Πρωινη πτηση 5:55

Πρωινη- χαραματα δηλαδη- πτηση για New York City...
Μια χωρα απο μονη της, ο ορισμος της πολης-κρατους του 21ου αιωνα, μαζι με αλλες λιγες διασπαρτες στην υφηλιο...
Πολλα σχεδια για το σαββατοκυριακο, με την πολη να προσφερει τετοια πληθωρα επιλογων και δραστηριοτητων απο καλλιτεχνες που ερχονται απο καθε γωνια του πλανητη και εκδηλωσεις που καλυπτουν καθε γουστο και βιτσιο ανθρωπινο ωστε και να διασπαστεις σε 10 κομματια παλι δεν θα προλαβαινεις να κανεις τιποτε. Παντοτε ειχα αυτο το μειονεκτημα. Οταν βρισκομαι καπου θελω να νιωθω σαν σφουγγαρι, να κανω οσα περισσοτερα γινεται, να καταχωρησω στο μυαλο μου οσες περισσοτερες εμπειριες και εικονες ειναι δυνατον, οποτε γενικα σε πολεις σαν κι αυτην καταληγω να τρεχω... Με καταλαμβανει υπερπροσπαθεια να κρατησω ενα βηματισμο που να μην προσεγγιζει το βαδην και να συναμα να εκπεμπω μια σχετικη ηρεμια προς τον συνοδοιπορο μου που ειναι τεχνητη - το φυλλοκαρδι μου το ξερει-, αφου κατα τα αλλα μεσα μου καιγομαι να συλλεξω οσο περισσοτερες πληροφοριες γινεται. Απληστος, που σας ελεγα και σε παρελθοντα χρονο...

Πρωινο και καφε στο "Home", στο Washington Square Park, μετα βολτα στην αναδρομικη εκθεση του βενεζουελιανου ζωγραφου Αrmando Reveron στο υπερμοντερνο ΜΟΜΑ, απογευμα γεματο, βραδυ σε μπιζαρ αβαν γκαρντ παρασταση "The curse of the Mystic Armando The" και αργα στο Blue Note οπου παιζουν οι Mudville τους οποιους περιμενω πως και πως να ακουσω αφου και καποια μελη των REM θα τους κανουν παρεα...
Η κυριακη ειναι ακομα πιο ενδιαφερουσα αλλα αντι να γινω εκνευριστικος και σας δημιουργησω αντιθετο συναισθημα απο το προσδοκομενο, ας μην τα γραφω απο εδω ισως αξιζει να αγορασετε ενα εισητηριο (που ειναι πολυ φθηνα προσφατως) και να επισκεφτειτε τη Νεα Υορκη. Ετσι σιγουρα αρκετοι φιλοι θα αλλαξετε αποψη και για πολλα απο τα στερεοτυπα που δυστυχως φερουμε μαζι μας και που ειναι το δυσκολοτερο να εκλειψουν παρα καθε αλλη ιδεα η αποψη που στηριζεται σε προσωπικο βιωμα και εμπειρια...
Σας ευχομαι ολοψυχα καλο σαββατοκυριακο!

(Οι φωτο τραβηγμενες λιγους μηνες πριν, απο το Ροκεφελερ Σεντερ- Τοπ οφ δε Ροκ- και την ταρατσα του Μετροπολιταν Μουσειου Τεχνης)

Casa Malaparte

Ειναι ελαχιστες ανθρωπινες κατασκευες που οταν τις αντικριζει κανεις πρωτη φορα αισθανεται οχι μονο δεος για την συλληψη και την κατασκευη αλλα και μια ιερη κατανυξη, μαρτυρας μιας αποθεωτικης ανθρωπινης δημιουργικοτητας.

Ειναι οικηματα-ναοι που θα αντεξουν χιλια χρονια διοτι αντιπροσωπευουν πολλα περισσοτερα απο τα υλικα η τη λειτουργικοτητα και το σκοπο για τον οποιο δημιουργηθηκαν.
Το περας του χρονου τα κανει πιο δυνατα.
Πως ξεκινησε ολο αυτο?
Ο Ζαν Λυκ Γκονταρ γυρισε την εξοχη ταινια " Le Mépris" (Contempt) το 1963 βασισμενη στο βιβλιο του Αλμπερτο Μοραβια, κατα την οποια ενα μεγαλο μερος της πλοκης λαμβανει χωρα στο νησι Καπρι και συγκεκριμενα στη Βιλα Μαλαπερτε.

Με το που αντικριζει κανεις αυτο το ημι-πυραμιδωτο οικημα στην ακρη ενος βραχου, απροσπελαστο, εξωπραγματικο, σχεδον σουρεαλιστικο στη συλληψη του, δινει την εντυπωση οτι κρεμεται στο τελος του κοσμου, τα σκαλια που αποτελουν και μερος της στεγης ανοιγουν προς τον ουρανο... η αναβαση για την θυσια η την εξιλεωση? Η επιπεδη οροφη παροτι ειναι σε χρωματα γηινα σε προκαλει. Εισαι στο επιπεδο της θαλασσας, η τ' ουρανου?

Ο Curzio Malaparte(ψευδωνυμο, αντιθετο του Bonaparte!) υπηρξε ιταλος συγγραφεας, εκκεντρικος μεν πολυπραγμων δε, αλλα και με εντονη πολιτικη δραση αλλαζοντας ενιοτε πεποιθησεις.

Το 1937 αρχισε να χτιζει την Casa Malaparte βασισμενη σε σχεδιο του διασημου τοτε ιταλου αρχιτεκτονα Adalberto Libera αλλα τροποποιησε σε μεγαλο βαθμο τα αρχικα σχεδια.

Πιστευε πως το σπιτι του θα πρεπει να ειναι κατ'εικονα και καθ'ομοιωσην του, ενα αρχιτεκτονικο πορτραιτο της προσωπικοτητας του. Σκληρος, εκκεντρικος αλλα συναμα απλος, χωρις προκαταληψεις. Το αρχιτεκτονημα ως μνημη της υπαρξης του ανθρωπου. Το μοντερνο ως ανταξιο της αρχαιας τελετουργιας.

Ο Μαλαπαρτε ολοκληρωσε το εντυπωσιακο αρχιτεκτονημα του το 1942!
Οι εσωτερικοι χωροι αποπνεουν επισης μια αποκοσμη αισθηση, και η θεα που αντικριζει το ανθρωπινο ματι απο τα γιγαντιαια παραθυρα-πινακες σχεδον προκαλει πονο.

Ταινια του Γκονταρ, βασισμενη σε βιβλιο του Μοραβια, με την Bardot ονειρικη, και τη συμμετοχη του θρυλου Φριτζ Λανγκ στη βιλλα του Μαλαπαρτε νομιζω αποτελει αρκετο δελεαρ για να παρακολουθησετε το " Le Mépris"!

Θα το φερνετε στο μυαλο σας μερες πολλες...

Βινιετες αργης κινησης

Μεταξυ ανταρκτικης και νοτιου αφρικης ο τεραστιων διαστασεων λευκος καρχαριας που κυνηγαει την φωκια κολυμπαει σχεδον με μηδενικη τριβη και παρολο το μεγεθος του και την αναποφευκτη ελλειψη ευλυγησιας σαν βαλιστικος πυραυλος αναδυεται αστραπιαια προς την επιφανεια με τα ανοιχτα σαγονια του αρπαζοντας την φωκια στον αερα εν κινησει περιστρεφοντας το σωμα του σε υψος που δεν το χωραει ο νους ανθρωπου, σχεδον 360 μοιρες!
Η ομορφια μιας σπανιας αγριας σκηνης σαν κι αυτην αποτυπωθηκε σε ψηφιακη μορφη, με high definition camera απο το πληρωμα του Planet Earth. (ντοκυμαντερ που εκανε να γυριστει πεντε χρονια, με εντυπωσιακες ληψεις, πολλες απο ελικοπτερο με τη βοηθεια υψηλης ευκρινειας ψηφιακης καμερας ).
Η κινηση δεν διαρκει στην πραγματικοτητα παραπανω απο ενα δευτερολεπτο, ομως εξαιτιας του ψηφιακου φορματ την εδειξαν στο μεγαλειο της για ενα περιπου λεπτο με ultra slow motion. Ειχα χαζεψει 30 εκατοστα μπροστα απο την τηλεοραση και εβλεπα σε αργη κινηση ενα μεγαλειωδες θεαμα που δεν το ειχα ξαναδει. Η εκφραση «με ανοικτο το στομα» δεν δικαιωνει το δεος που θα αισθανθηκε ο ανθρωπος που το κατεγραψε αυτο απο κοντα.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Ωσαν να βλεπεις τροπικα πλουμιστα πουλια με τα ρουχα, τα βαψιματα, τα κουρεματα και τα τατουαζ τους οι θαμωνες του Mohawk place λικνιζονταν στους ρυθμους του Transmission party παρεα με ολα αυτα τα τραγουδια που αγαπησαμε απο την εποχη των Charlatans, New Order και συναφη. Με επιασε νοσταλγια για τα λυκειακα μας παρτυ και την γλυκοπικρη περιοδο της μετα-αθωοτητας... ισως επειδη μιλησα νωριτερα με την καλυτερη φιλη μου απο τα αρχαια αυτα χρονια. Ουτως η αλλως η αναποληση της αδεξιας αυτης ηλικιας ειναι συμβαν σπανιο μιας και τα φοιτητικα μου χρονια ηταν μακραν καλυτερα και πιο ενδιαφεροντα. Ειμασταν ολοι σε πληρη ευφορια στο παρτυ με τις ενδορφινες μας να σκανε σαν μικρες φουσκες απο τις αναλαμπες του μυαλου και οχι απο το αλκοολ η αλλες ουσιες. Προς στιγμην το πεταρισμα των βλεφαρων μου μετατραπηκε σε συνειδητη λειτουργια και οι αποσπασματικες εικονες που δημιουργησε εδωσε παλι την εντυπωση της αργης κινησης, και μια αισθηση παρελθοντα χρονου. Εκλεισα τα ματια και χαμογελασα.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Η επετειος της 25^ης μαρτιου ειναι η σπουδαιοτερη γιορτη για μενα, ισως η μονη γιορτη που με κανει ευσυγκινητο, σχεδον μου φερνει δακρυα στα ματια οταν ακουω τον υμνο (Ωδη στη χαρα!) να παιανιζει και βλεπω τη σημαια (την μπλε με τα αστερια) να ανεμιζει σε αργη κινηση.
Τα 50 χρονια της Ευρωπαικης Ενωσης ειναι πραγματικοτητα και προσπαθησα να παρακολουθησω απ’ οσο κοντυτερα γινεται τις εκδηλωσεις και τα γραφομενα για το γεγονος αυτο που αλλαξε το ρου της ευρωπαικης ιστοριας και την ζωη στην ηπειρο μας τα τελευταια 50 χρονια αλλα εχει εκτιμηθει ισως το λιγοτερο απο την πλειονοτητα των πολιτικων και των πολιτων της. (η αχαριστια ειναι πρωτευον χαρακτηριστικο του ανθρωπινου ειδους). Ενα εγχειρημα τετοιου μεγεθους δεν μπορει παρα να εχει αμετρητες δυσκολιες, παντα θα εχει. Η Διακυρηξη του Βερολινου μπορει να ειναι το wake up call/ ξυπνητηρι που εχει αναγκη η Ευρωπη και ισως το σημειο επαναφορας της Ενωσης σε ενα δρομο με λιγοτερες παλινδρομησεις, βρισκοντας περισσοτερη κατανοηση και αποδοχη απο ανθρωπους που καταφερνουν να δουν περα απο εκει που φτανει το δαχτυλο τους...

Berlin Declaration

Χανουμ μπουρεκ ελλαδα του φωτος

Γυρναω με πονοκεφαλο απο βραδια ιντερνασιοναλ σε ενα απο τα κολεγια του Μπαφαλο.

Χοροι και πανηγυρια, της κακιας ωρας, αλλα επρεπε να κανω τη χαρη σε 2 φιλες απο εδω που με ζαλισαν να παρευρεθω στο απειρου καλους θεαμα και πηγα με τον μεχικανο φιλο να τα λεμε και να σχολιαζουμε σαν τους γερους του μαπετ σοου οταν βαριομαστε.

Καποια στιγμη λοιπον μετα τα τσαλαπηδητα διαφορων αλλων λαων, ερχεται και η σειρα του Μιντλ Ηστ! Δυο χοντρες νεες κοπελες βγαλμενες απο χαρεμι αρχισαν να τραμπαλιζονται και να ταλαντωνουν το λιπος τους παιζοντας με την βαρυτητα υπο ρυθμους ακρως μεσοανατολιτικους, νταχτιριντι...

Ε λοιπον, στα δεκα δευτερολεπτα συνειδητοποιησα πως ενω περιμενα να ακουσω αραβικα και να αποχωρησω καπου πιο ηρεμα μεχρι να τελειωσει το μαρτυριο για μενα, ο στιχος ηταν ελληνικος με αναμεικτα αραβικα!!! Μου ηρθε ταμπλας! Κοκκινησα, ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει κι ας μην καταλαβαινε κανεις. Αισθανθηκα σαν να με βιαζει καποιος με αυτο το αποκρουστικο κιτς σαματα. Ο μεχικανος νομισε οτι θα επεφτα απο την καρεκλα μου. Στο διαολο, στα γαμιδια ολα, τι σκατα ειμαστε τελικα?

Πρεπει να σας ομολογησω πως σιχαινομαι οτι ανατολιτικο. Ειναι σαν να μου τριζεις σπασμενη κιμωλια στον πινακα, σαν να γδερνεις με τα νυχια σου οτι πιο ενοχλητικο φανταζεστε, σαν να σου διαπερνα το τυμπανο ο πιο αποκρουστικος θορυβος. Αληθεια, δεν το κανω επιτηδες. Μου συμβαινει. Ενα απο τα προβληματα που εχω με την Ελλαδα ειναι αυτη η μονιμη αλλοιθωρια στη ανατολη. Τα χανουμ-μπουρεκ κωλοτραγουδα, τα ντεφια και οι λαικουρες που τις χαιρεται ο Αμπντουλ στην Βαγδατη και την Δαμασκο, που τις χορευει ο Χασαν στο Καιρο, το κλαψομουνικο σπασιμο φωνης-παρατεταμενο κολυβοτραγουδο/αμανες αραβικων προδιαγραφων, μοιρολογικου υφους και τεχνοτροπιας βλαχοκιτσοαχβαχ.

Και ολη η συνοδευνομενη υποκουλτουρα , η συμπεριφορα και οι συμπαθειες περισσοτερο με αυτους τους λαους (που ποτε μου δεν ενιωσα, ποτε!, τι μας ενωνει με δαυτους, παρα με τη Δυση που απο καθε αποψη αισθανομαι οτι ειναι ο φυσικος μας χωρος) κατατασοντας μας ενιοτε περισσοτερο στην μεση ανατολη και τους υποαναπτυκτους λαους παρα με εναν προοδευτικο δυτικο πολιτισμο. {Και παει μακρυα η βαλιτσα, ως και απο την σταση της "αγιας" εκκλησιας τα τελευταια 800+ χρονια, προτιμοτερο να μας βιαζουν εξ ανατολης παρα να "φραγκεψουμε", μεχρι τον τωρινο χριστοδουλα μουτζαχεντιν που εχει αδερφο τον χομεινι δενοντας τα γενια τους παρεα βριζοντας με λιβανια την "κοσμικη" Ευρωπη και τη Δυση}.

Και μη μου αρχισει κανεις παρακαλω οτι αυτο ειναι προτερημα κλπκλπ γιατι θα λιποθυμησω. Την βλεπουμε καθημερινα την κατασταση της ελλαδας και ποσο εξοντωτικα φερεται σ αυτους που θελουν να βελτιωσουν τα πραγματα και ποσο οπισθοδρομικοι ειμαστε ακομα σε σχεση με αλλους λαους που ξεκινανε πολυ πιο πισω αλλα τρεχουν σαν λοκομοτιφ και θα φαμε τη σκονη τους σε λιγα χρονια συνεχιζοντας να βλογαμε τα γενια μας με το ποσο τσιχλιμαγκες ειμαστε.

Ελληνικη αραβια αλα αντζελα και ολα τα συναφη ειναι για μενα ο απολυτος βιασμος της εναπομεινουσας ελληνικης ταυτοτητας μου και αυτος ο "πολιτισμος" που βλεπω να προτασεται στον υπολοιπο κοσμο ως ελληνικος (βλεπε λιβανεζους νταχτιριντι ευροβιζιους που λικνιζονται ως γιουσουφακια, δις ιζ δε φεης οφ γκρης).

Το ξερω ειμαι ισοπεδωτικος, αλλα εχω βαρεθει αυτην την ανατολιτικη επιρροη και υποκουλτουρα που τεινει να επικρατησει ως "κουλερ λοκαλ" οχι μονο στην ασημαντη ελλαδα αλλα και στον υπολοιπο κοσμο για του λογου μας...χωρις να αναγνωριζω τιποτε ελληνικο σε αυτο. Ωραιοι ειμαστε! Σταα'ααολο!

Συγνωμη για τις παναγιες βραδιατικα/πρωνιατικα...

Ciudad Del Tango

Διπλα σε ενα απο τα λιγοστα ομορφα καφενεια που διαθετει η πολη, γειτνιαζει ενα ακρως ψαγμενο βιβλιοπωλειο οπου κανω κεφι να περναω το χρονο μου ξεφυλλιζοντας οτι μου τραβαει την προσοχη...Περασα ωρες το σαβατοκυριακο διαβαζοντας ταξιδιωτικα εγχειριδια, ριχνοντας λοξες ματιες στο βιβλιο της πνευμονολογιας που παραπονιοταν μοναχο του.

Την εβδομαδα που μας περασε, καθε φορα που βρεθηκαμε με τον φιλο μου τον Φ. καταληγαμε σχεδον νομοτελειακα να συζηταμε με διαφορες παραλλαγες ενα επικειμενο ταξιδι στο Μπουενος Αιρες. Σε λιγους μηνες εγκαταλειπει την Αμερικη και πριν μετακινησει τα υπαρχοντα του οριστικα στη Βουδαπεστη θελει σφοδρα να οργανωσει μια μεγαλη βολτα στην χωρα του Cortazar. Σχεδιαζει να νοικιασει διαμερισμα στο κεντρο του Buenos Aires για μερικες εβδομαδες να νιωσει τον παλμο της πολης, να μαθει τανγκο απο καλιγραμμες αργεντινες καλονες που θα τον ζαλισουν, να γνωρισει την πολη και τους porteños της (οπως λεγονται οι κατοικοι της), να κυνηγησει αγελαδες με το λασο σαν γκαουτσο, να παρακολουθησει με κατανυξη σε γεματο σταδιο ποδοσφαιρικο αγωνα της River Plate με τους Boca Juniors – συμβιβαζεται και με β’εθνικη παντως, αρκει να τραγουδανε και να χορευουνε στο γηπεδο - , να φαει αργεντινικες μπριζολες που να λιωνουν στο στομα, να σουλατσαρει παρεα με τους πιο κομψους και καλαισθητους urbanites ολης της ηπειρου και εν τελει να ζησει στους ρυθμους μιας πολης των 12 εκατομμυριων που την διαπερνα μια αυρα στο επακρο ευρωπαικη και η οποια επισης δεν φαινεται να κοιμαται ποτε (οι Αργεντινοι παντως κι αν εχουν κριση ταυτοτητας, με τον πληθυσμο τους σχεδον εξολοκληρου ευρωπαικο και την καρδια τους να χτυπαει σε ρυθμους λατινικης αμερικης) ...

Νομιζω ειναι δυσκολο αν οχι αδυνατον να μην σε ελκυσει τετοιος μαγικος προορισμος, ποσο μαλλον οταν υπαρχει ηδη ενας μαγυαρος φιλος αποφασισμενος να χορεψει στο ρυθμο του τανγκο ζαλιζοντας μου τ’ αυτια καθε φορα φτιαχνοντας στο μυαλο μου εικονες που με κανουν να διαβαζω λαιμαργα οτι οδηγο και βιβλιο πεφτει στα χερια μου, ο φαυλος κυκλος που μαλλον στην αγορα αεροπορικου εισητηριου μια ωρα αρχιτερα θα με οδηγησει.

Κοιτωντας τον χαρτη διαπιστωνω με εκπληξη οτι παρολο το μεγεθος της Νοτιου Αμερικης αλλα και τις λιγες σχετικα χωρες που την απαρτιζουν, το Σαντιαγκο της Χιλης, το Μπουενος Αιρες και το Μοντεβιδεο της Ουρουγουαης βρισκονται στο ιδιο γεωγραφικο πλατος... Κατι θα συμβαινει λοιπον εκει. Kαιρος να το επισκεφτουμε!

Capital mundial del Tango!

Δυο-σε-ενα ισον εφτα, περιπου

-Εισαι ενας βρωμικος ακαταδεκτος σαρδαναπαλος που δεν παιζεις. Τι παριστανεις?
-Τιποτε, απλως δεν μου πολυαρεσει το παιχνιδι. Μου θυμιζει σχολειο.

-Ουτε ρουσφετι να σου ζητουσανε! Πως κανεις ετσι? Ενα απλο παιχνιδι ειναι.
-Μα εδω στον ερασιτεχνη θα χορτασεις την πνευματικη σου πεινα? Αφου το βλεπεις, ποσο καλυτεροι γραφιαδες υπαρχουν τριγυρω, δεν χρειαζονται 5 τυχαιες λεξεις για να λαμψουν!

-Ενταξει, μην εκνευριζεσαι, τρεμεις σαν τη λυγαρια και σε φοβαμαι.
-Δεν σταματας τις μαλακιες λεω εγω? Με κοροιδευεις κι απο πανω...Διαβασε τωρα τις 7 που δεν ειναι 7 για να μαθεις!

-----------------------------------------------

Οι αγαπημενες μου ταινιες μαλλον τον αριθμο εβδομηντα προσεγγιζουν, και αν γραψω για επτα θα το μετανιωσω πικρα.

Επομενως να γραψω καλυτερα τις 7 αγαπημενες μου απο την λατρεμενη Κεντρικη Ευρωπη μιας και ηταν/ειναι στην ουσια το σπιτι μου.

*Πολανσκι, Φορμαν κλπ δεν τους βαζω στη λιστα μιας και στα τελευταια 30+ χρονια που εχουν γυρισει αριστουργηματα, απο την παραγωγη ως τη θεματολογια ουδεμια σχεση διατηρουν με την Κεντρικη Ευρωπη. Ειναι αριστοτεχνηματα, αλλα για αλλη επταδα...

Επισης, εννοειται πως βρισκονται τοσοι αλλοι που θεωρουνται τεχνιτες ολκης αλλα εχω δει ταινιες τους αποσπασματικα, χωρις να βρω αγαπημενη ως τωρα...

(Ο Πολωνος Μουνκ του οποιου εχω δει μονο το Eroica,
Ο Τσεχος Σβανκμαγιερ με προσωπικο στιγμα το animation, αλλα εχω δει μονο το Lunacy ως τωρα… Η Ουγγαρεζα Μαρτα Μεσαρος της οποιας εχω δει το Adoption αλλα της χρωσταω τοσες αλλες σημαντικες ταινιες που εχει γυρισει...κλπκλπκλπ)

Οι 7 της Κεντροευρωπης λοιπον.

1. Werckmeister Harmoniak απο τον Tarr Bela. Να μην τα ξαναλεμε, ολοκληρο ποστ εγραψα τις προαλλες!

2. Blind Chance / Przypadek απο τον Krzysztof Kieslowski. Η θεα Τυχη, και οι πιθανες παραλληλες ζωες που ειναι και αγαπημενο μου θεμα. Κισλοφσκι στα καλυτερα του. Ενταξει, η Τριλογια των Χρωματων (Μπλε/Λευκη/Κοκκινη) ειναι για μενα (και μερικους χιλιαδες ακομα) η κορυφαια τριλογια εβερ και ουσιαστικα η τανια που αλλαξε την οπτικη μου για τον κινηματογραφο στην τρυφερη ηλικια των 17, αλλα νομιζω το Blind Chance ειναι το προεορτειο αριστουργημα...

3. Mephisto απο τον Istvan Szabo. Τι συμβαινει οταν πουλας την ψυχη σου στο διαολο, η απλως οταν κλεινεις τα ματια σου στην αγριοτητα για προσωπικο οφελος... Σχεδον Τελειο. Ο Brandauer στο ρολο της ζωης του.

4. The Red and the White / Csillagosok, katonák απο τον Miklós Jancsó. Ο ορισμος της ματαιοτητας του πολεμου, η παραλογη απωλεια ζωης. Αριστοτεχνικα χορογραφημενοι φονοι κατα συρροη στη σκακιερα της Ρωσιας του ’17. Ο Σαμ Πεκινπα της Κεντρικης Ευρωπης.

5. Funny Games του Michael Haneke. Ο αυστριακος σκηνοθετης που καρφωνει ταβανοπροκες στην δυσλειτουργικη μοντερνα κοινωνια μας. Βγαζει τον δολοφονο με το τσεκουρι/πριονι απο τον φαινομενικα «μορμαλ» χαρακτηρα της διπλανης πορτας. Ταινια για γερα νευρα, τη λατρεψα γιατι με ενοχλησε σε βαθμο που δεν το περιμενα.

6. Sexmission/Seksmisja του Juliusz Machulski. Το Μπραζιλ της Κεντροευρωπης. ΟΚ, δεν ειναι masterpiece αλλα ειναι απο τις καλυτερες κωμωδιες που εχω δει. Αληθεια. Και το αστειο ειναι οτι γυριστηκε ενα χρονο πριν απο το Μπραζιλ του Γκιλιαμ... Τις θεωρω αδερφες ταινιες που πρεπει να δειχνονται μαζι. :):)

7. Love/ Szerelem απο τον Karoly Makk. Tour-de-force σκηνοθεσιας και ηθοποιιας σε εργο που μοιαζει με μουσικο κομματι γυρισμενο σε δυσκολες εποχες κομμουνισμου επιτιθεμενο μετωπικα εναντιον του απολυταρχικου καθεστωτος. Τα τελευταια 30 λεπτα της ταινιας ειναι ε κ π λ η κ τ ι κ α. Την σκεφτομουν μερες και μερες αφοτου την ειδα...

Καλη διασκεδαση! (πρεπει να με προσλαβει με μισθο το υπουργειο πολιτισμου της Ουγγαριας τελικα)

Μιτος Μνημης

Ο μονος συνδετικος κρικος με το παρελθον ειναι η μνημη. Οχι οι πραξεις αυτες καθε αυτες αλλα οτι επιλεκτικα αποθηκευσαμε στον εγκεφαλο μας.

Οτι εχουμε ζησει ως τωρα περναει μεσω πρισματικου παραμορφωτικου καθρεφτη και μεταβαλλεται με το περας του χρονου. Η συνδεση με τον προηγουμενο εαυτο μας ειναι η λεπτη κλωστη μιας ευκολα μεταβαλομενης εγκεφαλικης λειτουργιας σχεδον παντοτε ελαττωματικης, αντικατοπτριζοντας την ατελη μας φυση.

Ενα περιστατικο που εχει πλαστει μονο στα ονειρα μας εγγραφεται ως πραγματικο συμβαν. Η ψευδαισθηση ως αληθεια.

Ενα περιστατικο που εχει αλλοιωθει με την παροδο του χρονου και δημιουργει τελειως διαφορετικο συναισθημα στο μεσοδιαστημα. Η αυταπατη ως σωτηρια η μηπως συμφεροντολογια.

Ενα περιστατικο που εχει ξεχασθει εντελως. Η αμνησια ως προστασια η μηπως καταρα.

Ενα περιστατικο που οι δυο μαρτυρες που το εχουν ζησει το ενθυμουνται τελειως διαφορετικα, ορκιζομενοι πως ετσι συνεβει συμφωνα με τη δικη τους εκδοχη. Η σκοπιμοτητα ως αυτοσκοπος η μηπως δικαιολογια.

Ενα περιστατικο που το θυμομαστε με διαφορες εκδοχες, ενας κομπος στο μυαλο μας, αβεβαιοι για την ερμνηνεια. Το διφορουμενο ως αλλοθι η μηπως βασανιστηριο.

Οπως και να 'χει, καλη μας τυχη.

(τριγυρναει στο μυαλο μου ολη μερα η αριστουργηματικη ταινια του Istvan Szabo "Szerelmesfilm" (LoveFilm), που παρακολουθησα εχθες το βραδυ)

Ενα αλλο ταξιδι

Οι Μomix ειναι απο τα πιο ευφανταστα συνολα μοντερνου χορου παγκοσμιως.

Οταν τους ειδα πρωτη φορα πριν ενα χρονο στη Νεα Υορκη στο Joyce Theater (ναος του μοντερνου χορου) ειχα μεινει αποσβολωμενος.

Με την κινηση τους οδηγουν το ανθρωπινο σωμα στα ακρα και ταυτοχρονα με την οπτικη ψευδαισθηση που δημιουργουν σε ταξιδευουν σε εναν αλλο κοσμο, υπερρεαλιστικο. Ειναι ενα μικρο θαυμα. Τιποτα λιγοτερο.

Η παρασταση τους Lunar Sea ταξιδεψε και στην Ελλαδα, οσοι ειχαν το χρονο, το ενδιαφερον και την ευαισθησια θα επωφεληθηκαν απο το «δωρο» αυτο και θα τους ειδαν...Αλλοι, παρα τις παραινεσεις φιλων, η εξαιτιας διαφορων δικαιολογιων σημαντικων η αναξιων λογου δεν εδωσαν την αναλογη προσοχη. Η καθημερινοτητα σε καταβροχθιζει αργα αλλα σταθερα, ταυτοχρονα ομως στερεις ο ιδιος απο τον εαυτο σου την ευκαιρια μιας τετοιας ψυχικης ανατασης αρθρωνοντας διαφορες προφασεις εν αμαρτια...

Μετα το περας της παραστασης περυσι θυμαμαι ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου οτι δεν προκειται να τους χασω ξανα στο μελλον, εαν εδιναν παρασταση σε ευλογη αποσταση απο το μερος που βρισκομαι θα εκανα το παν να τους παρακολουθησω...

Οι Μοmix εμφανιζονται με ενα αλλο προγραμμα – Opus Cactus - σε μια κοντινη πολη σε λιγες μερες. Το να οδηγησω μια ωρα και λιγα λεπτα για να αποδρασω στον κοσμο που μου προσφερουν μου φαινεται ασημαντο. Προσπαθω απο το πρωι να βρω παρεα να με ακολουθησει στο μικρο αυτο ταξιδι και αρχιζουν ολοι τις δικαιολογιες...

Σκεφτομαι πως ειναι αδυνατον τελικα να επηρρεασεις το πλειστον των ανθρωπων οι οποιοι διακατεχονται εναν εμφυτο αρνητισμο ακομα και για την ελασσονα παρεκτροπη απο τα καθιερωμενα, αγνοωντας τους καρπους που θα δρεψουν εαν απλως αφεθουν για λιγο, εστω και για πραγματα που δεν γνωριζουν καθολου αλλα που μπορει να τους αλλαξουν ελαχιστα, διευρυνοντας τον οριζοντα τους, αθροιστικα καθε φορα...

Αναλογιζομαι ποσες φορες σπαταλαμε την πειθω μας ασκοπα, αφου για να ακουσει κανεις δεν απαιτειται μονο η συσκευη της ακοης που φερουμε.

(Ας μου συγχωρεθει εαν εκλαμβανεται ενιοτε ως πατερναλιστικος ο χαρακτηρας του κειμενου, απουσιαζει τετοιος σκοπος... )

Σανιδωσε το, μπορεις!

Γνωριζεις καλα τις φορες που νιωθεις ετοιμος να εκραγεις, σαν να θελεις να βγεις εξω απο το σωμα σου, που θελεις να τρεξεις μεχρι να σου κοπει η ανασα και οι σφυγμοι στο σημειο κοιλιακης μαρμαρυγης, η να πατησεις το ποδι στο γκαζι μεχρι να δειξει το κοντερ 200 χλμ/ωρα , η που θελεις να φωναξεις οσο δυνατα μπρορεις μεχρι να κλεισει η φωνη σου. Μπορει να συντρεχει λογος σοβαρος η μπορει απλως να ειναι μια στιγμη που οι κατεχολαμινες στο αιμα σηκωνουν μπαιρακι, ανεβαινουν στο μαξιμουμ για να σου υπενθυμισουν οτι εισαι πιο ζωντανος απο οσο νομιζεις. Ξυπνα, ζησε, καταλαβε ποσο λιγο σου μενει ακομα εδω.

Οσο μεγαλωνουμε, ολο και πιο σπανια δινουμε στον εαυτο μας τη χαρα αυτη, η απλως ολοι οι κανονες γυρω μας δεν μας αφηνουν...Ειμαι σιγουρος οτι θα παθω καρδιακο επεισοδιο αν αρχισω να τρεχω σαν τρελος, ποσο μαλλον που αρχιζω και βλεπω ολο και πιο πολλες γκριζες τριχες στους κροταφους...Κι οσον αφορα τα 200 χλμ την ωρα, αν εξαιρεσουμε την πιθανοτητα να καρφωθω σε κανενα δεντρο, η να πεσω με φορα εντυπωσιακα στην λιμνη κραζοντας "γιιιχααα" σαν τους Ντιουξ οφ Χαζαρντ, πιθανοτατα πρωτα θα συλληφθω απο κοιλαραδες αστυνομικους καουμποιδες πρωτου δω το ταχυμετρο να ξεπερναει τα 120...Εχω συλλεξει ηδη 7 κλησεις για «υπερβολικη ταχυτητα» στην ηπειρο αυτη οπου οι μπατσοι αντι να ασχοληθουν με το τι γινεται στο ανατολικο Μπαφαλο ας πουμε, που χρειαζεσαι κρανος (κατα προτιμηση του πρωτου παγκοσμιου με το βελος στην κορυφη) και αλεξισφαιρο γιλεκο για να περασεις μεσα απο τις γειτονιες παιζοντας τη ζωη σου κορονα γραμματα, αυξανουν το μπονους τους για να αγορασουν ντονατς οι χοντροι πιανοντας εμενα τον δυστυχο που παει ενιοτε 20 χλμ πανω απο το οριο. Ποσες φορες εχω ονειρευτει να τον παταει τον σαπιοκοιλια μπατσο νταλικα τριαξονικη καθως βγαινει ο φαφλατας απο το αυτοκινητο του με τον εκτυφλωτικο προβολεα στα ματια μου για να μου δωσει κληση...

Τι κακο ειναι αυτο εδω... Ειμαι επι το πλειστον φιλησυχος, και κοληματα με τις ταχυτητες και με τα αυτοκινητα δεν εχω. Ομως συμβαινουν και σ'εμενα οι στιγμες αυτες που λεγαμε.

Να πεταξουμε δεν γινεται, ειμαστε ικανοι μονο να πεσουμε απο καπου και το αισθημα αυτοσυντηρησης που εχω θα με τραβουσε απο τ’ αυτι, θα αυτοχαστουκιζομουν και δεν θα το κουνουσα ρουπι.

Το πρωι ενιωσα τετοια ευαιξια – χωρις ιδαιτερο λογο- με τα τραγουδια των Franz Ferdinand να σιγονταρουν – τι υπουλοι ειναι ολοι αυτοι που σε σιγονταρουν παντως -, δεν με χωρουσε ο τοπος και μου επετεινε την αναγκη να το σανιδωσω ελειψει αλλης απελευθερωτικης πραξης...

Σας γραφω απο το αστυνομικο τμημα με τον μπατσο να με κοιταει σαρδονια, μιας και αντι του ενος τηλεφωνου που δικαιουμαι προτιμησα να γραψω ενα ποστ. Ενταξει, ψεματα.

T I X 3

Σουπερμαρκετ. Βραδυ. Αυτοματη πορτα ανοιγει με φωτοκυτταρο.
Μαυρο δερματινο μακρυ παλτο, απομειναρι του πρωτου Ματριξ, αγορασμενο στο Αμστερνταμ τον καιρο του Νωε. Εχει να το φορεσει χρονια. Φλεβαρης μηνας κι αγοραζει μονο ενα πεπονι, βολταρει και κατευθυνεται στο ταμειο. Μπλιπ θορυβος της ταμειακης μηχανης. Ο υπαλληλος τον κοιταει ανεκφραστος. Μουσικη υποκρουση σουπερμαρκετ ντλιν ντλον. Με το πεπονι παραμασχαλα βγαινει εξω στο κρυο. Νοστιμο. Μοντερνοι καιροι.

Βραδια Οσκαρ. Χαζευει μπροστα στην τηλεοραση. Καποια στιγμη ακουγεται η φωνη της Σελιν Ντιον. Οποτε ακουει τα τραγουδια της τον πιανει διαρροια. Δυναμωνει τη φωνη στην τηλεοραση και τον ποναει ηδη η κοιλια του. Τρεχει στην τουαλετα με τη Σελιν στη διαπασων. Γλυκαναλατη ρομαντικη χυδαιοτητα του γυριζει τ’αντερα. Σκεφτεται τον Τραμπακουλα και τις ηρωικες εποχες Χαρρυ Κλυνν. Ντι μπι, ντι μπι, ντι μπι νταιιι, δακρυ.

Βραδυ τριτης. Τοκυο Στορυ (Τοκυο Μονογκαταρι). Γιασουτζιρο Οζου. Αδυνατει να κατανοησει ποιο κριτηριο κατατασει το φιλμ αυτο αναμεσα στα κορυφαια. Υπερεκτιμημενες αναμασημενες κριτικες που ανακαλυπτουν πραγματα εκει που δεν υπαρχουν. Κανεις δεν ειχει το θαρρος να πει μια γνωμη διαφορετικη. Ευτυχως η Κ. συμφωνει. Εξαλλου κατι που θεωρειται ενδιαφερον το 1953 δεν ειναι απαραιτητα το ιδιο αξιολογο το 2007 και ας υπαρχουν ταινιες που να αποδεικνυουν το αντιθετο. Απο τις ελαχιστες φορες ζηλευει το παλικαρι διπλα που το εχει παρει ο υπνος για τα καλα και εχει λιωσει στο καθισμα. Υβρις ξε-υβρις, τον πιανει ταση φυγης. Μακαρι να εβλεπε «Με την Ψυχη Στο Στομα». Ζηλευει ομως τα απιστευτα ξυλινα τσοκαρα του παππου στην ταινια τα οποια κανουν θραυση (λεγονται Geta). Σκεφεται το συνδυασμο χοντροκομενου απεριγραπτου ιαπωνικου ξυλινου τσοκαρου και μακρυας δερματινης μαυρης καπαρντινας... Εξοδος.