Ελ Παστορ

Μετα απο παρατεταμενη τηλεφωνικη αψιμαχια με γονεις που βρισκονται χιλιαδες μιλια μακρυα, υπο συνθηκες αδυνατης συνενοησης, ανελπιδης επικοινωνιας, δεν με χωραει ο τοπος. Αμπελοφισοφουμε με τον στενοτερο φιλο μου ο οποιος λειτουργει παντοτε ως κυμματοθραυστης στις φουρτουνες μου.

«Το βασικοτερο προβλημα ειναι πως δεν καταλαβαινουμε τον ιδιο μας τον εαυτο, ζουμε τις ζωες μας χωρις να μπορουμε να εξηγησουμε το μεγαλυτερο μερος των πραξεων μας, των συναισθηματων μας, συνεχως αναρρωτιωμαστε για τις αποφασεις μας, η πορεια μας ειναι ενα μυστηριο σε μας τους ιδιους, κοιτωντας πισω στο παρελθον πολλες φορες με αληθινη εκπληξη, τρομο, η ντροπη θυμομαστε πραγματα που εχουμε πει η κανει. Ελαχιστες φορες καταλαβαινουμε εστω κι ενα ψειγμα απο τη ζωη μας.»

«Σκεψου τωρα να επιχειρησουμε να καταλαβουμε εναν αλλο! Οσο κοντα μας κι αν βρισκεται! Οσο δικο μας κι αν τον αισθανομαστε. Ειναι απλως αδυνατον. Παρολες τις καλες προθεσεις, το να εξηγησεις εναν Αλλον ειναι στεμενο με αποτυχια, α-φυσικο να συλλαβουμε τι οδηγει εναν ανθρωπο στη ζωη του.»

Τα λογια του με καθυσηχαζουν σχεδον παντα.
Τον εχω μετονομασει σε Παστορα. Του αρεσει. « Χ. – “the Pastor” – Λ.» Ελ Παστορ. Του λεω θα ηταν πρεπον ονομα σε bad ass ταινια του Ταραντινο.

Σε τρεις μηνες θα ειναι η πρωτη φορα που θ’ αλλαξουμε πατριδα και ηπειρο μετα απο 3 χωρες και 17 χρονια... Ετσι ειναι αυτα.

Ξημερωματα, 6 το πρωι κι εχω περασει τα συνορα, ακομα σκοταδι, ο Queen Elizabeth Way ακομα αδειος, εχω βαλει στο CD τους νορβηγους 'Madrugada', ενα απο τα καλυτερα αλμπουμ για οδηγηση που υπαρχουν, το Industrial Silence. Η μουσικη υποκρουση για αχανεις βορειοαμερικανικους δρομους. Δισκος του '99, μου τον εμαθε ο φιλος μου ο LJ, και πλεον δυσκολα τον αποχωριζομαι.

Στ’ αεροδρομιο του Τοροντο φτανω στην ωρα μου, εχει αρχισει να χιονιζει παλι. Η πτηση μου για Λος Αντζελες στην ωρα της... 6 ωρες αργοτερα κι αφου ξυπνησα για λιγο χαζευοντας την αποκαρδιωτικη ερημο της Αριζονα και τις πασπαλισμενες με χιονι γυμνες βουνοκορφες προσγειωθηκα στην αχανη μητροπολη της καλιφορνια. Ενα συνεχες μποτιλιαρισμα, σαν να ειναι ενα αυτοκινητο φυσαρμονικα επ απειρον, ανεξαρτητως της ωρας της ημερας. Εδω το αυτοκινητο δεν ειναι βασιλιας, ειναι αυτοκρατορας. Σκεφτομαι πως σιγουρα θα καταναλωνουν περισσοτερη ενεργεια στην πολη αυτη απο μια ολοκληρη ευρωπαικη χωρα μεσου μεγεθους. Με ποναει το κεφαλι μου απο το ταξιδι και την αλλαγη ωρας αλλα το γεγονος οτι εχει ηλιο κι ειμαι με κοντομανικο αντισταθμιζει τα πραγματα. Αποχρωσεις Ελλαδας. Απλως εντεινουν την συγχυση.

Κατευθυνομαι ηδη μιλημενος στην περιοχη του Sunset Junction, που μαζι με το διπλανο Los Feliz Village ειναι απο τις ελαχιστες περπατησιμες περιοχες στην πολη που ο πεζος ειναι εχθρος. Περνω μεσ' απ' το Χολλυγουντ, τη λεωφορο της Σαντα Μονικα, γνωριμες κεραμιδοσκεπες... Καθομαι για λιγο στο καφε Ιντελλιγκεντσια που εχει καλο καφε. Κοιταω τον κοσμο να πηγαινοερχεται. Γραφω δυο αραδες πριν μετακινηθω παλι. Αυριο μικρο συνεδριο εντατικης θεραπειας στην παραλια του Huntington. Μα ποιον κοροιδευουν. Για τον ηλιο, τη θαλασσα ειμαστε εδω. Να γεμισω παραστασεις. Να τυρβασω στον ειρηνικο ωκεανο χαζευοντας τα κυματα. Να δω τη δυση απ’τη Sunset Boulevard…

Παω τωρα.