα τ'αλλα ειναι φθηνες, σαθρες δικαιολογιες. Ο καπετανιος ειναι ενας που καθοριζει την πλευση, σπανιως η ευθυνη των πραξεων οφειλεται σε καποιον αλλο. Εξαιρειται μια μικρη δοση τυχαιου, η οποια χρησιμοποιειται ως δικαιολογια δυσαναλογα της επιδρασης της...

Κι εκει (οχι τοσο ασχετα οσο φαινεται) μου ηρθε στο μυαλο ο Σημιτης, και πως η αποτυχημενη δευτερη τετραετια του να σπασει πολλα απο τα αποστηματα της ελλαδας οδηγησαν σε μια τεραστια παρατεταμενη κριση με καραμανλικες ψευδομεσιανικες προσδοκιες, προφασεις εν αμαρτια, ζαχαρωμενα σκατα σερβιρισμενα, με πληρη απουσια προσωπικης ευθυνης σε οποιοδηποτε επιπεδο να σταματησει μια πτωση καθως ολοι σιγονταρουνε "jusqu' ici tout va bien"... ως εδω ολα πανε καλα...

----------------------------------

Ραντεβου απο εβδομαδα, ακολουθει επισκεψη στη Νεα Υορκη, να δωσω εκτος των αλλων αναφορα στο φιλο Κελσιο σχετικα με Λουσιεν Φρουντ και ΜΟΜΑ...