I d e n t i t y C a f e

Identity Lost. 'The melancholy folklore of exile', an uncertain way to fight the arrogance of ignorance...

Wednesday, March 07, 2007

Ενα αλλο ταξιδι


Οι Μomix ειναι απο τα πιο ευφανταστα συνολα μοντερνου χορου παγκοσμιως.

Οταν τους ειδα πρωτη φορα πριν ενα χρονο στη Νεα Υορκη στο Joyce Theater (ναος του μοντερνου χορου) ειχα μεινει αποσβολωμενος.

Με την κινηση τους οδηγουν το ανθρωπινο σωμα στα ακρα και ταυτοχρονα με την οπτικη ψευδαισθηση που δημιουργουν σε ταξιδευουν σε εναν αλλο κοσμο, υπερρεαλιστικο. Ειναι ενα μικρο θαυμα. Τιποτα λιγοτερο.

Η παρασταση τους Lunar Sea ταξιδεψε και στην Ελλαδα, οσοι ειχαν το χρονο, το ενδιαφερον και την ευαισθησια θα επωφεληθηκαν απο το «δωρο» αυτο και θα τους ειδαν...Αλλοι, παρα τις παραινεσεις φιλων, η εξαιτιας διαφορων δικαιολογιων σημαντικων η αναξιων λογου δεν εδωσαν την αναλογη προσοχη. Η καθημερινοτητα σε καταβροχθιζει αργα αλλα σταθερα, ταυτοχρονα ομως στερεις ο ιδιος απο τον εαυτο σου την ευκαιρια μιας τετοιας ψυχικης ανατασης αρθρωνοντας διαφορες προφασεις εν αμαρτια...

Μετα το περας της παραστασης περυσι θυμαμαι ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου οτι δεν προκειται να τους χασω ξανα στο μελλον, εαν εδιναν παρασταση σε ευλογη αποσταση απο το μερος που βρισκομαι θα εκανα το παν να τους παρακολουθησω...

Οι Μοmix εμφανιζονται με ενα αλλο προγραμμα – Opus Cactus - σε μια κοντινη πολη σε λιγες μερες. Το να οδηγησω μια ωρα και λιγα λεπτα για να αποδρασω στον κοσμο που μου προσφερουν μου φαινεται ασημαντο. Προσπαθω απο το πρωι να βρω παρεα να με ακολουθησει στο μικρο αυτο ταξιδι και αρχιζουν ολοι τις δικαιολογιες...

Σκεφτομαι πως ειναι αδυνατον τελικα να επηρρεασεις το πλειστον των ανθρωπων οι οποιοι διακατεχονται εναν εμφυτο αρνητισμο ακομα και για την ελασσονα παρεκτροπη απο τα καθιερωμενα, αγνοωντας τους καρπους που θα δρεψουν εαν απλως αφεθουν για λιγο, εστω και για πραγματα που δεν γνωριζουν καθολου αλλα που μπορει να τους αλλαξουν ελαχιστα, διευρυνοντας τον οριζοντα τους, αθροιστικα καθε φορα...

Αναλογιζομαι ποσες φορες σπαταλαμε την πειθω μας ασκοπα, αφου για να ακουσει κανεις δεν απαιτειται μονο η συσκευη της ακοης που φερουμε.

(Ας μου συγχωρεθει εαν εκλαμβανεται ενιοτε ως πατερναλιστικος ο χαρακτηρας του κειμενου, απουσιαζει τετοιος σκοπος... )


11 Comments:

At Mar 7, 2007, 12:43:00 PM , Blogger basik-ly said...

Τις ξέρω αυτές τις δικαιολογίες... "να το σκεφτώ" (δεν το σκέφτονται ποτέ), "σήμερα δεν με βολεύει" (και είναι η μοναδική παράσταση, αλλά στην πραγματικότητα δεν τους βολεύει ποτέ) κ.λπ.
Πριν από χρόνια είχα εκστασιαστεί με μια έκθεση της Rebecca Horn. Επί ένα τριήμερο μιλούσα συνέχεια γι αυτήν. Όσο κι αν προσπάθησα νε μεταδώσω τον ενθουσιασμό μου στους γύρω μου, δεν τα κατάφερα. Κανείς τους δεν κουνήθηκε!

Πήγαινε μόνος σου και απόλαυσέ το!

 
At Mar 7, 2007, 1:08:00 PM , Blogger neutrino said...

χμμ...
μην αρχισω να λεω γι'αυτο το θεμα. απλα.
καλα για τους MOMIX βρισε με και δικαιως, αλλα δεν πηγα (δεν το παλεψα καν πολυ, αλλα δεν ηθελε και κανενας).
τωρα για τα υπολοιπα, τι να πω; κατεβαινω τριημερα στην αθηνα και θελω να πηγαινωπανω κατω σε 3 θεατρικα εργα και καμια εκθεση. φυσικα το προγραμμα ειναι απιστευτα φορτωμενο, και δεν χωραει δικαιολογιες του τυπου "ααα, θα ηθελα ρε νετρινα αλλα οχι σημερα αλλη μερα", που ακουω κατα κορον. καταληγω συχνα μονη μου, αλλιως δεν παλευεται η κατασταση, δε θαχα δει τπτ.
αλλα υπαρχουν αλλα κι αλλα που εχασα λογω δυσκινητης παρεας (δυστυχως δεν μπορω να πιεζω τους αλλους και να τους σερνω σε πραγματα που βλεπω πως δεν πολυθελουν, γιατι μετα δεν περναω καλα ουτε κι εγω. γαμωτο.;))

 
At Mar 7, 2007, 1:30:00 PM , Blogger cindaki said...

Καλημέρα!
Καλώς σε βρήκα!

 
At Mar 7, 2007, 2:40:00 PM , Blogger spiretos72 said...

Συμφωνώ και επαυξάνω. Τους είχα δει πέρσυ στο Μέγαρο και ήταν εντυπωσιακότατοι. Κι ας με πόνεσαν τα μάτια από τους φωτισμούς :-)

 
At Mar 7, 2007, 3:09:00 PM , Blogger Poison_Ivy said...

'Εχω δει και τις τρεις παραστάσεις τους εδώ στην Ελλάδα, τις Orbit, Opus Cactus και φυσικά τo περσινό Lunar Sea και από την πρώτη φορά είχα υποσχεθεί πως θα τους βλέπω πάντα γιατί είναι αν μη τι άλλο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ!!! Κι αυτή η παράσταση είναι πολύ ωραία, μην την χάσεις, πήγαινε ακόμη και μόνος σου εφόσον δεν βρεις παρέα ή δεν έχεις την παρέα που θα'θελες και θα σ'ακολουθούσε.Εγώ το κάνω γιατί μέχρι ν'αποφασίσουν οι άλλοι, ζήτω που καήκαμε. Αποφάσισέ το και απόλαυσέ το!

 
At Mar 7, 2007, 6:35:00 PM , Blogger IdentityCafe said...

βασικ, νιουτρινα, σπιρετος72, ποιζον αιβυ...

ναι ναι ναι. Συμπασχουμε, ισως θα πρεπει να κανονισουμε να ζουμε ολοι στην ιδια πολη. Ποια?

Σοφι-Κ
Καλως ηλθες! Καλησπερα!
(ποσο μαλλον που εισαι κι εσυ σινεφιλ) :)

 
At Mar 7, 2007, 10:52:00 PM , Blogger hotel iris said...

ic, συνήθως η επαφή μας με ανάλογη μορφή τέχνης έχει την ουσία του σκοντάμματος πάνω της...
επί πολλά χρόνια παρακολουθώ χοροθέατρο στην Ελλάδα, που στην προηγούμενη δεκαετία έχει κάνει άλματα και η είσοδός μου είχε γίνει μέσω της φωτογραφίας που αισθανόμουν να με μυεί σε μια άλλη διάσταση της αναπαράστασης...
ε λοιπόν το ερωτεύτηκα, μιλώντας για παραστάσεις όπως η Μήδεια του Παπαϊωάνου κτλ
ελάχιστους κατάφερα να πείσω να συνταξιδέψουμε μαζί σ΄ αυτόν το κόσμο της μέθεξης που ανακάλυπτα, ίσως γιατί κανείς δεν είναι έτοιμος ή δεν ξέρει τι μπορεί να δει...
παρόλα αυτά δεν αισθάνθηκα ποτέ μόνος, ακόμα κι αν δεν υπήρχε παρέα μετά να το συζητήσουμε, το θέμα πιστεύω είναι πως θα σκοντάψει κανείς...
να περνάς καλά.

 
At Mar 8, 2007, 1:07:00 AM , Blogger Desposini Savio said...

Ναι οι Momix είναι εκπληκτικοί, i know...
Το '03 είδα στο Ηρώδειο τους Pilobolus εξίσου ασύλληπτοι και παρόμοιου ύφους χορευτές.
Στις 11 Αυγούστου μάλλον θα πρέπει να ξανασκεφτείς τη διαδρομή προς το Joyce... Εμφανίζονται εκεί!
Κάνε το. Η παρέα είναι το ιδανικό, μα όχι το απαραίτητο.
;)

 
At Mar 8, 2007, 6:55:00 PM , Blogger Caesar said...

[...Η καθημερινοτητα σε καταβροχθιζει αργα αλλα σταθερα...]

...σαν κινούμενη άμμος, θα πρόσθετα ,
εκτός άν ...

"Shall we dance ? "

Chicago lawyer John Clark knows his life is almost perfect. He loves his beautiful wife, he's built a successful career and raised two wonderful kids. And yet, the workday is always the same routine, the commute is a grind and the family's usually too busy to spend time together. Sometimes John wonders if this is all there is, until one evening on his way home from work he gets off his train and does the unthinkable. Without tellling a soul, he secretly begins taking dance lessons. Suddenly, John is thrust into a whole new world--of motion, music, camaraderie and passion. As this very serious man becomes literally light on his feet, his whole life, and marriage, transforms. ;)))))

 
At Mar 9, 2007, 1:51:00 AM , Blogger IdentityCafe said...

Tifoeus

το σχολιο σου με καλυπτει πληρως...ετσι αισθανομαι κι εγω.
Και οπως λες, ειναι καποιες παραστασεις απολυτα μεθυστικες...

Desposini

:) ναι
δεν θα το εχανα...πιλομπολους...γαι να δουμε που παιζουν τωρα...

Σηζαρ

μηπως αρχιζεις μαθηματα χορου αγαπητε μου?
ειναι απελευθερωτικο συναισθημα παντως. Ειλικρινα τους ζηλευω αυτους τους χορευτες...

 
At Mar 9, 2007, 3:35:00 AM , Anonymous Anonymous said...

Κ εγώ τους ζηλεύω τους χορευτές. Φαντάσου πόση προσπάθεια θέλει...

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home