Σανιδωσε το, μπορεις!

Γνωριζεις καλα τις φορες που νιωθεις ετοιμος να εκραγεις, σαν να θελεις να βγεις εξω απο το σωμα σου, που θελεις να τρεξεις μεχρι να σου κοπει η ανασα και οι σφυγμοι στο σημειο κοιλιακης μαρμαρυγης, η να πατησεις το ποδι στο γκαζι μεχρι να δειξει το κοντερ 200 χλμ/ωρα , η που θελεις να φωναξεις οσο δυνατα μπρορεις μεχρι να κλεισει η φωνη σου. Μπορει να συντρεχει λογος σοβαρος η μπορει απλως να ειναι μια στιγμη που οι κατεχολαμινες στο αιμα σηκωνουν μπαιρακι, ανεβαινουν στο μαξιμουμ για να σου υπενθυμισουν οτι εισαι πιο ζωντανος απο οσο νομιζεις. Ξυπνα, ζησε, καταλαβε ποσο λιγο σου μενει ακομα εδω.

Οσο μεγαλωνουμε, ολο και πιο σπανια δινουμε στον εαυτο μας τη χαρα αυτη, η απλως ολοι οι κανονες γυρω μας δεν μας αφηνουν...Ειμαι σιγουρος οτι θα παθω καρδιακο επεισοδιο αν αρχισω να τρεχω σαν τρελος, ποσο μαλλον που αρχιζω και βλεπω ολο και πιο πολλες γκριζες τριχες στους κροταφους...Κι οσον αφορα τα 200 χλμ την ωρα, αν εξαιρεσουμε την πιθανοτητα να καρφωθω σε κανενα δεντρο, η να πεσω με φορα εντυπωσιακα στην λιμνη κραζοντας "γιιιχααα" σαν τους Ντιουξ οφ Χαζαρντ, πιθανοτατα πρωτα θα συλληφθω απο κοιλαραδες αστυνομικους καουμποιδες πρωτου δω το ταχυμετρο να ξεπερναει τα 120...Εχω συλλεξει ηδη 7 κλησεις για «υπερβολικη ταχυτητα» στην ηπειρο αυτη οπου οι μπατσοι αντι να ασχοληθουν με το τι γινεται στο ανατολικο Μπαφαλο ας πουμε, που χρειαζεσαι κρανος (κατα προτιμηση του πρωτου παγκοσμιου με το βελος στην κορυφη) και αλεξισφαιρο γιλεκο για να περασεις μεσα απο τις γειτονιες παιζοντας τη ζωη σου κορονα γραμματα, αυξανουν το μπονους τους για να αγορασουν ντονατς οι χοντροι πιανοντας εμενα τον δυστυχο που παει ενιοτε 20 χλμ πανω απο το οριο. Ποσες φορες εχω ονειρευτει να τον παταει τον σαπιοκοιλια μπατσο νταλικα τριαξονικη καθως βγαινει ο φαφλατας απο το αυτοκινητο του με τον εκτυφλωτικο προβολεα στα ματια μου για να μου δωσει κληση...

Τι κακο ειναι αυτο εδω... Ειμαι επι το πλειστον φιλησυχος, και κοληματα με τις ταχυτητες και με τα αυτοκινητα δεν εχω. Ομως συμβαινουν και σ'εμενα οι στιγμες αυτες που λεγαμε.

Να πεταξουμε δεν γινεται, ειμαστε ικανοι μονο να πεσουμε απο καπου και το αισθημα αυτοσυντηρησης που εχω θα με τραβουσε απο τ’ αυτι, θα αυτοχαστουκιζομουν και δεν θα το κουνουσα ρουπι.

Το πρωι ενιωσα τετοια ευαιξια – χωρις ιδαιτερο λογο- με τα τραγουδια των Franz Ferdinand να σιγονταρουν – τι υπουλοι ειναι ολοι αυτοι που σε σιγονταρουν παντως -, δεν με χωρουσε ο τοπος και μου επετεινε την αναγκη να το σανιδωσω ελειψει αλλης απελευθερωτικης πραξης...

Σας γραφω απο το αστυνομικο τμημα με τον μπατσο να με κοιταει σαρδονια, μιας και αντι του ενος τηλεφωνου που δικαιουμαι προτιμησα να γραψω ενα ποστ. Ενταξει, ψεματα.