Εγερτηριο

Aσανσερ ξενοδοχειου. Οχτω το πρωι, ετοιμος για το συνεδριακο κεντρο...
Μουσικη "σουπερμαρκετ" στην καθοδο, αντιστροφη μετρηση των οροφων στον πινακα...
Νυστα. Ντου μπα ντου.
Κυλιομενη πορτα στην εξοδο, παραλογα παγωμενος αερας τελη μαιου.
Στο χερι μου τα κλειδια του αυτοκινητου, αφηρημενα παταω το remote για να ξεκλειδωσω την πορτα και μ ε τ α κοιταω στο απεναντι πεζοδρομιο στην Καρλτον για το αμαξι μου.
Το οποιο δεν βρισκεται εκει...
Φυσικα δεν το πιστευω.
Περναω απεναντι και κανω ενα κυκλο γυρω απο την υποτιθεμενη θεση που ειχα παρκαρει το σουμπαρου σαν να περιμενα ενα ταχυδακτυλουργικο κολπο. Τιποτε!
Το συναισθημα να μην βρισκεις το αυτοκινητο σου εκει που το εχεις αφησει ειναι ενα καλο υποκαταστατο τριπλου καφε, σου ανοιγει διαπλατα τα ματια το πρωι.

Το μονο που μου εκανε εντυπωση ειναι η ασυνηθιστη ψυχραιμια που επεδειξα. Για τους λιγους φιλους που γνωριζουν, μπορουν να φανταστουν μια τυπικη αντιδραση αμοκ, που ομως δεν συνεβει.

Ισως επειδη ακριβως την προηγουμενη ετυχε να πετυχω στην διαρκεια της βολτας στο δυτικο Τοροντο την ακολουθη πινακιδα...


Την προσεξα εντελως τυχαια και την εδειξα στον Α. χωρις να μιλησω με τον οποιο κλαιγαμε απο τα γελια για τα επομενα λεπτα... Σκεφτομασταν το ποσο απογοητευμενος και τσαντισμενος μπορει να ηταν καποιος, να μπει σε κοπο και δημιουργικα να δηλωσει την αηδια του για τα σηματα παρκαρισματος στην πολη...

Εμαθα που μεταφερανε το αυτοκινητο γρηγορα (η ρεσεψιονιστ με χαμογελο, "α, δικο σας ηταν? πριν δεκα λεπτα το σηκωσανε!" με βοηθησε να βρω τις πληροφοριες) και μπηκα στο πρωτο ταξι με τον ευγενικο Σικχ ταξιτζη να μου κοβει τη θεα εμπρος με το τουρμπανι του...

Ξεχαστηκα κοιτωντας διπλα στο παραθυρο την πολυβουη πολη να ξυπναει παλλοντας, κι ανοιγοκλεινα τα ματια μου αργα, τραβωντας νοητα στιγμιαιες φωτογραφιες που εν καιρω θα ξεχαστουν...

I feel like Crepe!

Σημερα βροχη, αλλα χθες...

Εχθες καθομουν εξω, σε τραπεζι στην κρεπερι, με το κεφαλι μου ν'ακουμπαει το ζεστο καγκελο της μικρης περιμετρικης αυλης, εκτυφλωτικο φως μεσημερι σαβατου στην μικρη ιταλια του Τοροντο. Για λιγα λεπτα μονο αποφασισα να καθισω, περιμενοντας να περασει η ωρα... Ακριβως απεναντι στο Ρουαγιαλ εδειχνε το ‘Flight of the Red Balloon’ του Hou Hsiao Hsien το οποιο αρχιζε σε μιση ωρα... Μαζι μου ειχα τις σελιδες του Gyula Krudy – καθεις με τις εμμονες του - , οι οποιες εμεναν ανοιχτες στο τραπεζι που εκαιγε, διπλα σ'ενα ιδρωμενο ποτηρι νερου να σταζει...

Ξεχνιεμαι απο την περατζαδα του κοσμου, καθε χρωματος και φυλης, καθε φυλου κι ηλικιας, καθε μεγεθους και διαθεσης. Τα παλια κοκκινα τραμ του τοροντο περνανε καθε δυο λεπτα δινοντας κι αυτα ενα ρυθμικο συριγμα και μια κοκκινη γραμμη που δραπετευει απ' το οπτικο πεδιο...

Αισθησεις οξυμενες. Οι ελαχιστες στιγμες συνειδησης του ειναι ως δυναμης που υπερβαινει τα στενα ορια της υπαρξης...

Μεταβαση σε σκοτεινη αιθουσα, προκληση προσωρινης τυφλωσης, με τα χερια να ταλαντωνονται σαν πιωμενος μαεστρος δινοντας τον τονο ενος ακαθοριστου βηματισμου – οτι θα συνεβαινε και με απλετο φως δηλαδη. Σιγα σιγα η περιφερικη οραση υποχωρει κι επανερχεται η εικονα...

Η εικονα του κοκκινου μπαλονιου με τον μικρο να το κοιταει εντονα...

---------------------

The greatest, most significant achievement in cinematography is that it has conquered the human face, the moving picture of the human face…

The apparatus, the instrument, the camera and the film are so sensitive to the smallest movement, for cinematography to register the human soul as reflected in the human face…

«Το μεγαλυτερο, πιο σημαντικο κατορθωμα του κινηματογραφου ειναι η κατακτηση του ανθρωπινου προσωπου, του κινουμενου ανθρωπινου προσωπου...

H συσκευη, το οργανο, η καμερα και το φιλμ ειναι τοσο ευαισθητα στην παραμικρη κινηση ετσι ωστε ο κινηματογραφος να καταγραφει την ανθρωπινη ψυχη οπως αυτη αντανακλαται στο ανθρωπινο προσωπο...»

--------------------

Ταινιες της εβδομαδας:

‘London to Brighton’ του Paul Andrew Williams. Σιγουρα απο τις καλυτερες ταινιες εξ Αγγλιας εδω και χρονια! Με ελαχιστο μπατζετ, δεμενο σεναριο, εκπληκτικες ερμηνειες, και σκηνοθεσια που δινει νοημα στο χαος... Οποιος την δει δεν θα την ξεχασει...

‘The flight of the Red Balloon’ του Hou Hsiao Hsien, η ελεγεια της βραδυτητας... Η αντισταση στο rat race... Ορισμενα πλανα στην ταινια ειναι απο μονα τους ιδιοφυως τραβηγμενα...σε γαληνευουν με εναν εντελως ανεξηγητο τροπο...

‘My Blueberry Nights’ του Wong Kar Wai. Ισως επειδη το κατακρεουργησαν οι κριτικοι το βρηκα ανωτερο του αναμενομενου... σιγουρα δεν φτανει στο υψος του In the mood for Love το οποιο κατι μου λεει πως θα τον στοιχειωσει...

Ingrid Thulin, La Jetee, Moya Lyubov

Η ικανοτητα, η παρατηρητικοτητα, η διεισδυτικοτητα του στην αποτυπωση των γυναικων- ιεριων του ειναι εργο ιδιοφυιας. Μπορει η Αντερσον κι η Ουλμαν ν'αποτελουν τις πιο γνωστες ηθοποιους του Bergman ομως η Ingrid Thulin ειναι μακραν η αγαπημενη μου σκανδιναβη ηθοποιος. Η μονομανης αφοσιωση στους ρολους της, η ευφυια κι ο αισθησιασμος που εκπεμπει την κανουν απο τις πιο σεξουαλικα φορτισμενες παρουσιες στον κινηματογραφο...

Μια ευκαιρια επανεπισκεψης της τριλογιας της Σιωπης: Through A Glass Darkly (1961), Winter Light (1962), The Silence (1963)...

------------------------------------------------

Το "La Jetée" του Chris Marker απο το 1962 ειναι μια ιδιαζουσα περιπτωση. Δεν ειναι ακριβως "ταινια", αλλα μια συνεχης ροη ασπρομαυρων ατμοσφαιρικων φωτογραφιων - stills- οι οποιες 'κυλανε΄ με την αφηγηση μιας εφιαλτικης ιστοριας επιστημονικης φαντασιας. Η κεντρικη υποθεση της ταινιας ειναι η ιδια στην οποια 33 χρονια αργοτερα θα βασιστει ο Τερρυ Γκιλιαμ γυριζοντας το "12 Monkeys".






Ειναι ενδιαφερουσες οι επιρροες, συνειδητα η ασυνειδητα, ενος δημιουργου απ' εναν αλλον, αυτη η κλωστη που συνδεει την ανθρωπινη δημιουργια. Σαν γαιτανακι, ο Marker στο "La Jetée" εμπνευστηκε απο τον "Ιλιγγο" του Χιτσκοκ, κι ο Γκιλλιαμ χρονια αργοτερα δανειστηκε τη φαεινη ιδεα του Μαρκερ γυριζοντας τη δικη του εκδοχη...

-----------------------------------

Οσον αφορα τις ταινιες κινουμενων σχεδιων μικρου μηκους που προταθηκαν για οσκαρ φετος, εκτος του οτι ειναι ολες υπεροχες, η ρωσικη ταινια "Moya Lyubov" (Μy love) του Ivan Shmelyov αποτελει ενα μικρο θαυμα, μια συρραφη ιμπρεσσιονιστικων εικονων, σαν να βρισκοσουν μπροστα σ' ενα κινουμενο πινακα απο περασμενο αιωνα, απο τις καλυτερες ιδεες που εχω συναντησει...

Σημειωμα...

Νομιζω θα εγραφα κατι ουτως η αλλως, (μετα που ειδα το υπεροχο σημειωμα του Αλεξη Σταματη) αλλα με προλαβε και με καλεσε το καλο Αεροζολ!

Απο τις λιγες φορες που θα ηθελα ολους τους μπλογγερ και φιλους να συμμετασχουν με κατι δικο τους...

Για το http://autographcollectors.blogspot.com/

Η μποτιλια

Η ιστορια της μποτιλιας εχει ως εξης.

Το δυο χιλιαδες τεσσερα σε μια απο τις επισκεψεις μου στο Πετς, ενας στενος φιλος, καλοκαρδος και φιλοτιμος, σε μια στιγμη ευαιξιας ανεβασε δυο μπουκαλια κρασιου απο την καβα, απο τις καλυτερες ποικιλιες της βορειοανατολικης ουγγαριας. Το ενα που ηταν cabernet franc Gal Tibor του 2002 μου διαμηνυσε να μην βιαστω να το ανοιξω, παρα μονο στο τελος της αμερικανικης περιπετειας μου. Μου ειπε, οτι στο εξαχρονο πανω της φυγης θα το εκτιμησω καλυτερα. Το αλλο ουτε που θυμαμαι αν το ηπια σε χαρα η σε λυπη. Αλλη μια χαμενη μνημη.

Ετσι λοιπον, πολλα μπουκαλια κρασιου αργοτερα, πιωμενα με φιλους και φελλους να συσσωρευονται στο μικρο σεντουκι συνεχισα να κραταω το κρασι του Gal Tibor ανεγγιχτο, μπορει ξεχασμενο, να σκονιζεται πανω στη βιβλιοθηκη περιμενοντας. Μεχρι κι ο Gal εμαθα απ' την Ανικο οτι σκοτωθηκε ξαφνικα στη Νοτια Αφρικη, σε αυτοκινητιστικο δυστυχημα, αλλο ενα σημειο αυθαιρεσιας και χαους της ζωης αυτης.

Ο Gal πεθανε αλλα η μποτιλια επεζησε υπερατλαντικου και ενδοηπειρωτικου ταξιδιου, μιζερια Μιζουριου, εμβολιμων μικρων χαρων, μετακομισεων, χωρισμου, αδιαφοριας, καταψυξης Μπαφαλου, κουφιων σχεσεων, περιστασιακων ενθουσιασμων και πολλων αλλων τινων.

Ωσπου εχθες, μετα απο μια ταινια απατη, ζωσμενοι απο ντροπη που καθησαμε ως τελους - ουτε να την αναφερω δεν τολμω - με τους δυο κοντινοτερους φιλους εδω, ανελπιστο στηριγμα σε μια κατα τα αλλα ανθρωπινη κινουμενη αμμο, μαζευτηκαμε κυριακη βραδυ σπιτι, πεινασμενοι για φαγητο και κουβεντα, να ετοιμασουμε κατι προχειρο. Αργα το βραδυ, πλεον τιποτε ανοικτο, θελαμε κι οι τρεις να πιουμε κρασι, και να που η τελευταια μποτιλια απο τ’αμπελια του Eger, βρισκει επιτελους την ευκαιρια ν΄αναπνευσει.
Ο Λ. κι η Ε. - εξηγωντας τους την ιστορια - δεν θελανε ν’ ανοιξουμε το μπουκαλι ετσι προχειρα, χωρις προετοιμασια, χωρις ειδικη περισταση.
Μα, τους λεω, ηρθε η ωρα! Δεν το βλεπετε?

Αναμονη

Το ιστολογιο βρισκεται σε σταση αναμονης. Ειναι οπως οταν περιμενεις κατι για πολυ καιρο κι οταν τελικα φτανει η ωρα, η υπομονετικοτητα ειναι αντιστροφως αναλογη του χρονου που απομενει.
Φυσικα αυτο συνοδευεται απο την απαραιτητη παραλυση. Η αισθηση του παρατηρητη μεγεθυνεται μαζι με την αδιαφορια για τον περιγυρο. Εν ολιγοις, δεν περιμενω την ωρα πλεον να μετακομισω. Κοιταω το ρολοι μου, χτυπαω τα δαχτυλα στο τραπεζι, παιρνω βαθιες ανασες. Ακομα δυο μηνες...

Τελικα, αθελητα (ας οψεται η αεροπορικη εταιρια που θα με πηγαινε Hong Kong, η οποια χρεοκοπησε - "τα λεφτα μας πισω" -) θα κρατησω την υποσχεση που ειχα δωσει στον εαυτο μου πριν εξι χρονια, να βρισκομαι πισω μονιμα στην Ευρωπη πριν κλεισω τα τριαντα δυο...

Εως τις αρχες ιουλιου, αναμενοντας μια νεα πορεια, το ιστολογιο φαινεται πως θα λειτουργει αραιοτερα, μιας κι η διαθεση "να τα μαζευουμε..." δεν ειναι ιδιαιτερως δημιουργικη!

Σε αναμονη λοιπον αλλαγης και εμπνευσης...