Ελ Παστορ

Μετα απο παρατεταμενη τηλεφωνικη αψιμαχια με γονεις που βρισκονται χιλιαδες μιλια μακρυα, υπο συνθηκες αδυνατης συνενοησης, ανελπιδης επικοινωνιας, δεν με χωραει ο τοπος. Αμπελοφισοφουμε με τον στενοτερο φιλο μου ο οποιος λειτουργει παντοτε ως κυμματοθραυστης στις φουρτουνες μου.

«Το βασικοτερο προβλημα ειναι πως δεν καταλαβαινουμε τον ιδιο μας τον εαυτο, ζουμε τις ζωες μας χωρις να μπορουμε να εξηγησουμε το μεγαλυτερο μερος των πραξεων μας, των συναισθηματων μας, συνεχως αναρρωτιωμαστε για τις αποφασεις μας, η πορεια μας ειναι ενα μυστηριο σε μας τους ιδιους, κοιτωντας πισω στο παρελθον πολλες φορες με αληθινη εκπληξη, τρομο, η ντροπη θυμομαστε πραγματα που εχουμε πει η κανει. Ελαχιστες φορες καταλαβαινουμε εστω κι ενα ψειγμα απο τη ζωη μας.»

«Σκεψου τωρα να επιχειρησουμε να καταλαβουμε εναν αλλο! Οσο κοντα μας κι αν βρισκεται! Οσο δικο μας κι αν τον αισθανομαστε. Ειναι απλως αδυνατον. Παρολες τις καλες προθεσεις, το να εξηγησεις εναν Αλλον ειναι στεμενο με αποτυχια, α-φυσικο να συλλαβουμε τι οδηγει εναν ανθρωπο στη ζωη του.»

Τα λογια του με καθυσηχαζουν σχεδον παντα.
Τον εχω μετονομασει σε Παστορα. Του αρεσει. « Χ. – “the Pastor” – Λ.» Ελ Παστορ. Του λεω θα ηταν πρεπον ονομα σε bad ass ταινια του Ταραντινο.

Σε τρεις μηνες θα ειναι η πρωτη φορα που θ’ αλλαξουμε πατριδα και ηπειρο μετα απο 3 χωρες και 17 χρονια... Ετσι ειναι αυτα.

Ξημερωματα, 6 το πρωι κι εχω περασει τα συνορα, ακομα σκοταδι, ο Queen Elizabeth Way ακομα αδειος, εχω βαλει στο CD τους νορβηγους 'Madrugada', ενα απο τα καλυτερα αλμπουμ για οδηγηση που υπαρχουν, το Industrial Silence. Η μουσικη υποκρουση για αχανεις βορειοαμερικανικους δρομους. Δισκος του '99, μου τον εμαθε ο φιλος μου ο LJ, και πλεον δυσκολα τον αποχωριζομαι.

Στ’ αεροδρομιο του Τοροντο φτανω στην ωρα μου, εχει αρχισει να χιονιζει παλι. Η πτηση μου για Λος Αντζελες στην ωρα της... 6 ωρες αργοτερα κι αφου ξυπνησα για λιγο χαζευοντας την αποκαρδιωτικη ερημο της Αριζονα και τις πασπαλισμενες με χιονι γυμνες βουνοκορφες προσγειωθηκα στην αχανη μητροπολη της καλιφορνια. Ενα συνεχες μποτιλιαρισμα, σαν να ειναι ενα αυτοκινητο φυσαρμονικα επ απειρον, ανεξαρτητως της ωρας της ημερας. Εδω το αυτοκινητο δεν ειναι βασιλιας, ειναι αυτοκρατορας. Σκεφτομαι πως σιγουρα θα καταναλωνουν περισσοτερη ενεργεια στην πολη αυτη απο μια ολοκληρη ευρωπαικη χωρα μεσου μεγεθους. Με ποναει το κεφαλι μου απο το ταξιδι και την αλλαγη ωρας αλλα το γεγονος οτι εχει ηλιο κι ειμαι με κοντομανικο αντισταθμιζει τα πραγματα. Αποχρωσεις Ελλαδας. Απλως εντεινουν την συγχυση.

Κατευθυνομαι ηδη μιλημενος στην περιοχη του Sunset Junction, που μαζι με το διπλανο Los Feliz Village ειναι απο τις ελαχιστες περπατησιμες περιοχες στην πολη που ο πεζος ειναι εχθρος. Περνω μεσ' απ' το Χολλυγουντ, τη λεωφορο της Σαντα Μονικα, γνωριμες κεραμιδοσκεπες... Καθομαι για λιγο στο καφε Ιντελλιγκεντσια που εχει καλο καφε. Κοιταω τον κοσμο να πηγαινοερχεται. Γραφω δυο αραδες πριν μετακινηθω παλι. Αυριο μικρο συνεδριο εντατικης θεραπειας στην παραλια του Huntington. Μα ποιον κοροιδευουν. Για τον ηλιο, τη θαλασσα ειμαστε εδω. Να γεμισω παραστασεις. Να τυρβασω στον ειρηνικο ωκεανο χαζευοντας τα κυματα. Να δω τη δυση απ’τη Sunset Boulevard…

Παω τωρα.

Δωμα

Ολα τα πρωινα του κοσμου, των αργοσυρτων περιπατων, του ηλιου με τα κοφτερα δοντια, του στενομακρου μαλλινου παλτου που με τυλιγει, με το προσωπο εκτεθειμενο να το καιει ο ηλιος, να ξηραινει τη σταλα απο δακρυ στην ακρη του υγρου ματιου ο κρυος αερας.

Βολευομαι στ'αγαπημενο μου καφε των τεμπελικων πρωινων, στο Δυτικο Χωριο. Νωρις κυριακη πρωι, πασχα των καθολικων στη μητροπολη της βαβελ. Αφησα την παρεα μου στο σπιτι να κοιμαται, πηρα τα βιβλια μου για συντροφια παραμασχαλα.

Το ηχειο αναπαραγει ενα απ' τα ελαχιστα μελωδικα τραγουδια της Björk, με νανουριζει με τον ηλεκτρονικο ρυθμο του, το κεφαλι γερνει προς τα πισω. Η φωνη της σαν τον ξηρο παγο της Ισλανδιας, αυτην την ημερα την ηλιολουστη.

Ομορφες θελκτικες γυναικες, καθε χρωματος και φυλης, στον ομφαλο της γης συγκεντρωμενες, μπαινοβγαινουν στο καφε. Συνηθως μονες τους. Κοιμισμενες , παρολη ομως την υπνηλια τους εκπεμπουν το πρωι ισως πιο καθαρα εκεινη τη θυλικη γοητεια, με νωχελικες κινησεις διατηρουν αυτην την χαρη του φυλου τους, χωρις μεηκ απ, χωρις λουστραρισμα, χωρις την πανοπλια τους, με τις αμυνες τους προσωρινα ανενεργες, εντεινουν τη γοητεια τους.
Που θα πηγαινα με τη Μια, πως θα προσεγγιζα την Αλλη, που θα ταξιδευα με την Τριτη. Κι ουτω καθ'εξης η τεχνη του ονειροπολειν. Ποσες θεωρητικες επιλογες παρουσιαζει αυτη η ζωη, και ποσο απελπιστικα λιγους δρομους τελικα καταφερνουμε ν' ακολουθουμε στην πραγματικοτητα. Οχι οτι εχει σημασια.

Το τηλεφωνο που δονειται στην τσεπη μου με βγαζει απ'τη νιρβανα. Πιανω τον εαυτο μου να ευχεται ολο και συχνοτερα η δονηση να ειναι απλως ενα μηνυμα, να μην χρειαστει να σηκωσω το τηλεφωνο, να μην αρθρωσω παλι λογο περιττο, να μην πιασω παλι τον εαυτο μου να ενοχλειται απο τη φωνη τη δικη μου και των αλλων. Οι 160 χαρακτηρες του μηνυματος εχουν γινει φιλοι μου, με τις αδυναμιες τους, τις παρεξηγησεις τους, την δυσκοιλιοτητα τους, τη δυσλειτουργια τους, τον περιορισμο που ενεχουν. Κοιταω την οθονη. Ευχες φιλων απ'την υιοθετημενη πατριδα του Μακρυα-Μακρυα.

Συνεχιζω να παρατηρω γυρω μου, ξεφυλλιζω τις σελιδες κανοντας οτι διαβαζω.
Το γλυκοπικρο περασμα δια μεσου της ασημαντοτητας συνεχιζεται.
Θα'ταν ψεματα να πω οτι δεν το απολαμβανω...

Flame

I wanna be near you
And blink in your light
And toast marshmallows
On a cold dark night
By your flame

Διαδρομες

Αυτο το ημιφως του τελους της μερας... κατω απο τη Νολιτα.

Κι εκει που αμφιταλαντευομουν να κατεβω στο σκοτεινο υπογειο για κουρεμα στον Μei Dick...επανηλθα στα συγκαλα μου.
H παρ'ολιγον εξαφανιση στην Chinatown...

Επιτελους, μετα απο τοσα χρονια μαθαινω τ'ονομα της κοπελας.

Οι παλιες διαφημισεις ζωγραφισμενες στους τοιχους της πολης...Life is full of trials.

Γιγαντιαιος γλαρος εναντιον αγαλματος Ελευθεριας. Μια παραλλαγη κατα την παραδοση του Γκοτζιλα. The horror!

Brain transplantation. Οι ηθικολογοι που κραζουν περι ηθικης καταληγουν να ειναι (σχεδον) παντα οι μεγαλυτεροι υποκριτες.

33rd Street, υπογειως.

Pixel painting, SoHo. Η εικονα γινεται πιο καθαρη απο αποσταση...

No parking. Enjoy Life!

Ο μουτζουρης

Διαβαζω για το συστημα τρενων υψηλων ταχυτητων στην ευρωπη. Φυσικα απο τις ελαχιστες χωρες που δεν συμμετεχουν σε μια ευρωπαικη συμπλευση (ουτε καν υπαρχει μακρυπνοο σχεδιο! Τι? Τι σημαινει μακρυπνοο σχεδιο?) ειναι η Ελλαδα, μαζι με τη Μαλτα (η συνδεση της Βαλετα με τη νησο Γκοζο ισως να συμβει υποθαλασσια νωριτερα), το Λιχτεσταιν, το Γιβραλταρ, το ομπλαστ του Καλινινγκραντ (τριζουν τα κοκαλα του Καντ), η Κυπρος και φυσικα τα υπολοιπα τριτοκοσμικα βαλκανια με τα οποια ασχολουμαστε βγαινοντας στους δρομους ωρυομενοι για την τεραστια αδικια του πλανητη εναντιον μας για τη μακεδονια που εχει αναγνωριστει ως εχει απο την πλειονοτητα των χωρων και των 5 ηπειρων (118 χωρες η λιστα εδω) εκτος απο την Κυπρο... Δεν μας αφορουν εμας αλλα 'ασημαντα' ζητηματα, οπως για παραδειγμα υποδομες οδικες η σιδηροδρομικες.

Συμφωνοι, εχουμε πλακα και ειμαστε διασκεδαστικος λαος. (Ξεφυλλιζοντας τις προαλλες ταξιδιωτικο εντυπο για την Ελλαδα διπλωσα με σπασμους οταν διαβασα οτι με την προβολη των '300' στην ελλαδα περυσι που συνεπεσε με τις ανοητες, ακαταληπτες αντιδρασεις στο 'εκπαιδευτικο', φοιτητες του πανεπιστημιου (με την ευρεια εννοια του ορου) Πατρων διαδηλωναν μπροστα στα ΜΑΤ φωναζοντας "This is... ΠΑΤΡΑΑααα!!!"). Εν τω μεταξυ καθως φοραμε την γυαλισμενη μπρουτζινη περικεφαλαια με την πλαστικη αλογοουρα, το περηφανο τσαρουχι σαμπω, και τη ζωνη με το θερμος φραπε (συγνωμη φρεντο) συνδεομενο με μακρυ ευλυγιστο καλαμακι περασμενο απο το αυτι διπλα στο bluetooth... σε καποιο αλλο σημειο της ηπειρου (ευρωπαικης εννοω, για οσους ακολουθουν τη χαρυκλυννικη μεθοδο της "μονης αφρικανικης χωρας με λευκους κατοικους"):

Το τρενο Λονδινο - Παρισι με την νεα γραμμη υψηλων ταχυτητων συνδεει τις δυο πρωτευουσες σε 2ωρες 15λεπτα...
Το Λονδινο - Βρυξελλες... σε 1 ωρα και 50 λεπτα...
Το Παρισι - Βρυξελες σε 1 ωρα και 20 λεπτα...
Το Παρισι - Στουτγκαρδη σε 3 ωρες και 30 λεπτα (Φρανκφουρτη σε 3 ω και 45 λ)...
Το Παρισι - Μασαλια σε 3 ωρες! (1060 χμ!)
Το Μαδριτη - Βαρκελωνη (660 χμ!!!) σε 2 ωρες και 35 λεπτα!!!!!!!
και παει λεγοντας με Πορτογαλια (!), Ισπανια, Ιταλια, Ολλανδια, κλπ κλπ να βρισκονται σε προχωρημενη φαση ολοκληρωσης εργων για γραμμες υψηλων ταχυτητων ενωνοντας με δικτυο τις ευρωπαικες χωρες, κανοντας διαδρομες μεχρι και 1500 χμ πληρως ανταγωνιστικες με αεροπορικες πτησεις.
Μεχρι κι Σλοβενια, η Κροατια, η Τσεχια !!! χρησιμοποιουν τρενα που πηγαινουν προς το παρον με 200χλμ/ωρα με προοπτικη αναβαθμισης του δικτυου.
Ειμαι περιεργος ποτε οι Ελληνες θ' αρχισουμε να βγαινουμε στους δρομους για οτιδηποτε αλλο εκτος απο αερα κοπανιστο και τσαμπα μαγκια.
Ποτε θα αρχισουμε να αναπτυσουμε υγιη ανταγωνισμο και μετρο συγκρισης (οχι συνδρομα κατωτεροτητας) με τις προηγμενες χωρες της ευρωπαικης ενωσης?
Γιατι η Ελλαδα μονιμως να χανει το τρενο, με τους μετριους που την κυβερνανε και τους αδιαφορους πολιτες της πλειοψηφιας (στην οποια σαφως συμπεριλαμβανονται και τα μικρα κομματα της υπερσυντηρησης απο τις δυο ακρες του φασματος)?

Ο επισημος χορηγος του κειμενου δεν ειναι ο ΟΣΕ.

Διασταυρωσεις

Απιθανες πιθανοτητες

Το επεισοδιο με το "τραγουδι απο το δωδεκατο οροφο" συνεβει πριν απο δυο περιπου χρονια. Δεν ξερω τι μ' εκανε πριν λιγες μερες να γραψω δυο αραδες γι'αυτο, αλλα μου τριβελλιζε το μυαλο το τελευταιο διαστημα κι η εξωτερικευση του ηρθε ως φυσικο επακολουθο.
Εξαιτιας του οτι στην ειδικοτητα μετακινουμαστε ανα μηνα αναμεσα σε τρια νοσοκομεια δεν εμαθα τι απεγινε στον κατοικο του 1205 και τη βελουδινη φωνη της φιλης/συντροφου του, το περιστατικο το ξεχασα κι ολας, αραχνιασε σε μια γωνια, αλλα συμβαντα καναν κατοχη στο μυαλο και τη μνημη.
Στην καθιερωμενη ομως κλινικη εξωτερικων ιατρειων την τριτη, μολις λιγες ωρες αφου τον ειχα φερει στο μυαλο μου απο το πουθενα, ο Τενορος του 1205 εμφανιστηκε με τη συντροφο του στο δωματιο μου, το ραντεβου των 2μμ, αλλα καθως λειτουργησε ο συνδυασμος της ρουτινας με την απροσεξια ως προς τη λιστα με τα ονοματα, τους ζητησα να καθισουν χωρις να συνειδητοποιησω τιποτε.
Παρατηρωντας τους, μου πηρε περιπου δυο λεπτα να βαλω τα κομματια του παζλ σε μια σειρα κυριως διοτι ημουν απολυτως πεπεισμενος οτι μια τετοια πιθανοτητα εκτος του οτι ειναι αντιθετη σε φυσικους νομους, αποκτα διαστασεις κακογουστου αστειου, απο τις απιθανοτητες που βλεπεις σε τριτοκλασατες χολυγουντιανες ταινιες και αναφωνεις "ελεος" για την προφανη προκληση στην νοημοσυνη και την κοινη λογικη.

Κι ομως. Δυο χρονια αργοτερα, χωρις να εχω μαθει καν εαν επεζησε απο την πολυβδομαδη παραμονη του στην εντατικη, αναγνωρισα την συντροφο του και πολυ δυσκολοτερα αυτον (οι ανθρωποι οντως δειχνουν διαφορετικοι αρρωστοι, οριζοντιωμενοι και με καλωδια) κι εχω την σκηνη μπροστα μου να με κοιτανε εκπληκτοι με τα ματια ανοικτα καθως τους διηγουμαι την ιστορια για τους ιδιους που εγραψα μολις πριν λιγες ωρες και την γυναικα να κοκκινιζει συνεσταλμενα οταν της εξηγησα τι αντικτυπο ειχε εκεινη η φωνη και το τραγουδι σ'ενα χωρο εχθρικο και σκληρο, μια ελπιδα ζωης, ασυνειδητη, στη σιγουρια της απωλειας.
"Σε θυμαμαι", μου ειπε.

Διασταυρωση

Ζητιανος ατημελητος στεκεται στη γωνια του δρομου κρατωντας ενα χαρτονι με ορνιθοσκαλισματα. Σχετικα νεος, αρτιμελης, αλλα ποιος ξερει τι δαιμονες κανουν καταλειψη στο μυαλο του. Δινει την εντυπωση οτι αποτελει μερος του τοπιου, σαν να φοραει καμουφλαζ. Περπαταω απο αποσταση αλλα παρατηρω. Μικρο αυτοκινητο με υπερηλικη γιαγια οδηγο σταματαει διπλα του ακριβως πριν τη διασταυρωση.

"Γιατι εισαι εδω?" τον ρωταει η ασπρομαλουσα ευθραυστη γιαγια με αυστηρη φωνη μεσα απο τ'αυτοκινητο. "Γιατι δεν δουλευεις αντι να ζητιανευεις? Μακαρι να ειχα τα χρονια σου!"

Ο ταλαιπωρος ειχε σκυψει κι αλλο το κεφαλι, ενιωσα την ντροπη του απο μακρυα. Πηγε να αρθρωσει ενα-δυο δικαιολογιες, τι να πει κι αυτος για την αυτοκαταστροφικη ροπη του ανθρωπου. Ουτε ακουσα ουτε ειδα συνεχεια. Ανοιξα την πορτα του καφε με τα γυαλια μου να εχουν αυτοματως αχνισει απο τη διαφορα θερμοκρασιας. Η τεχνητη ομιχλη ως λειτουργικη ασπιδα.

Λεξινγκτον

Μια αλλη γνωριμη φιγουρα αστεγου που σχεδον στρατοπεδευει εξω απο το μαρκετ της γειτονιας, επι ωρες στεκεται ορθιος στη γωνια, ενιοτε βαδιζει πανω κατω, ζητωντας χρηματα. Ο κοσμος τον αγνοει, αναρωτιεμαι πως μπορει και επαναλαμβανει αυτο το μαρτυριο σε καθημερινη βαση , να καθισταται αορατος απο οποιονδηποτε ζητωντας ταυτοχρονα κατι...

Μετα απο ρεκορ χιονοπτωσης σε ολη τη δυτικη περιοχη της πολιτειας της Νεας Υορκης και του Ονταριο η βολτα εξω εκτος απο κρυοπαγηματα σου δινει τη αισθηση οτι εχουν πεσει αμετρητοι κουβαδες χιονι, οι θαμενες ανθρωπινες κατασκευες μου δημιουργουν μια αισθηση ανεξηγητης ευαιξιας. Μπροστα απο το Λεξινγκτον μαρκετ βλεπω ενα γνωστο μου να συνομιλει με τον αστεγο, και πλησιαζω. Ακουω να του λεει: "Φιλε, μου εξηγεις τι κανεις εδω? Γιατι εισαι αστεγος στο Μπαφαλο το χειμωνα? Το ξερεις οτι θα πεθανεις? Γιατι δεν εισαι ηδη στο Νοτο?"
Ο αστεγος τον κοιταει με εκπληξη και με ενα βλεμμα ενδεικτικο οτι δεν του εχει περασει καν απο το μυαλο οτι θα μπορουσε να βρισκοταν καπου αλλου, πιο ζεστα.
"Μα απο εδω ειμαι!" καταφερε να ψελλισει.
Απομακρυνομενος σκεφτομουν αν θα ειναι ζωντανος αυριο.

Kundera: 'The Curtain'/ ΄Το Πεπλο'

Ενα βιβλιο που εκφραζει με μια σπανια διαυγεια τη σημασια του ευρωπαικου διαφωτισμου! (και κανει τον αδερφικο φιλο να ωρυεται με το αμιμητο: "Aντι να μας μαθαιναν Κουντερα και Ευρωπαικη λογοτεχνια στο σχολειο, διαβαζαμε για εκθεση τον... Παπανουτσο!"
Απο τον αγαπημενο Μιλαν, κομματια που αγαπησα διαβαζοντας "Το Πεπλο". (εξαιτιας του οποιου βουτηξα στο Ferdydurke, του Gombrowicz).

Απολαυστε! (και συγνωμη για την απουσια μεταφρασης, αλλα πλεον την αγγλικην καλως η κακως οι περισσοτεροι τη χειριζονται ανετα.)


1.Περι ανθρωπινης φυσης και δραματος.

"Are great dramatic actions really the best clue to understanding human nature? Are they not, rather, a barrier that hides life as it truly is? Isn't insignificance actually one of our greatest problems? Isn't that our fate?"

2.Περι αντοχων...

"What will ultimately remain of Europe is not its repetitive history, which in itself represents no value. The only thing that has some chance of enduring is the history of its arts."

3.Περι ψυχοσυνθεσης μικρων εθνων.

"What distinguishes the small nations from the large is not the quantitative criterion of the number of their inhabitants; it is something deeper: for them , their existence is not a self evident certainty but always a question, a wager, a risk; they are on the defensive against History, that force that is bigger than they, that does not take them into consideration, that does not even notice them. (It is only by opposing History as such that we can oppose today's history, "Witold Gombrowicz wrote.)"

4.Περι επαρχιωτισμου.

"How to define provincialism? As the inability (or the refusal) to see one's own culture in the large context."

5.Περι στραγγαλισμου.

"A nation's possessiveness toward its artists works as a small-context terrorism, reducing the whole meaning of a work to the role it plays in the homeland."

6.Περι ουσιαστικης αντιστασης.

"To my mind there is nothing more admirable in the Europe of the second half of the twentieth century than the golden chain of revolts that, over forty years, eroded the empire of the East, made it ungovernable, and tolled the death knell of its reign."

7.Περι μυθολογιας παν-σλαβισμου.

"...while there is a linguistic unity among the Slavic nations, there is no Slavic culture, no Slavic world; that the history of the Czechs, like that of the Poles, the Slovaks, the Croats or the Slovenes (and of course of the Hungarians, who are not at all Slavic) is entirely Western: Gothic, Renaissance, Baroque; close contact with the Germanic world; struggle of catholicism against reformation...

8.Περι κιτς.

"...People who experienced the secular tyranny of kitsch feel particular irritation at the rosy veil thrown over reality, at the modest exhibition of hearts forever deeply moved, at the "bread drenched in perfume" Musil speaks of; kitsch long ago became a very precise concept in Central Europe, where it stands as the supreme aesthetic evil."

9.Περι μοντερνισμου.

"...for Gombrowicz modernisn meant: through new discoveries, advancing along the inherited path. As long as that is still possible. As long as the inherited path still exists."

10.Περι αξιας του μυθιστορηματος.

"In The Exterminating Angel, Ernesto Sabato says explicitly that in the modern world, abandoned by philosophy and splintered by hundreds of scientific specialties, the novel remains to us the last observatory from which we can embrace human life as a whole."

Τραγουδι απο το δωδεκατο οροφο

Λιγο πριν το μεσημερι, η ομαδα της εντατικης μοναδας εχει επισκεφτει ολους πια τους ασθενεις, το πλανο της ημερας εχει καταστρωθει, πιο χαλαροι πλεον ολοι ασχολουνται με τις σημειωσεις τους, η επικεντρωνονται σ' αλλα διαδικαστικα θεματα που εχουν προηγουμενως συζητηθει. Οι νοσοκομες μιλανε δυνατα, το υπολοιπο προσωπικο χασκογελαει, τα μηχανηματα που προκαλουν ενα συνεχη θορυβο απο τα αλαρμ των μονιτορ, των αναπνευστηρων, χιλια δυο μικροπραγματα που συντηρουν μια συνεχη βοη. Καποιοι συγγενεις εχουν αρχισει να καταφτανουν να δουνε τους δικους τους, αδυνατον να παρατηρησεις συνειδητα οτιδηποτε απ'ολα αυτα που μετατρεπονται σε μια χαοτικη καθημερινη ρουτινα. Οι αντιδρασεις περιοριζονται σ' ερεθισματα που ξεφευγουν απο την συνηθεια της μικροβαβελ.

Λιγο πριν το μεσημερι ομως, κατι περιεργο κι ασυνηθιστο συμβαινει. Ασχολουμαι με καθιερωμενα βρισκομενος απεναντι απ' τον ασθενη στο 1205, ο Τενορος μας, ο οποιος εχει γινει βετερανος πλεον στην εντατικη μοναδα χωρις καμια ουσιαστικη προοδο εδω και μερες, χρονοτριβει μεταξυ φθορας και αφθαρσιας. Ο τενορος απ' τη μια κι ο εγκληματιας στο διπλανο δωματιο εξισου διασωληνωμενοι και με τον ιδιο αριθμο καλωδιων συνηγορουν στην προθανατια ισοτητα.
Σημερα τον επισκεφτηκε μια συναδελφος του, κι εν μεσω της ενιοτε εκκωφαντικης φασαριας ανθρωπων και μηχανων αρχισα να διακρινω ολο και πιο καθαρα την φωνη της φιλης του να τραγουδαει στο προσκεφαλι του. Η φωνη της ηταν τοσο ομορφη και κρυσταλλινη οπου κατι ξεχωριστο συνεβει. Η χαωδης οχλαγωγια αρχισε να μειωνεται σιγα σιγα καθως ο ενας μετα τον αλλο σιωπουσαν αντιλαμβανομενοι αυτην την αλλη συχνοτητα, μιας φωνης μελωδικης που τραγουδουσε τρυφερα και ξενα προς το περιβαλλον.
Σαν να εξημερωσε ολα τα αγρια θηρια εκει μεσα, ωσπου ολη η μοναδα σωπασε, κι εμειναν ολοι, ακινητοι με γυρισμενα τα κεφαλια στο δωματιο απ το οποιο ερχοταν ο ηχος της φωνης της, μια στιγμη που δεν κρατησε πανω απο λιγα δευτερολεπτα αλλα μ' αφησε αναυδο στο δωδεκατο οροφο χαμενο στο τραγουδι της, οι αναπαντεχες στιγμες κατα τις οποιες οποιαδηποτε αλλη ανοησια εξατμιζεται στον αερα...