Εγερτηριο

Aσανσερ ξενοδοχειου. Οχτω το πρωι, ετοιμος για το συνεδριακο κεντρο...
Μουσικη "σουπερμαρκετ" στην καθοδο, αντιστροφη μετρηση των οροφων στον πινακα...
Νυστα. Ντου μπα ντου.
Κυλιομενη πορτα στην εξοδο, παραλογα παγωμενος αερας τελη μαιου.
Στο χερι μου τα κλειδια του αυτοκινητου, αφηρημενα παταω το remote για να ξεκλειδωσω την πορτα και μ ε τ α κοιταω στο απεναντι πεζοδρομιο στην Καρλτον για το αμαξι μου.
Το οποιο δεν βρισκεται εκει...
Φυσικα δεν το πιστευω.
Περναω απεναντι και κανω ενα κυκλο γυρω απο την υποτιθεμενη θεση που ειχα παρκαρει το σουμπαρου σαν να περιμενα ενα ταχυδακτυλουργικο κολπο. Τιποτε!
Το συναισθημα να μην βρισκεις το αυτοκινητο σου εκει που το εχεις αφησει ειναι ενα καλο υποκαταστατο τριπλου καφε, σου ανοιγει διαπλατα τα ματια το πρωι.

Το μονο που μου εκανε εντυπωση ειναι η ασυνηθιστη ψυχραιμια που επεδειξα. Για τους λιγους φιλους που γνωριζουν, μπορουν να φανταστουν μια τυπικη αντιδραση αμοκ, που ομως δεν συνεβει.

Ισως επειδη ακριβως την προηγουμενη ετυχε να πετυχω στην διαρκεια της βολτας στο δυτικο Τοροντο την ακολουθη πινακιδα...


Την προσεξα εντελως τυχαια και την εδειξα στον Α. χωρις να μιλησω με τον οποιο κλαιγαμε απο τα γελια για τα επομενα λεπτα... Σκεφτομασταν το ποσο απογοητευμενος και τσαντισμενος μπορει να ηταν καποιος, να μπει σε κοπο και δημιουργικα να δηλωσει την αηδια του για τα σηματα παρκαρισματος στην πολη...

Εμαθα που μεταφερανε το αυτοκινητο γρηγορα (η ρεσεψιονιστ με χαμογελο, "α, δικο σας ηταν? πριν δεκα λεπτα το σηκωσανε!" με βοηθησε να βρω τις πληροφοριες) και μπηκα στο πρωτο ταξι με τον ευγενικο Σικχ ταξιτζη να μου κοβει τη θεα εμπρος με το τουρμπανι του...

Ξεχαστηκα κοιτωντας διπλα στο παραθυρο την πολυβουη πολη να ξυπναει παλλοντας, κι ανοιγοκλεινα τα ματια μου αργα, τραβωντας νοητα στιγμιαιες φωτογραφιες που εν καιρω θα ξεχαστουν...