Μανιταρι μαγικο

Ποια ροη των πραγματων και ποιες αλληλεπιδρασεις στο περασμα του χρονου δημιουργουν και καθιερωνουν κοινες λεξεις σε γλωσσες μακρινες? Ακουγοντας εχθες την ηρωιδα του «Sympathy for Lady Vengeance» να λεει στα κορεατικα την λεξη «banya(=μαγισσα)» εμεινα με το στομα ανοιχτο! Αμεσως, σαν κομματι του παζλ η λεξη που αναβοσβηνει βρηκε τη θεση της στην πανομοιοτυπη ουγγρικη λεξη στο μυαλο μου...Σαν ενας κυβος του Τετρις κυλησε και κολησε κανοντας μια τελεια γραμμη...

Τετοια μικρα πραγματα με συνεπαιρνουν...πως ειναι δυνατον η «μαγισσα» – BaΝyΑ να ειναι κοινη στα ουγγρικα και στα κορεατικα? Ετσι λοιπον το μυαλο μου αναποφευκτα πηγε στον Τσαν Γου Παρκ και την τελευταια ταινια του, την οποια δυστυχως εχασα στο Φεστιβαλ Βερολινου...(κορεατικα με γερμανικους υποτιτλους νομιζω αποτελει ηρωικη προσπαθεια)

Εκει, μετα απο βραδινο ποτο καβαλαρηδες στο τραμ, μιαμιση ωρα το πρωι γυριζοντας πισω στο Μιττε, πεφτουμε σε μια παρεα που συζηταει για ταινιες...Χαιρομαι οταν βρισκω σινεφιλ πιο αρρωστους απο εμενα. Ο φιλος ειδε 34 ταινιες στο φεστιβαλ, και βγαζοντας το σκουφο μου ως ενδειξη σεβασμου μου εξομολογειται οτι το «I am a Cyborg, but that’s OK» του Παρκ του αρεσε περισσοτερο απο ολες...

Σε παρεες, πολλες φορες μου ερχεται η ακολουθη ιδεα στο μυαλο μου, να τοποθετω τιτλους απο ταινιες στη συζητηση. Προσπαθω να φερω την κουβεντα ετσι ωστε να σφηνωσω τον τιτλο που αναβοσβηνει στο μυαλο μου σε μια φραση σαν κυβακι του Τετρις...Μου αρεσει το παιχνιδι αυτο παρολη τη νηπιακη του συλληψη...

Εχθες λοιπον στην παρεα μου με ρωταει η Βερονικα καποια στιγμη... «Λοιπον ποσες καρδιες εχεις εσυ?» Δεν ξερω γιατι με ρωτησε, ειλικρινα δεν κολουσε στη συζητηση μας, ειναι γιατι καμια φορα η καρτεσιανη λογικη εκνευριζει καποιον, δεν ξερω! Ξαφνου ομως συνειδητοποιω τη χρυση μου ευκαιρια! Λεω «δυο»!
«Μια αριστερα και μια δεξια, τη δεξια την εχω αδεια τη χρησιμοποιω ως αποθηκη»! Μου λεει, «τι? Δεν εισαι ανθρωπος τελικα, ε?»
Το προσωπο μου λαμπει (σαν του Μπαμπη)!
«Ι am a Cyborg, but that’s OK!»

Κονφετι πεφτουν απο το ταβανι, σερπαντινες γεμιζουν το χωρο, ο Τσαν Γου Παρκ βγαινει απο την κουζινα και μου κρεμαει μεταλιο στο λαιμο. Τρομπετες μου δομιμαζουν την τυμπανικη μου μεμβρανη. Δακρυ χαρας κυλαει στο μαγουλο μου, αλατιζει και λιγο το ποτο μου που η γευση του ειχε αρχισει να με κανει να βαριεμαι... Η Βερονικα συνεχιζει να με κοιτα χωρις να καταλαβαινει. Αρχισα να γελαω ακομα πιο πολυ. Νηπιο.

(Οποιος ειδε την ταινια, περιμενω μαιλ.)

5 πραγματα για μενα

Αφου με προετρεψαν λιγοι φιλοι συνμπλογγερς να περιαυτολογησω κι εγω, αντε να δουμε τι θα καταλαβουμε στο τελος με τις εξομολογησεις μας!

1. Ειμαι απληστος. Ιδανικα θα ζουσα σε παραλληλους κοσμους, με παραλληλες ζωες σε διαφορες πολεις του πλανητη με διαφορετικο επαγγελμα και συντροφους στην καθε μια. Θα ειχα γνωση ομως των παραλληλων εαυτων μου και θα τα ζουσα ολα ως ενα συνολο. Ο ορισμος της απληστιας.
2. Τα πρωτα δεκα χρονια της ζωης του ανθρωπου ειναι αχρηστα και δεν υπαρχει ανθρωπος που να με πεισει για το αντιθετο. Ειδικα μεχρι το πεμπτο ετος ειμαστε κατι αθλιοι γυμνοσαλιαγκες, που οπως εχει πει και αλλος μπλογγερ (που την εκανε) ελαχιστα διαδραστικοι. Θα ηθελα αυτα τα 10 χαμενα χρονια να μπορουσα να τα ζησω απο τα 20 ως τα 30 επι δυο. (οπως διαπιστωνετε το δευτερο σημειο ειναι συνεχεια του πρωτου). Επισης εαν γερασω και δεν εχω δυναμεις να κανω πραγματα που θελω, με φορα θα πεσω με αναπηρικο καροτσακι απο το Σουνιο κουνωντας ασπρο μαντηλι στα τρια δευτερολεπτα της πτωσης. Και δεν θελω παπαδες στην κηδεια μου που θα γινει με δημοσια δαπανη, θα βρυκολακιασω! Σας παρακαλω να πεταξετε τις σταχτες μου στη θαλασσα οπως στο Big Lebowski, και προσοχη οχι με αντιθετο ανεμο!
   
3. Θα ηθελα να ημουν ο ηρωας απο το βιβλιο του Κουντερα στο οποιο ο γυναικολογος τοποθετει το σπερμα του στις γυναικεις-ασθενεις του και η πολη εχει γεμισει με παιδια του. Με ενθουσιαζει η ιδεα να εχω 3000 παιδια που να τα βλεπω ενιοτε στο δρομο και να μου μοιαζουν τα πουλακια μου. Απληστος μεγαλομανης. Μην ανησυχειτε ομως , ειμαι πνευμονολογος και ειμαι εναντιον του σπερματος στους βρογχους. Προκαλει χημικη πνευμονια με μεγαλη θνησιμοτητα.
4. Ειμαι αθεραπευτα αισιοδοξος.Θα δουλεψω για την Κομισσιον καποια στιγμη στη ζωη μου (εαν ειμαι εν ζωη) για την προωθηση της ευρωπαικης ενοποιησης. Αισθανομαι ευρωπαιος πολιτης πανω απο καθε αλλο, και ελπιζω σε τριαντα χρονια οσοι σκεφτονται ετσι να ειναι ενα σημαντικο κομματι του πληθυσμου. Εαν αυτο αποτυχει (μικρη πιθανοτητα!) θα κλειστω σε μια επαυλη στη Βουδαπεστη οπως ο Χεφνερ με απιστευτες γυναικες απο την Ουγγαρια και θα ζησω το υπολοιπο της ζωης μου εκλυτα για να περιορισω τις απωλειες. Θα ηθελα να πεθανω πανω στην ιερη πραξη, και ειπαμε οχι παπαδες. (και η σταχτη στο Δουναβη, οι χηρες με κολητο μινι.)
5. Ενιοτε εχω τασεις αυτοκαταστροφης. Πληγωσα συστηματικα και εχασα τον ανθρωπο που αγαπησα περισσοτερο στη ζωη μου. Απο την αλλη παντοτε κατι μεσα μου ελεγε πως αγαπησα τον λαθος ανθρωπο ουτως η αλλως. Η ετσι θελω να λεω!

Προτεινω με τη σειρα μου

ενα NeuRomancer http://nostalghiya.blogspot.com
δυο Maria_Adouaneta http://oulaloum.blogspot.com
τρια Αλεξης Σταματης http://alexistamatis.blogspot.com
τεσσερα Λιλιπουτανερ http://liliputaner.blogspot.com/
πεντε Σπιρετος 72 http://spiretos72.blogspot.com

Πρωτη σκεψη

Ανοιξα τα ματια μου σημερα το πρωι, και μετα απο δυο λεπτα οταν ανεκτησα πληρως τις αισθησεις ξαπλωμενος στο κρεβατι μου στο Μπαφαλο ενιωσα εντονα το συναισθημα της απομονωσης. In a galaxy, far far away! Σαν τον μικρο πριγκιπα του Saint Exupery αλλα ομως θλιμμενο, σε εναν πλανητη που δεν του ταιριαζει, σε εναν κοσμο που δεν τον εκφραζει, αναμεσα σε ανθρωπους που δεν τον συγκινουν...

Μερικες φορες οταν επισκεφτομαστε ενα τοπο για δευτερη φορα, ειδικα εαν την πρωτη εχουμε μεινει εκστατικοι απο τις ζωη και δυνατοτητες που μας προσερει ισως να μην νιωσουμε το ιδιο, ισως να αντιληφθουμε οτι μαλλον υπερβαλλαμε... Ομως αυτο δεν συνεβει με το Βερολινο... Τη φορα αυτη παλι και πιο εντονα μου υπενθυμισε οτι ναι, δεν υπαρχει πιο ισοορροπημενη πολη που να εχω επισκεφτει... Τοσο δυναμικη, να νιωθεις τον παλμο της ολην την ωρα αλλα και ταυτοχρονα να μην σε πνιγει ο θορυβος, η πολυκοσμια, η μηχανιστικη ζωη των ανθρωπων μιας πολης... Το Βερολινο ειναι μια Μητροπολη που εχει συγκεντρωσει ισως τους πιο δημιουργικους ανθρωπους. Το στυλ, οι εκδηλωσεις, η συμπεριφορα των ανθρωπων, τα μερη στα οποια συχναζουν, η πληρης απουσια του δηθεν, η ομορφια των ανθρωπων που εκπεμπουν ενα εντελως διαφορετικο vibe απο οτι εχω συνηθισει δημιουργουν ενα αστικο ιστο που πουθενα αλλου δεν με εχει εκφρασει ετσι. Ειμαι σιγουρος ομως οτι μεγιστο ρολο επαιξε σαφως η παρεα μου και οι ανθρωποι που γνωρισα στο ταξιδι αυτο...

Η Μπερλιναλε εντυπωσιακη, η συμμετοχη κοντα στο 100%, ταινιες που πηγαιναμε να δουμε ακομα και 9.30 το πρωι ναι ειναι φισκα με 600 ατομα... πολλες να ειναι sold out, την τελευταια μερα μαλιστα πουλησαμε το εισητηριο μας για μια βραδινη παρασταση αφου θελαμε να περασουμε το χρονο μας αλλιως σε ενα ομορφο Weinerei του Mitte και περιμενε κοσμος εξω απο το σινεμα ζητωντας εισητηρια που τα πληρωνε στο πολλαπλασιο...

Θα επανελθω με λεπτομερειες που θα ηθελα να μοιραστω με τους λιγους φιλους που παρακολουθουν το ιστολογιο αυτο, προς το παρον χρειαζεται να βαλω τις σκεψεις μου σε σειρα, οι λιγες μερες που εζησα εκει μου φανηκαν τοσες πολλες και τοσο γεματες, γι αυτο αλλωστε δεν εγραψα και κατι απο εκει...Αισθανομουν σαν σφουγγαρι. Ηταν αδυνατο, με τον βομβαρδισμο εμπειριων και εικονων που υπεστειν στο διαστημα που με φιλοξενησε το Βερολινο να αρθρωσω οτιδηποτε...

Μουντζα

Δεν ξερω απο που να αρχισω.

Κανονικα τωρα θα επρεπε να σας γραφω απο το Βερολινο, ομως η θεια τυχη με εχει ακομα καθηλωμενο στο... Τοροντο.

Εχθες το πρωι αγχωμενος να τελειωσω με τη δουλεια μου, να μην φορτωσω τιποτε σε κανενα αυτες τις λιγες μερες, ακουσα συναδελφους διπλα που μιλουσαν για τον ασχημο καιρο που ερχοταν. Ρωτωντας τους λεπτομερειες μου αναφερουν οτι η χιονοθευλα ερχεται απο τα μεσοδυτικα και θα χτυπησει το Μπαφαλο γυρω στις 5 το απογευμα... Ωραια, λεω, ισα που το προλαβαινω να φυγω απο εδω πριν γινει το ελα να δεις παλι...

Τα καταφερνω ολα εντος προγραμματος και βαζω ενα συναδελφο να με παει στο αερδοδρομιο.

Δυο και σαραντα το μεσημερι αρχιζει ο μαραθωνιος μου.

Οι προηγουμενες πτησεις απο τη δικη μου για Ουασινγκτον που ειχα ανταποκριση με Γερμανια εχουν ακυρωθει διοτι στην πρωτευουσα ριχνει παγωμενη βροχη και εκλεισε το αεροδρομιο. Το Σικαγο ειναι βυθισμενο στο χιονι και ολες οι πτησεις με ολες τις εταιριες εχουν ακυρωθει...

Μου λενε περιμενουν ισως η δικη μου πτηση να πεταξει, στο γκισε χαμος ανθρωποι απο ολες τις φυλες και για ολους τους προορισμους προσπαθουν να βρουν λυση.

Παραμενω ηρεμος σχετικα ωσπου αρχιζω και βλεπω και τη δικη μου πτηση να δειχνει καθυστερηση που με την ωρα μεγαλωνε...Τηλεφωνω τα κεντρικα της United Airlines και μου κλεινουν για προστασια και την πολυ βραδινη πτηση απο Ουασινγκτον. Ολος ο κοσμος διπλα μου τηλεφωνει και ειναι ανησυχος...Δεν μου εχει ακυρωθει πτηση ποτε! Σημερα βρηκε,που θελω να παω στον προορισμο μου πιο πολυ απο ποτε?

Περνανε λιγα λεπτα και ναι, ναι , ναι η φωτεινη επιγραφη λεει οτι η πτηση ακυρωνεται και δεν σχεδιαζουν πλεον αλλη πτηση αποψε!!! Το προβλημα ειναι πως το Μπαφαλο ειναι ακομα ενταξει, η χιονοθυελλα δεν το εχει φτασει αλλα αλλοι προορισμοι ειναι απροσπελαστοι!!!

Βγαινουμε εξω στα γραφεια της εταιριας στις αναχωρησεις, ουρα τεραστια!

Σπαω το κεφαλι μου να βρω λυση, σκεφτομαι οτι αν δεν πεταξω αποψε απο το Μπαφαλο, θα αποκλειστω μιας και αυριο θα γινεται χαμος... παω στο γκισε της Δελτα και τους ρωταω ποσο κανει η πτηση μεχρι Βερολινο διοτι ακομα η Νεα Υορκη ηταν ανοιχτη και ειχα τη δυνατοτητα να πεταξω ετσι... Μου λενε με χαμογελο, 2500$!!! Ηθελα να ειχα ενα μπαστουνι μαζι μου να εκανα το γκισε τους λιμπα...

Το παιρνω αποφαση και περιμενω στην ουρα...

Εξω αρχιζει και χιονιζει οριζοντιως, δηλαδη οχι απο πανω προς τα κατω ως θα οφειλε, αλλα απο αριστερα στα δεξια! Ελεος!

Μετα απο ωρα στην ουρα ερχεται η σειρα μου.

Ο υπαλληλος εξυπηρετικος, μου λεει υπαρχει πτηση αυριο το πρωι 7.15 για Σικαγο και μετα Φρανκφουρτη κλπ... ΜΑ του λεω, αυριο μαλλον θα ειναι κλειστο εδω το αεροδρομιο και το Σικαγο θα εχει ακομα προβλημα. Μου λεει οχι οχι , το αεροπλανο της πτησης ειναι εδω μιας και δεν πεταξε σημερα, και το πληρωμα εδω, αυτη η πτηση σχεδον σιγουρα θα πεταξει. Αναθαρρησα! Του λεω ομως να κανουμε Πλαν Β.

Μου κανει δευτερη κρατηση τελικα απο Τοροντο με Λουφτχανσα για Φρανκφουρτη-Βερολινο...Σκεφτομαι οτι ουτε αυτο ειναι ασφαλες,ο δρομος για Τοροντο θα ειναι χαλια και εκει το αεροδρομιο αν και πολυ μεγαλυτερο, δεν εγγυαται οτι θα πεταξουν τα αεροπλανα.

Ειμαι εξουθενωμενος και καλω το ζευγαρι των ελληνων φιλων μου εδω που ειναι εξαιρετικοι. Η εκπληξη στη φωνη τους ειναι εκδηλη... Ελα, μου λενε, την κουβεντα σου ειχαμε,λεγαμε οτι εισαι τυχερος και εφυγες ακριβως πριν το ασχημο καιρο...

Μου ηρθε να κλαψω. Τους ζητησα να ερθουν αν μπορουν να με παρουν απο το αεροδρομιο. Με βλεπουν και σκαμε ολοι στα γελια... προσπαθω κι εγω να δω την αστεια πλευρα του πραγματος...Τι να κανω! Παμε στο σπιτι τους, μου κανουν το τραπεζι, πινουμε κρασι, τα λεμε γελαμε...σκεφτομαι οτι τελικα αυτες ειναι οι στιγμες που θυμαται κανεις. Ειναι ολα πολυ ομορφα και ζεστα. Μετα απο τρια ποτηρια κρασι ο θεος του υπνου με χτυπαει στον ωμο. Με πηγαινουν σπιτι διοτι που να κουβαλαω αποσκευες μες στα χιονια. Προσπαθω να κοιμηθω... ειμαι ανησυχος και ξυπναω συνεχεια, κοιταω εξω, ολα ασπρα...Το πρωι φευγω στην ωρα μου, τσαλαβουτωντας στα χιονια ως το γονατο, κανω βουντου να πανε ολα καλα!

Στο αεροδρομιο μεσα κοιταω τον πινακα! Ολες οι πτησεις ακυρωμενες εκτος απο τις πρωτες που τα αεροπλανα ηταν εδω, Ομως ο πουστης, το τσογλανι, το αρχιδι ο υπαλληλος εκανε λαθος(?) και η πρωτη πτηση για Σικαγο ηταν στις 6! Ακουω ηδη απο τα μεγαφωνα την αναγγελια της! Η δικη μου των 7.15 φυσικα ακυρωμενη... Θελω να κανω κατι πολυ ασχημο, να προξενησω μεγαλη ζημια λεμε...Θελω να ουρλιαξω με τους αρχιδομαλακες. Περιμενω παλι στην ουρα, πολλοι σαν κι εμενα...

Φτανει η σειρα μου, νευρα η υπαλληλος νευρα εγω, δουλεια δεν γινεται...Τελικα μου κλεινει τα εισητηρια απο Τοροντο, κανοντας πολλα λαθη, που με εκνευριζουν ακομη πιο πολυ. Ειμαι πτωμα και εχω και τη μαλακισμενη να μην ξερει τι κανει.

Παιρνω τα πραγματα μου, τους χωνω μια μουντζα ελληνικη και φευγω παλι.

Οδηγω με το ραγισμενο τζαμι 150 χλμ μεσα στα χιονια σε αθλιες συνθηκες.
Τουλαχιστον σκεφτομαι οτι η τετρακινηση του αυτοκινητου ειναι μεγαλο πλεονεκτημα, αλλα αμαξια δεξια κι αριστερα ειναι στα χαντακια...

Φτανω στο Τοροντο μετα απο 2 ωρες και ειμαι ετοιμος να πεσω κατω...Μου λενε οι διεθνεις πτησεις απο εδω πετανε κανονικα....

Βρισκομαι σε ενα εστιατοριο του αεροδρομιου για να φαω κατι, εχει συνδεση και ηθελα να ποσταρω την οδυσσεια μου που δεν εχει τελειωσει ακομα...

Η πτηση μου για φρανκφουρτη σε 4.30 ωρες, ελπιζω να ειναι το τελευταιο ποστ απο την βορειο αμερικη για τις επομενες μερες.

Αν εχεις τυχη διαβαινε... και δεν ειμαι ουτε προληπτικος αλλα τριτη και δεκατρεις ηταν οτι πρεπει...με ακυρωσανε πολλακις....22 ωρες μετα και ακομα ελπιζω να φτασω καποια στιγμη...

Μεσημεριανη απολαυση

Κυριακη πρωι, εχω ξυπνησει ενω θα επρεπε να κοιμαμαι για ωρες ακομα, το αεροθερμο μου καιει σχεδον το προσωπο. Ο υπνος ανησυχος και γενικη αναστατωση να με κυριευει, περιμενα πως και πως ενα μηνυμα. Σηκωθηκα απο το κρεβατι τουρτουριζοντας κατεβαζοντας καντηλια για το κρυο σπιτι μου, μαλιστα ανοιξα και την εξωπορτα να μπει μεσα ζεστη απο το διαδρομο που ειναι φουρνος μπροστα στο διαμερισμα μου. Ο μακρυς αυτος διαδρομος μοιαζει σαν να ειναι βγαλμενος απο ταινια του Lynch, ισως παλι να ειναι η ιδεα μου.
Το μηνυμα απο μακρια χαρμοσυνο. Δεν με χωραει ο τοπος. Ευφορια. Χοροπηδαω απο τη χαρα μου και ζεσταινομαι.

Ειμαι στο αυτοκινητο λιγα λεπτα αργοτερα και πηγαινω στο Σποτ Κοφι παρεα με το λαπτοπ μου. Κοιταω το ραγισμενο τζαμι του παρμπριζ και σκεφτομαι πως αντιθετως ειμαι καλα, τα ραγισματα τα δικα μου τα επουλωσα με τον καιρο...

Παντοτε με συνεπαιρνει ποσο σκληρος κι ευαλωτος ειναι ο ανθρωπος μαζι... ποσο δυνατος, μπορει να γυριζει τον κοσμο αναποδα, αλλα ταυτοχρονα η ζωη του κρεμεται απο μια κλωστη, επιρρεπης στην καταστροφη... περπαταει σαν ακροβατης χωρις διχτυ απο κατω.

Το μεσημερι παρακολουθω ενα μοναδικο κοντσερτο. Τους βραζιλιανους αδερφους Sergio & Odair Assad τους θυμαμαι απο την Ελλαδα οταν ημουν μικρος. Ειναι πραγματικοι βιρτουοζοι της κλασικης κιθαρας, θρυλοι μαλλον μιας και δεν ειναι νεανιες πλεον. Μαραζι το ειχα να τους δω ζωντανα.

Ο ενας αδελφος ζει πλεον στις Βρυξελες, ο αλλος στο Σικαγο. Το τριο συμπληρωνεται με την Nadja Salerno-Sonnenberg στο βιολι. Ο συνδυασμος βιολιου με δυο κλασικες κιθαρες στη σκηνη με εργα που εχουν προσαρμοστει ειδικα γι’ αυτο το τριο μου ειχε προξενησει πολυ το ενδιαφερον. Το Lippes Hall ειναι ασφυκτικα γεματο παροτι τρεις το μεσημερι! Δεν ειναι τυχαιο που παρα τις πολικες θερμοκρασιες δεν πεφτει καρφιτσα στο αμφιθεατρο. Πραγματικα οι ανθρωποι δινουν ρεσιταλ, τετοιες παραστασεις ειναι ευλογια, ο κοσμος μοιαζει μαγεμενος απο τη μουσικη. Απο συνθεσεις δικες τους, σε Bach, Piazzolla, Ginastera, αργεντινικα τανγκο, ωσπου τελειωνουν με τους ρουμανικους χορους του Bartok.

Ειδικα οι εξι αυτοι χοροι που εχουν παιχτει με καθε συνδυασμο που μπορει να φανταστει κανεις νιωθω οτι μιλανε στα αρχεγονα κυτταρα μου, ειναι οι στιγμες που νιωθει κανεις εντονα την μαγεια της ανθρωπινης υποστασης του, το σωμα του να βραζει απο ενεργεια και το μυαλο του να συνειδητοποιει το μεγαλειο της μικρης κατα τα αλλα υπαρξης του...

Εδω μπορειτε να ακουσετε μια παρασταση των αδερφων Ασαντ, με streaming απο το ΝPR (National public radio, το οποιο εχει καταπληκτικη ιστοσελιδα για μουσικη με ολοκληρα performances απο κορυφαιους καλιτεχνες).

To τερας της λιμνης

Δυσκολευομαι να καταλαβω πως ειναι δυνατον να ζει καποιος σε πολικες περιοχες...
Μου φαινεται ασυλληπτο ποσες κακουχιες ειναι διατεθημενοι να υποστουν οι ανθρωποι με ελευθερη επι το πλειστον βουληση.
Ειναι γιατι δεν εχουν δει κατι αλλο στη ζωη τους και δεν εχουν μετρο συγκρισης? Ειναι γιατι λογω παραδοσεων και ενος αγραφου νομου να κανουν οτι και οι προηγουμενες γενιες που τους καθηλωνει σε ενα μερος αφιλοξενο?

Εδω κακουχιες δεν εχουμε κι ο καιρος εχει ολες τις εποχες, να μην γκρινιαζω, αλλα αυτο σκεφτομουν σημερα αφου ειναι ηδη πανω απο εικοσι μερες που νιωθω σαν εσκιμωος σε ενα ιγκλου! Ο παγετωνας δεν λεει να καταλαγιασει και ουτε προκειται απο οτι μου λενε τα χαρτια που ριχνω εδω μπροστα μου.

Πριν λιγες ωρες πηγα να παιξω σκουος στο γυμναστηριο που ειναι κοντα στη λιμνη(η Erie ειναι η εντεκατη μεγαλυτερη λιμη στον κοσμο, μεγαλυτερη σε εκταση απο την Πελοποννησο να σας δωσω μια εικονα) κι ο παγωμενος αερας με ταχυτητα νομισα οτι θα με κανει παγοκολωνα οπως στην «επομενη μερα»...
Ενιωσα καθως διεσχιζα το δρομο οτι υπηρχε ενα τερας πισω απο τη λιμνη που εβγαζε οχι φλογες αλλα παγακια! Οταν εχει τετοιο παγωμενο αερα που σε μαστιγωνει, οι θερμοκρασια που μετρανε (windchill temperature) μπορει να φτασει στο -40(!!!) οπως συνεβη τη δευτερα που μας περασε...

Το παρμπριζ του αυτοκινητου μου ραγισε εχθες!!! Δεν το πιστευα, εβλεπα το ραγισμα να επεκτεινεται σε διαστημα ολιγων λεπτων καθως οδηγουσα. Ελεγα, δεν μπορει, ειναι καινουριο αυτοκινητο, χωρις να συνειδητοποιω οτι αυτο δεν εχει καμια σχεση...Οι πολικες θερμοκρασιες εξω και το καλοριφερ μεσα, με τη βοηθεια απο καποιο απειροελαχιστα μικρο πετραδακι που χτυπησε το τζαμι αφου οδηγουμε μεσα στα χιονια επι βδομαδες εκανε τη ζημια του... Ως ελληναρας δεν το ειχα σκεφτει να το βαλω στην ασφαλεια μου, επομενως τωρα πληρωνω απο την τσεπη μου!

Καθως γυρνουσα στο σπιτι πριν βγαλω τα κλειδια να μπω μεσα ο γειτονας μου επαιζε την κιθαρα του παλι. Βρισκομουν εξω απο την πορτα του που ειναι διπλα στη δικη μου, και επαιζε ενα τραγουδι των Radiohead στους οποιους εχω μεγαλη αδυναμια, τραγουδουσε κι ολας, και ρε γαμωτο δεν ξερω πως συμβαινει αλλα στιγμες σαν κι αυτες σου ζεσταινουν την ψυχη. Με τα κλειδια στο χερι καθησα σταυροποδι εξω απ' την εξωπορτα του και τον ακουγα...Ηθελα να ξαπλωσω στο διαδρομο και να κοιμηθω ακουγοντας τα τραγουδια που αγαπαω κι ας μην ειναι η φωνη του Τομ Γιορκ να σε υπνωτιζει...

Old Joy

Το ταλαιπωρο ταξιδι απο τα βορεια στα νοτια προαστεια των Αθηνων για να συναντησω καλο φιλο ισως να διαρκει πανω απο μια ωρα, η πτηση απο Buffalo για Baltimore χρονομετρηθηκε κοντα στα 50 λεπτα. (Ενταξει, η συγκριση ειναι αστοχη, αλλα λεμε!)

Η Βαλτιμορη ειναι μια πολη που δεν τη συνοδευει καλη φημη. Καταλοιπο κι αυτο της περασμενης τριακονταετιας που επιμενει διοτι απλως η πλειονοτητα των ανθρωπων δεν ταξιδευει η παραμενει τυφλη στα ταξιδια και φυσικα οι περισσοτεροι δεν διαβαζουν παρα μηρυκαζουν αποψεις παρελθοντων χρονων.
Αλλο ενα παραδειγμα του πως ενα στερεοτυπο και η πανισχυρη δυναμη της αγνοιας και της αδιαφοριας καθοριζουν τη φημη μιας πολης απεχοντας παρασαγγας απο την αληθεια.

Ενδιαφερουσα αποψη που συζητουσαμε τις προαλλες ειναι και η ακολουθη, οτι οι πολεις ειναι γενικα "ζωντανοι" οργανισμοι σε δυναμικη κατασταση, δηλαδη το avant-garde Παρισι των αρχων του 20ου αιωνα ισως να ειναι καλυτερο απο το σημερινο, η οπως π.χ. το Ταλλινν του σημερα ειναι μια δυναμικη πολη τεχνολογικης υπεροχης που παλλεται σε e-ρυθμους σε αντιθεση με τη χειμερια ναρκη, καταπιεση και οπισθοδρομισμο της σοβιετικης κατοχης λιγα χρονια πριν. Επομενως οταν μιλαμε για μια πολη χρειαζεται να αναλογιζομαστε οτι οι ανθρωποι που της προσδιδουν αξια η απαξια (αρχιτεκτονες, καλλιτεχνες, επιχειρηματιες, πολιτικοι κλπ κλπ κλπ) αλλαζουν καθε γενια και μαζι τους η εικονα της πολης τους! Σπανια ομως το βλεπουμε ετσι!

Η Βαλτιμορη ειχε πολλα κοινωνικο-οικονομικα προβληματα πριν απο 20-30 χρονια ομως μετα απο μια μεγαλη προσπαθεια ανακαινισαν την περιοχη του λιμανιου της καθως και εχτισαν η αναπαλαιωσαν πολλα διαμερισματα, καταστηματα και σπιτια στην περιοχη Fells Point που βρισκεται διπλα στη θαλασσα αποτελουμενη σχεδον εξολοκληρου απο βικτωριανη αρχιτεκτονικη με πλακοστρωτους δρομους και νυχτερινη ζωη. Επισης, οι περιοχες του Johns Hopkins Campus, το Mount Vernon ειναι αριστοκρατικες και γεματες πανεμορφα κτιρια και μνημεια, απο τις ελαχιστες περιπτωσεις που η πρακτικοτητα των αμερικανων δεν συνεθλιψε την αισθητικη τους.

Στο Φελλς Ποιντ λοιπον, εκτος των αλλων συνανταει κανεις ενα ομορφο καφε, ακριβως διπλα στη θαλασσα που ονομαζεται 'Βοναπαρτης'.
Το ενδιαφερον του καφενειου (και ζαχαροπλαστειου) αυτου ειναι οτι ο Γαλλος ιδιοκτητης του διατηρει μια εκπληκτικη ομοιοτητα με τον αποθανων Γαλλο Αυτοκρατορα! Η σατανικη ομοιοτητα του ειναι τετοια που πριν λιγα χρονια οι Γαλλοι τον ζητησαν στο Παρισι και τον χρησιμοποιησαν ως Ναπολεων σε διαφορες εκδηλωσεις στα πλαισια ιστορικων εορτασμων...
Εχει καταπληκτικα γλυκα και μοσχομυριστο καφε, ιδανικο μερος να στρωθεις στην πολυθρονα διπλα απ'το παραθυρο και να ρεμβασεις παρεα με τον στρατηλατη μπουκωνοντας το θεσπεσιο μιλφειγ συνδυαζοντας θεα και γευση που μαλλον σε μεταφερουν στην ευρωπη δυο αιωνες πριν. Η μια ωρα βιαιου squash αργοτερα ουτε τις μισες θερμιδες δεν εκαψε...



Την κυριακη το βραδυ ο Χ ειχε την φαεινη ιδεα να επισκεφτουμε αφγανικο εστιατοριο. Ονομαζεται Helmand και ανηκει στον αδερφο του Χαμιντ Καρζαι, του τωρινου προεδρου του Αφγανισταν! Ειλικρινεστατα απο τις καλυτερες κουζινες που εχω δοκιμασει ποτε με τιμες λογικοτατες. Παρηγγειλα αρνι Λαβαντ (boneless lamb sautéed with fresh tomatoes, mushrooms, and herb seasoning topped with a dressing of yogurt and sour creme. Served with sabzy (spinach) and challow). Μονο που δεν εκλαψα απο τη νοστιμια. Απολαυστικοτατο γευμα. Αν σας δωθει η ευκαιρια να δοκιμασετε αφγανικη κουζινα εκτος - η περιπετειωδως- εντος Αφγανισταν εαν προθυμοποιθειτε να συμμετασχετε σε ειρηνευτικη αποστολη στην ηρεμη-ειρηνικη αυτη χωρα δοκιμαστε την κουζινα τους χωρις επιφυλαξη!!!

Τελευταια νυχτα στην πολη και θελοντας να συνεχισουμε την κουβεντα μας καταληξαμε στο Tapas Teatro για sangria πριν απο βραδινη παρασταση στο διπλανο κινηματογραφο... καθομασταν στο μπαρ και τα λεγαμε ωσπου παρατηρω απεναντι μου στο τραπεζι μια πολυ ομορφη μελαχρινη κοπελα που καθοταν με τη φιλη της και κοιτουσε στο μερος μου καθε λιγο. Αφου βεβαιωθηκα οτι δεν ειχα παραισθησεις και κοιτουσε εμενα κι οχι την μπαργουμαν πιο πισω, λεω στον Χ:

- "Κοιταει πολυ η μελαχρινη απεναντι..."
- "Αντε, τωρα ειναι η ευκαιρια, πηγαινε μιλα της!"
- "Τι λες μωρε! Αφου φευγω αυριο παλι! Σε λιγες ωρες στο αεροπλανο ξανα!"
- "Παντα καπου θα πηγαινεις και παλι θα φευγεις φιλε μου..." με αποστομωσε. Δεν ηθελα να βρω δικαιολογια, απλως η σκεψη της συνεχιζομενης φυγης με κουρασε τοσο.

Επιασα τον εαυτο μου να σκεφτεται τις λεξεις Old Joy...

Dimanche Matin Sur La Terre

Η εικονα που εχω εξω απο το παραθυρο ειναι τοσο παραπλανητικη.
Αυτο με κανει και σκεφτομαι ποσα πραγματα αφηνουμε να μας παραπλανουν γυρω μας... για ποσα εχουμε δεχτει οτι αυτο που φαινεται ειναι αυτο που ειναι. Αγνοουμε τους παραμορφωτικους καθρεφτες μεσα μας που φιλτραρουνε εκεινο που εχουμε επιλεξει να δει. Για ποσα κλεινουμε τα ματια μας απο ελλειψη μιας καλυτερης επιλογης, μιας καλυτερης ιδεας.
Βεβαια ολα υποκυπτουν σε εναν αμυντικο μηχανισμο που εχουμε αναπτυξει. Ειναι μαλλον αδυνατο να ζησεις χωρις πλανη, το θεμα ειναι που θα βαλεις το οριο, η ακομα καλυτερα αν αυτο εχει καποια ιδιαιτερη σημασια στο τελος.

Με ενοχλουνε ολες αυτες οι ερωτησεις περι ευτυχιας και λοιπων ανοητων ταμπελων του πως να καταφερεις κατι...Ανοησιες.
Η ευτυχια δεν ειναι μια παρατεταμενη κατασταση, ειναι εκλαμψεις μονο, στιγμες που διαρκουν ελαχιστα, ισως να ερθουν να σε επισκεφτουν ξανα ειτε ως μνημη ειτε ως μια προσπαθεια αντιγραφης που μαλλον δεν θα εχει τα ιδια αποτελεσματα. Τι κανεις ομως στο ενδιαμεσο? Πως να μεινεις κανοποιημενος απο αυτο που εισαι, απο αυτο που κανεις? Αυτο ειναι το σημαντικο ερωτημα, απαντηση δεν εχω.

Κυριακη πρωι, με ηλιο δανεικο απο την Ελλαδα, στο αυτοκινητο κινουμαστε αργα για πρωινο στους αδειους δρομους της Βαλτιμορης.
Στο αμαξι σιωπηλοι, δυο φιλοι που γνωριζομαστε ετη πολλα, που μας συνδεει κοινη πορεια 15 χρονων, κοιταζουμε γυρω μας, το ματι εχει συνηθισει αυτο που παλαιοτερα του διεσταλε την κορη του ματιου απο περιεργεια. Πως φτασαμε ως εδω?

Το τραγουδι που παιζει του Francis Cabrel αγαπημενο του Χ, μας εχει συνοδευσει στην Ελλαδα, στην Ουγγαρια, στην Αμερικη, στα ταξιδια μας, παντου στη μικρη ζωη και στις διαδρομες μας. Ο ηχος δυνατος, καθαρος, η φωνη καμπανα, η κιθαρα να σου χαιδευει την ψυχη.
Η ταχυτητα του αυτοκινητου χαμηλη, νωχελικα κυλαει στην αδεια πολη, το μυαλο ομως να τρεχει με την ταχυτητα του φωτος, φλιππερακι σκεψεων να ακολουθει η μια την αλλη...

Η συλλογικη μνημη που μας δινει ταυτοτητα, η ατομικη μνημη που μας δινει μοναδικοτητα, πως αυτα τα δυο θα συγκεραστουν και τι θα δωσουν στο τελος.
Ιουλιος μηνας στη Σεριφο, 10 χρονια πριν, απογευμα με το φως να πεφτει, φτανουμε στο Μεγαλο Λιβαδι, απο τις λιγες εικονες που αυτουσια εχει χαρακτει στη μνημη μου... Τα χρωματα εχουν παρει την πιο βαθια αποχρωση τους, το αυτοκινητο διπλα στην παραλια και εκει ξανα, απο το πουθενα, το ραδιο να παιζει το κομματι του Καμπρελ. Ο φιλος δεν χρειαζεται να ειναι εκει, το κομματι τον φερνει παρεα, η πορτα του μικρου yugo ανοιχτη, η μελωδια να φτανει ως εκει που τη στελνει ο αερας.

Οι μικρες στιγμες ευτυχιας, φυλαχτα πολυτιμα να μας κρατανε συντροφια οταν δεν ξερουμε που παταμε και που πηγαινουμε.

{"Samedi Soir Sur La Terre", Francis Cabrel}

Η Μελαγχολια Της Αντιστασης

Σε μια εποχη που ολα τρεχουν, η βραδυτητα τεινει να εξακοντιστει ως ξεπερασμενη και ασχετη με την καθημερινοτητα που κυλαει με ρυθμους εξοντωτικους.
Το προβλημα ειναι πως συνηθως βραδυπορουμε εκει που θα θελαμε τα πραγματα να τρεχουν και καταληγουμε να βιαζομαστε να προσπερασουμε καταστασεις, ανθρωπους, συζητησεις, θεαματα, τοπια, που οχι μονο απαιτουν την προσοχη μας αλλα μας ανταμοιβουν γενναιοδωρα εαν τους αφιερωσουμε το χρονο που που τοσο τσιγγουνικα δινουμε.

Ειμαι ενας απο τους πολλους ανυπομονους ανθρωπους, το οποιο μειονεκτημα συνειδητα προσπαθω να βελτιωσω, διοτι μεγαλωνοντας διαπιστωσα πως η βιασυνη μονο εξι ποδια κατω απο το εδαφος θα με στειλει, συντομοτερα του αναμενομενου.
Στην αλλαγη αυτη μεγιστο ρολο επαιξε ο κινηματογραφος ως φιλοσοφια και σταση ζωης, οχι ως καταναλωση πεντακιλου ποπκορν και διλιτρης κοκακολας.

Οπως σε ολα τα πραγματα, η δυνατοτητα ενος να διακρινει λεπτες αποχρωσεις, να εκτιμησει λεπτομερειες που ειναι δυσευρετες, και να δει το συνδυασμο εικονας και λογου με αλλο ματι αυξανεται κατακορυφα αναλογα με το ερεθισμα στο οποιο εκτιθεται, και φυσικα απολυτως αναλογα της ευαισθησιας του δεκτη.
Εαν ειναι ο αλλος γουρουνι, και διαμαντια να του πεταξουν θα τα φαει και θα τα χεσει.
(Επομενως, οχι πια διαμαντια στα γουρουνια, καντε κρατει!)

Ο προλογος εχει να κανει με την ταινια που ξαναειδα για πολλοστη φορα εχθες, "Οι Αρμονιες του Βερκμαιστερ" του μαγυαρου Μπελα Ταρρ, οντας σε αναμονη του "Σαταν τανγκο" (Sátántangó) που περιμενω απο στιγμη σε στιγμη αφου επιτελους βγηκε σε DVD (μεγαλη ιστορια).

Οι Αρμονιες ειναι ενα αριστουργημα με ολη τη σημασια της λεξης...
Ο Ταρρ - που παρεπιπτοντως γεννηθηκε και ζει ενιοτε στην πολη που σπουδασα, το Pécs- δεν αποκαλειται τυχαια ενας απο τους μεγαλυτερους σκηνοθετες παγκοσμιως. Η φημη του στηριζεται ισως στο πιο αντικειμενικο σημαδι της αξιας του, την απο στομα σε στομα αναγνωριση του και καταξιωση επι χρονια, βρισκομενος εντελως εκτος συστηματος, και προερχομενος απο μικρη χωρα με δυσκολη γλωσσα και εικονα που ακριβως απαιτει τον αρραβωνα του θεατη με το εργο.

Για να σας προλαβω, καμια απολυτως σχεση με Αγγελοπουλο, και επισης η εικονα του Ταρρ σε καθηλωνει και σε υπνωτιζει με μια δυναμη που εμενα με φοβιζει...
Νιωθεις οτι εχεις να κανεις με ενα σχεδον θαυματοποιο και μια "μεταφραση" της εικονας σε γλωσσα που σου μιλαει σε ενα μερος του εαυτου σου που εχεις βαθια κρυμμενο, πρεπει να ξεντυσεις τον εαυτο σου και να αφεθεις χωρις βαριδια.

Η βραδυτητα του Ταρρ ειναι ευλογια μαζι και πλανη.
Σε εχει παγιδευσει με το φαινομενικα αργο πλανο μιας και η εικονα αποκτα τοση λεπτομερεια και λεπτη αποχρωση που η ορμη της τελικα αποτυπωνεται μεσα σου ανεξιτηλα...

Η εναρκτηρια σκηνη του "Werckmeister Harmoniak" ειναι κατ εμε ισως η πιο ομορφη που εχω δει στη ζωη μου στον κινηματογραφο, δεν υπαρχει αλλη σαν αυτην.
Η σκηνη ειναι one-take, ειναι ολο χορογραφημενο και σκηνοθετημενο στην εντελεια, χωρις κανενα cut! Στην ταβερνα της μικρης κωμοπολης λιγο πριν κλεισει, η καμερα παρακολουθει τους μεθυσμενους επισκεπτες που με τη βοηθεια του ουτοπιστη αταιριαστου Βαλουσκα γινονται πλανητες σε ενα χορο ενος κοσμου που κρεμεται απο μια κλωστη.
Η κινηση των μεθυσμενων ως πλανητες, η εκλειψη ηλιου και ο μονολογος του Βαλουσκα ειναι συγκλονιστικο θεαμα.
Η καρδια μου παει να σπασει καθε φορα που τη βλεπω, και περιττο να πω οτι την πρωτη φορα ειχα μεινει αναυδος, δεν το χωρουσε ο νους μου πως συνελαβε το ολο σκηνικο...

Η σκηνη αυτη διαρκει 10 λεπτα και 20 δευτερολεπτα κι αυτο διοτι το φιλμ της Κοντακ εχει μηκος 300 μετρα που μεταφραζεται σε 11 λεπτα διαρκειας!!!
Ο Ταρρ στις συνεντευξεις αστειευεται λεγοντας οτι αυτη ειναι η μοναδικη λογοκρισια που εχει να υποστει...
Το φιλμ διαρκει 2 ωρες και 20 λεπτα και περιλαμβανει μονο 39 πλανα (takes), το ενα εντυπωσιακοτερο του αλλου οδηγωντας την κωμοπολη στο χαος...

Για τον Ταρρ θα μπορουσα να γραφω επι ωρες, αποτελει μοναδικη περιπτωση δημιουργου, με τα εργα του να ανηκουν στην παγκοσμια ανθρωπινη κληρονομια, επομενως θα επανελθω διοτι ειναι και ο αγαπημενος μου.

Μετα το θανατο του παραγωγου του το 2005, η ταινια που ετοιμαζε επι χρονια: The man from London, βασισμενη στο βιβλιο του Georges Simenon αντιμετωπιζει τεραστιες δυσκολιες που δειχνει ταυτοχρονα και ποσο σαπιο ειναι το συστημα στηριξης τοσο σημαντικων ανθρωπων οταν γυριζονται τοσα σκουπιδια...
Στην διεθνη ενωση κριτικων θα βρειτε και ενα μηνυμα συμπαραστασης στον Ταρρ που ειναι συγκινητικο: Declaration of Solidarity for Béla Tarr .
Tελικα μετα απο ασυλληπτες αναποδιες και καθοδο στην κολαση, "Ο Ανθρωπος απο το Λονδινο" θα παρουσιαστει καλως εχοντων των πραγματων στις Καννες το '07.

Και εδω μερικες συνεντευξεις των τελευταιων χρονων...
1
2

Ανακαλυψτε τον και αφεθειτε στη βραδυτητα του. Η ορμη της θα σας αλλαξει.