Διασταυρωσεις

Απιθανες πιθανοτητες

Το επεισοδιο με το "τραγουδι απο το δωδεκατο οροφο" συνεβει πριν απο δυο περιπου χρονια. Δεν ξερω τι μ' εκανε πριν λιγες μερες να γραψω δυο αραδες γι'αυτο, αλλα μου τριβελλιζε το μυαλο το τελευταιο διαστημα κι η εξωτερικευση του ηρθε ως φυσικο επακολουθο.
Εξαιτιας του οτι στην ειδικοτητα μετακινουμαστε ανα μηνα αναμεσα σε τρια νοσοκομεια δεν εμαθα τι απεγινε στον κατοικο του 1205 και τη βελουδινη φωνη της φιλης/συντροφου του, το περιστατικο το ξεχασα κι ολας, αραχνιασε σε μια γωνια, αλλα συμβαντα καναν κατοχη στο μυαλο και τη μνημη.
Στην καθιερωμενη ομως κλινικη εξωτερικων ιατρειων την τριτη, μολις λιγες ωρες αφου τον ειχα φερει στο μυαλο μου απο το πουθενα, ο Τενορος του 1205 εμφανιστηκε με τη συντροφο του στο δωματιο μου, το ραντεβου των 2μμ, αλλα καθως λειτουργησε ο συνδυασμος της ρουτινας με την απροσεξια ως προς τη λιστα με τα ονοματα, τους ζητησα να καθισουν χωρις να συνειδητοποιησω τιποτε.
Παρατηρωντας τους, μου πηρε περιπου δυο λεπτα να βαλω τα κομματια του παζλ σε μια σειρα κυριως διοτι ημουν απολυτως πεπεισμενος οτι μια τετοια πιθανοτητα εκτος του οτι ειναι αντιθετη σε φυσικους νομους, αποκτα διαστασεις κακογουστου αστειου, απο τις απιθανοτητες που βλεπεις σε τριτοκλασατες χολυγουντιανες ταινιες και αναφωνεις "ελεος" για την προφανη προκληση στην νοημοσυνη και την κοινη λογικη.

Κι ομως. Δυο χρονια αργοτερα, χωρις να εχω μαθει καν εαν επεζησε απο την πολυβδομαδη παραμονη του στην εντατικη, αναγνωρισα την συντροφο του και πολυ δυσκολοτερα αυτον (οι ανθρωποι οντως δειχνουν διαφορετικοι αρρωστοι, οριζοντιωμενοι και με καλωδια) κι εχω την σκηνη μπροστα μου να με κοιτανε εκπληκτοι με τα ματια ανοικτα καθως τους διηγουμαι την ιστορια για τους ιδιους που εγραψα μολις πριν λιγες ωρες και την γυναικα να κοκκινιζει συνεσταλμενα οταν της εξηγησα τι αντικτυπο ειχε εκεινη η φωνη και το τραγουδι σ'ενα χωρο εχθρικο και σκληρο, μια ελπιδα ζωης, ασυνειδητη, στη σιγουρια της απωλειας.
"Σε θυμαμαι", μου ειπε.

Διασταυρωση

Ζητιανος ατημελητος στεκεται στη γωνια του δρομου κρατωντας ενα χαρτονι με ορνιθοσκαλισματα. Σχετικα νεος, αρτιμελης, αλλα ποιος ξερει τι δαιμονες κανουν καταλειψη στο μυαλο του. Δινει την εντυπωση οτι αποτελει μερος του τοπιου, σαν να φοραει καμουφλαζ. Περπαταω απο αποσταση αλλα παρατηρω. Μικρο αυτοκινητο με υπερηλικη γιαγια οδηγο σταματαει διπλα του ακριβως πριν τη διασταυρωση.

"Γιατι εισαι εδω?" τον ρωταει η ασπρομαλουσα ευθραυστη γιαγια με αυστηρη φωνη μεσα απο τ'αυτοκινητο. "Γιατι δεν δουλευεις αντι να ζητιανευεις? Μακαρι να ειχα τα χρονια σου!"

Ο ταλαιπωρος ειχε σκυψει κι αλλο το κεφαλι, ενιωσα την ντροπη του απο μακρυα. Πηγε να αρθρωσει ενα-δυο δικαιολογιες, τι να πει κι αυτος για την αυτοκαταστροφικη ροπη του ανθρωπου. Ουτε ακουσα ουτε ειδα συνεχεια. Ανοιξα την πορτα του καφε με τα γυαλια μου να εχουν αυτοματως αχνισει απο τη διαφορα θερμοκρασιας. Η τεχνητη ομιχλη ως λειτουργικη ασπιδα.

Λεξινγκτον

Μια αλλη γνωριμη φιγουρα αστεγου που σχεδον στρατοπεδευει εξω απο το μαρκετ της γειτονιας, επι ωρες στεκεται ορθιος στη γωνια, ενιοτε βαδιζει πανω κατω, ζητωντας χρηματα. Ο κοσμος τον αγνοει, αναρωτιεμαι πως μπορει και επαναλαμβανει αυτο το μαρτυριο σε καθημερινη βαση , να καθισταται αορατος απο οποιονδηποτε ζητωντας ταυτοχρονα κατι...

Μετα απο ρεκορ χιονοπτωσης σε ολη τη δυτικη περιοχη της πολιτειας της Νεας Υορκης και του Ονταριο η βολτα εξω εκτος απο κρυοπαγηματα σου δινει τη αισθηση οτι εχουν πεσει αμετρητοι κουβαδες χιονι, οι θαμενες ανθρωπινες κατασκευες μου δημιουργουν μια αισθηση ανεξηγητης ευαιξιας. Μπροστα απο το Λεξινγκτον μαρκετ βλεπω ενα γνωστο μου να συνομιλει με τον αστεγο, και πλησιαζω. Ακουω να του λεει: "Φιλε, μου εξηγεις τι κανεις εδω? Γιατι εισαι αστεγος στο Μπαφαλο το χειμωνα? Το ξερεις οτι θα πεθανεις? Γιατι δεν εισαι ηδη στο Νοτο?"
Ο αστεγος τον κοιταει με εκπληξη και με ενα βλεμμα ενδεικτικο οτι δεν του εχει περασει καν απο το μυαλο οτι θα μπορουσε να βρισκοταν καπου αλλου, πιο ζεστα.
"Μα απο εδω ειμαι!" καταφερε να ψελλισει.
Απομακρυνομενος σκεφτομουν αν θα ειναι ζωντανος αυριο.