Μεσημεριανη απολαυση

Κυριακη πρωι, εχω ξυπνησει ενω θα επρεπε να κοιμαμαι για ωρες ακομα, το αεροθερμο μου καιει σχεδον το προσωπο. Ο υπνος ανησυχος και γενικη αναστατωση να με κυριευει, περιμενα πως και πως ενα μηνυμα. Σηκωθηκα απο το κρεβατι τουρτουριζοντας κατεβαζοντας καντηλια για το κρυο σπιτι μου, μαλιστα ανοιξα και την εξωπορτα να μπει μεσα ζεστη απο το διαδρομο που ειναι φουρνος μπροστα στο διαμερισμα μου. Ο μακρυς αυτος διαδρομος μοιαζει σαν να ειναι βγαλμενος απο ταινια του Lynch, ισως παλι να ειναι η ιδεα μου.
Το μηνυμα απο μακρια χαρμοσυνο. Δεν με χωραει ο τοπος. Ευφορια. Χοροπηδαω απο τη χαρα μου και ζεσταινομαι.

Ειμαι στο αυτοκινητο λιγα λεπτα αργοτερα και πηγαινω στο Σποτ Κοφι παρεα με το λαπτοπ μου. Κοιταω το ραγισμενο τζαμι του παρμπριζ και σκεφτομαι πως αντιθετως ειμαι καλα, τα ραγισματα τα δικα μου τα επουλωσα με τον καιρο...

Παντοτε με συνεπαιρνει ποσο σκληρος κι ευαλωτος ειναι ο ανθρωπος μαζι... ποσο δυνατος, μπορει να γυριζει τον κοσμο αναποδα, αλλα ταυτοχρονα η ζωη του κρεμεται απο μια κλωστη, επιρρεπης στην καταστροφη... περπαταει σαν ακροβατης χωρις διχτυ απο κατω.

Το μεσημερι παρακολουθω ενα μοναδικο κοντσερτο. Τους βραζιλιανους αδερφους Sergio & Odair Assad τους θυμαμαι απο την Ελλαδα οταν ημουν μικρος. Ειναι πραγματικοι βιρτουοζοι της κλασικης κιθαρας, θρυλοι μαλλον μιας και δεν ειναι νεανιες πλεον. Μαραζι το ειχα να τους δω ζωντανα.

Ο ενας αδελφος ζει πλεον στις Βρυξελες, ο αλλος στο Σικαγο. Το τριο συμπληρωνεται με την Nadja Salerno-Sonnenberg στο βιολι. Ο συνδυασμος βιολιου με δυο κλασικες κιθαρες στη σκηνη με εργα που εχουν προσαρμοστει ειδικα γι’ αυτο το τριο μου ειχε προξενησει πολυ το ενδιαφερον. Το Lippes Hall ειναι ασφυκτικα γεματο παροτι τρεις το μεσημερι! Δεν ειναι τυχαιο που παρα τις πολικες θερμοκρασιες δεν πεφτει καρφιτσα στο αμφιθεατρο. Πραγματικα οι ανθρωποι δινουν ρεσιταλ, τετοιες παραστασεις ειναι ευλογια, ο κοσμος μοιαζει μαγεμενος απο τη μουσικη. Απο συνθεσεις δικες τους, σε Bach, Piazzolla, Ginastera, αργεντινικα τανγκο, ωσπου τελειωνουν με τους ρουμανικους χορους του Bartok.

Ειδικα οι εξι αυτοι χοροι που εχουν παιχτει με καθε συνδυασμο που μπορει να φανταστει κανεις νιωθω οτι μιλανε στα αρχεγονα κυτταρα μου, ειναι οι στιγμες που νιωθει κανεις εντονα την μαγεια της ανθρωπινης υποστασης του, το σωμα του να βραζει απο ενεργεια και το μυαλο του να συνειδητοποιει το μεγαλειο της μικρης κατα τα αλλα υπαρξης του...

Εδω μπορειτε να ακουσετε μια παρασταση των αδερφων Ασαντ, με streaming απο το ΝPR (National public radio, το οποιο εχει καταπληκτικη ιστοσελιδα για μουσικη με ολοκληρα performances απο κορυφαιους καλιτεχνες).