Μανιταρι μαγικο

Ποια ροη των πραγματων και ποιες αλληλεπιδρασεις στο περασμα του χρονου δημιουργουν και καθιερωνουν κοινες λεξεις σε γλωσσες μακρινες? Ακουγοντας εχθες την ηρωιδα του «Sympathy for Lady Vengeance» να λεει στα κορεατικα την λεξη «banya(=μαγισσα)» εμεινα με το στομα ανοιχτο! Αμεσως, σαν κομματι του παζλ η λεξη που αναβοσβηνει βρηκε τη θεση της στην πανομοιοτυπη ουγγρικη λεξη στο μυαλο μου...Σαν ενας κυβος του Τετρις κυλησε και κολησε κανοντας μια τελεια γραμμη...

Τετοια μικρα πραγματα με συνεπαιρνουν...πως ειναι δυνατον η «μαγισσα» – BaΝyΑ να ειναι κοινη στα ουγγρικα και στα κορεατικα? Ετσι λοιπον το μυαλο μου αναποφευκτα πηγε στον Τσαν Γου Παρκ και την τελευταια ταινια του, την οποια δυστυχως εχασα στο Φεστιβαλ Βερολινου...(κορεατικα με γερμανικους υποτιτλους νομιζω αποτελει ηρωικη προσπαθεια)

Εκει, μετα απο βραδινο ποτο καβαλαρηδες στο τραμ, μιαμιση ωρα το πρωι γυριζοντας πισω στο Μιττε, πεφτουμε σε μια παρεα που συζηταει για ταινιες...Χαιρομαι οταν βρισκω σινεφιλ πιο αρρωστους απο εμενα. Ο φιλος ειδε 34 ταινιες στο φεστιβαλ, και βγαζοντας το σκουφο μου ως ενδειξη σεβασμου μου εξομολογειται οτι το «I am a Cyborg, but that’s OK» του Παρκ του αρεσε περισσοτερο απο ολες...

Σε παρεες, πολλες φορες μου ερχεται η ακολουθη ιδεα στο μυαλο μου, να τοποθετω τιτλους απο ταινιες στη συζητηση. Προσπαθω να φερω την κουβεντα ετσι ωστε να σφηνωσω τον τιτλο που αναβοσβηνει στο μυαλο μου σε μια φραση σαν κυβακι του Τετρις...Μου αρεσει το παιχνιδι αυτο παρολη τη νηπιακη του συλληψη...

Εχθες λοιπον στην παρεα μου με ρωταει η Βερονικα καποια στιγμη... «Λοιπον ποσες καρδιες εχεις εσυ?» Δεν ξερω γιατι με ρωτησε, ειλικρινα δεν κολουσε στη συζητηση μας, ειναι γιατι καμια φορα η καρτεσιανη λογικη εκνευριζει καποιον, δεν ξερω! Ξαφνου ομως συνειδητοποιω τη χρυση μου ευκαιρια! Λεω «δυο»!
«Μια αριστερα και μια δεξια, τη δεξια την εχω αδεια τη χρησιμοποιω ως αποθηκη»! Μου λεει, «τι? Δεν εισαι ανθρωπος τελικα, ε?»
Το προσωπο μου λαμπει (σαν του Μπαμπη)!
«Ι am a Cyborg, but that’s OK!»

Κονφετι πεφτουν απο το ταβανι, σερπαντινες γεμιζουν το χωρο, ο Τσαν Γου Παρκ βγαινει απο την κουζινα και μου κρεμαει μεταλιο στο λαιμο. Τρομπετες μου δομιμαζουν την τυμπανικη μου μεμβρανη. Δακρυ χαρας κυλαει στο μαγουλο μου, αλατιζει και λιγο το ποτο μου που η γευση του ειχε αρχισει να με κανει να βαριεμαι... Η Βερονικα συνεχιζει να με κοιτα χωρις να καταλαβαινει. Αρχισα να γελαω ακομα πιο πολυ. Νηπιο.

(Οποιος ειδε την ταινια, περιμενω μαιλ.)