Απο τις ζωες των αλλων, στον θανατο του Ulrich Mühe

Κυριακη μεσημερι με ηλιο νταλα, περπατωντας μεσα απο ενα ασυνηθιστο για την βορειο αμερικη δαιδαλωδες σοκακι βγαινουμε με την Κ. στον κεντρικο δρομο του Κινγκστον.
Η ολη ατμοσφαιρα κι η συμπεριφορα των ανθρωπων γυρω μας καλοκαιρινη κατα ενα τροπο που θυμιζει εντονα ευρωπαικο θερετρο, για λιγο με μεταφερει χιλιαδες μιλια μακρυα, μια στιγμιαια συγχηση παρεμβαλει εικονες του μυαλου στο οπτικο μου πεδιο.
Δεν θελουμε να οδηγησουμε και κατηφοριζουμε προς την λιμνη. Διπλα στο ναυτικο ομιλο του Κινγκστον εχει μια υποτυπωδη παραλια κι η Κ. εκμεταλλευεται την αφοπλιστικη εμφανιση και το χαμογελο της και παριστανει οτι ειναι μελος χωρις ποτε κανεις να τολμησει να της ζητησει ταυτοτητα η να της αμφισβητησει το δικαιωμα της να ξαπλωνει στα ψαθινα στρωματα εκει με τα μεγαλα μαξιλαρια και τα γονατα λυγισμενα σαν μεγαλα βοτσαλα να λαμπυριζουν απο τις σταγονες του ιδρωτα που κυλανε νωχελικα.
Μου μεταφραζει Ριλκε απο τα γερμανικα στα ουγγρικα και τα αγγλικα, εγω σκεφτομαι λεξεις στα ελληνικα, η αισθηση ομως διαπερναει τη μεταφραση, το νοημα προυπαρχει του γλωσσικου κωδικα, οι ωρες περνανε σιγουρα αλλα καθησυχαστικα οσο το κυμα που σκαει στην ακρογιαλια...

Κουρασμενοι απο τον ηλιο βαδιζουμε αργα το απογευμα πισω στην πολη, εχουμε χασει τη χαρη μας, ελαφρως σερνομαστε κι οι δυο, μαυρισμενοι και ζαλισμενοι αλλα ικανοποιημενοι.
Το ματι μου πιανει το ονομα του κεντρικου κινηματογραφου που προβαλει το "La tourneuse de pages" και το προτεινω στην Κ. αλλαζοντας τη ροτα μας προς το Screening Room.

Τελικα, η σειρα των μικρων συμπτωσεων στη ζωη μας ειναι επι το πλειστον αναλογη της προσοχης που δινουμε στις λεπτομερειες γυρω μας και κατα ποσο αφηνουμε σ αυτες να σχηματισουν εναν οποιονδηποτε συνδετικο κρικο αναμεσα τους.
Θυμαμαι οτι την ταινια αυτη την εμαθα πρωτη φορα στην Αθηνα το Δεκεμβρη, στα «προσεχως» προτου δω για πρωτη φορα τις «Ζωες των Αλλων». Τωρα, κανοντας βολτες στο φουαγιε βλεπω στη γωνια ενα κουτι με αφισες ταινιων τυλιγμενες σε ρολα, τρεις-τεσσερις ολες κι ολες. Η μια ειναι απο τις Ζωες των Αλλων με τον Ulrich Muhe να κοιταζει εντονα με τα υγρα του ματια να κρυβουν κατι ευθραυστο απο πισω...
Ρωταω τον ταμεια ποσο κανει η αφισα και μου απανταει απλα «παρτην, δικη σου». Βλεπω το προσωπο της Κ, να σοβαρευει. «Ξερεις, Θ, εχθες διαβασα στην Die Welt οτι ο Muhe ειναι αρρωστος, εχει καρκινο στο στομαχι, το ηξερε ηδη οταν γυριζαν την ταινια...»

Τρεις μερες αργοτερα μαθαινεται οτι ο Ulrich Mühe πεθανε, αμεσως, αστραπιαια, αμετακλητα, ανασταση δεν αναμενεται.

Συγκινηθηκα χωρις να ξερω τον ανθρωπο παρα μονο το βλεμμα του, κι η ειδηση του θανατου του – σαν την ταινια που μαθευτηκε απο στομα σε στομα – ετσι κι αυτη εξαπλωθηκε μαγικα απ’ ακρη σ’ ακρη στον μικρο πλανητη.

Και τοτε, σε ενα διαλειμα της ημερας στη ρουτινα της δουλειας μου ηρθε στο νου καθαρα και δυνατα η σκηνη της Σονατας για εναν καλο ανθρωπο, οπου ο Muhe/Wiesler ακουγοντας τη μουσικη νιωθει τα δακρυα να κυλανε στα μαγουλα του, και σκεφτομαι πως εκει τα ορια δεν ειναι πλεον ορατα, δεν ειναι μονο ο ηθοποιος που κλαιει μεσα στο ρολο του αλλα κι ο αληθινος Μuhe, ισως γι αυτο ειναι τοσο διαπεραστικη η σκηνη αυτη.
Κλαιει μαλλον και για τον ιδιο του τον εαυτο, για ολα αυτα που προκειται να χασει σε λιγο, η αβασταχτη επιγνωση της επικειμενης απωλειας ολων οσων αγαπαει, κατι το αμετακλητο και τοσο τραγικο. Ενα γλυκοπικρο δακρυ της συνειδησης για τη ζωη που εζησε και για οσα αφηνει πισω.
Τι κυκνειο ασμα...
Das ist fur Dich, Ulrich.

when your mind's made up

Tempe, Arizona


Toronto, Ontario


Dublin, Ireland, record store


Los Angeles, California

Οι ανθρωποι που δεν ειναι εκει

Σε ενα απο τα ανοητα δειπνα που διοργανωνονται απο το τμημα μας βρισκομαστε ολοι μαζεμενοι σε καλο εστιατοριο του Μπαφαλο...
Σε τετοιες συναντησεις η προσοχη μου ειναι αντιστροφως αναλογη του αριθμου των καλεσμενων στο τραπεζι, τα θεματα συζητησης επιπεδα οσο ενα λαστιχο αυτοκινητου που υπεστει βιασμο απο ταβανοπροκα και τα προσωπα με παγωμενα χαμογελα χαριεντιζονται ασκοπως επιβεβαιωνοντας την αβασταχτη ελαφροτητα της υπαρξης.
Το μαρτυριο διακοπτεται καθε τοσο απο μια καλλιγραμμη αερινη μακρυμαλλουσα κοπελα που εχει αναλαβει το τραπεζι μας. Ωσπου μετα την τριτη προμεναδα της, ο διπλανος μου απηυδυσμενος απο την ως τωρα ζωη του, βγαζει την βερα απο το δαχτυλο του, την καταπινει με ενα υποκωφο γκλουπ και σηκωνεται σχεδον μαζι με το τραπεζομαντηλο κατευθυνομενος υπνωτισμενα προς το μερος της...

-------------------

Οι σοφιστειες και τα διατυπωμενα αποφθεγματα απο τα χειλη η την πενα διαφορων "σημαντικων" προσωπων στην παραλογη ανθρωπινη ιστορια, που γινονται τελικα συνθηματα σε πατους απο καπακια μπουκαλιων, σε καλοκαιρινα μπλουζακια, αναρτημενα σε ποστερ, σε λευκους τοιχους επιχειρησεων και γραφειων, αυτοκολητα στον προφυλακτηρα αυτοκινητων, δεν εκφραζουν εν τελη παρα τη χυδαιοτητα, την κοινοτυπια της ανθρωπινης φυσης και την υπερηφανεια της αντιπροσωπευτικοτητας ενος μαλλον φλεγομενου ηλιθιου που γυριζει σε κυκλους αλαλαζοντας χωρις φωνη.

-------------------

Τι αποδοση εχει μια δεκαχρονη "επενδυση" που αποκαλυπτεται απροσμενα αλλα ανορθοδοξα? Ειναι η ερωτηση που με βασανιζει προσφατως. Κατα ποσον η ενοχη και η ανησυχια ειναι πραγματι απο τα πιο αχρηστα συναισθηματα διοτι δεν μπορεις να κανεις τιποτε γι αυτα πλεον?

ΥΓ1 Η ανακαλυψη του καλοκαιριου. Ο συγγραφεας Javier Marías. Επερχεται ποστ αφιερωμα μιας και τα βιβλια του εχουν μεταφραστει σε 40 γλωσσες, διατηρει εβδομαδιαια στηλη σε εφημεριδα καθως και το δικο του μπλογκ, εχει πουλησει πανω απο 5 εκατομμυρια βιβλια και τον προτασουν για το Νομπελ σε σχεδον ετησια βαση. Μετα τον λατινοαμερικανο Ρομπερτο Μπολανιο, ενας αλλος Ισπανος ιδιοφυια, οπου η καθαροτητα της κρυσταλλινης σκεψης του αποτυπωνεται στο χαρτι ωσαν ενος μη-κοινου θνητου, προς στιγμην αναρωτιεσαι για την υπαρξη ανωτερων οντων τελικα. Συναρπαστικος...

ΥΓ2 Μπλογκ του Καλοκαιριου: David Byrne! Ναι, ακριβως, ο εγκεφαλος των Talking Heads διατηρει το δικο του ιστολογιο που δεν θα μπορουσε παρα να ειναι ενδιαφερον...

Εις υγειαν.

Ο καιρος που περναει

Διαβαζω για τις πυρκαγιες στην ελλαδα. Τι καταστροφη... Η αυτοκαταστροφικη μανια του ανθρωπου, προιον αγνοιας κι αυτο. Θυμαμαι φευγοντας απο την Αθηνα στις 21 ιουνιου σκεφτομουν με ικανοποιηση οτι φετος δεν καηκε σχεδον τιποτε. Λιγες μερες αργοτερα εχει συμβει το ολοκαυτωμα... Μηδενα προ του τελους μακαριζε...
------
Αν και το παραπονο βρισκεται σε ημερησια διαταξη, διαπιστωνω ποσο αδικοι ειμαστε τοσες φορες σχεδον με τους παντες και τα παντα γυρω μας.
Το Σαββατο που μας περασε, το μικρο παρτυ που καναμε με φιλους μαζεψε πανω απο πενηντα ατομα, απο καθε γωνια του πλανητη. Ηταν θαυμασια, πραγματικο δωρο. Σαν επιφοιτηση, ισως και μετα απο την επιρροια του αλκοολ αναγνωρισα οτι ορισμενοι απο τους ανθρωπους αυτους ειναι πλεον τοσο κοντα μου... Κι η αγαπη εχει πολλα προσωπα... Η εκτιμηση καλλιο να ερχεται αργα παρα ποτε.
-------
Ακουω The Good, the Bad and the Queen, ειναι νυχτα εντεκα, γλυκο βραδυ καλοκαιρινο, η Κ. εφυγε το πρωι για την αλλη μερια της λιμνης και θα πρεπε να ημουν μαλλον ληπημενος αλλα αντιθετως αισθανομαι οτι η ζωη βαινει καλως, η βιασυνη για κατι νεο δεν σε αφηνει να χαρεις ποτε το παρον, τρεχεις να πιασεις κατι μελλοντικο που δεν υπαρχει καν ακομα, ξεγελας τον εαυτο σου με προσδοκιες που ειναι ακομα παχια συννεφα στον ουρανο. Οι μικρες χαρες ειναι αλλου, ποσο σπανια τις αντιλαμβανομαστε ομως, ολοι αυτοι οι παραμορφωτικοι καθρεφτες μεσα μας και γυρω μας μας κοροιδευουν...
Οι τασεις φυγης μαλλον μου υπενθυμιζουν να σπευδω βραδεως...



YΓ.
1. Κορυφαιο κινηματογραφικο blog, με πολυ καλες προτασεις για το δεκαημερο του επερχομενου Τοροντο φιλμ φεστιβαλ...10 places to go in Toronto during the festival

2. Αλλο blog αφιερωμενο στο φεστιβαλ του Τοροντο. Σκηνη θα στησω φετος μου φαινεται...

3. "The Frames". Live in Washington, again from NPR concert series. Among the best live performers today, straight from Dublin. The singer, Glen Hansard, was the Man in "Once"... 2 and 1/2 hours of concert! Enjoy!
Download here.

Ω, Καναδα...

To CopaAmerica, η πολυ δουλεια και το συνεχες σχεδον ξενυχτι με εχουν αποσυντονισει απο το μπλογγιν...
μα? ξεχασα, αυτο καλο ειναι... που θα ελεγε και μια φιλη μου ("αυτο τωρα ειναι καλοοοο η κακοοο???")
Αφηνοντας πολλα πραγματα στη μεση και ποστ μισοτελειωμενα, ας μετριασω την ανοργανωσια μου με ορισμενες προτασεις, ολες απο την αλλη πλευρα του ποταμου Niagara, εισαγομενες απο τον Καναδα.

α) The Short Film Channel. "Movieola"
Το καλο με το να ζεις στα συνορα με τον Καναδα ειναι οτι εκτιθεσαι και στις δυο χωρες, και συνηθως οι καναδοι εχουν πιο ενδιαφεροντα πραγματα να παρουσιασουν. Απο ενα προσφατο φεστιβαλ ταινιων μικρου μηκους, ανακαλυψα την ιστοσελιδα που ειναι μαλλον καλυτερη απο το γιου τιουμπ.
Απο τα καλυτερα φιλμς μικρου μηκους που θα δειτε. Για παραδειγμα, αυτο!!!

β) Η πολη του Τοροντο, εκτος οτι ειναι απο τα κορυφαια κοσμοπολιτικα μερη στον κοσμο, σου δινει και τη δυνατοτητα να μην πεθαινεις τις Κυριακες απο βαρεμαρα. Το Powerplant
διοργανωνει καταπληκτικες εκδηλωσεις, συναυλιες, παρουσιασεις, προβολες, κι εκθεσεις που βρισκονται πολυ μπροστα. Η θεση του ακριβως εμπρος στην αξιοποιημενη παραλια του Τοροντο το καλοκαιρι το κανει ισως το σημειο εκκινησης για οτιδηποτε ενδιαφερον συμβαινει εκει...

γ) Απο το Τοροντο πεταει κι η AirTransat απευθειας για Αθηνα εκτος απο την αναξιοπιστη Ολυμπιακη... Το γεγονος οτι ο καναδας δεν απαιτει βιζες απο τους ελληνες πολιτες, καθιστα τον προορισμο ακρως ελκυστικο. Προκειται για πολη με τα ολα της, και αν και εχω πια μαραζι να γυρισω ευρωπη, εαν καποιος καλος κυριος μου εδινε δουλεια εκει θα υπεγραφα το συμβολαιο με κλειστα ματια.

Το Σαββατο διοργανωνω με φιλο που εχουμε γενεθλια διπλα-διπλα ενα μικρο παρτυ, με καλη μουσικη, ποτο, και προπαντως καλη παρεα. Ειστε προσκαλεσμενοι!

Dog days of Buffalo

Αλλο ενα αυθαιρετο νουμερο προστεθηκε στην αυθαιρετη πορεια μας.

Καποιος δεικτης, ωρα ελλαδας λεει οτι πια εγινα τριανταενος χρονων, ενω ενας αλλος δεικτης στην αμερικη ειναι ακομα πισω, με δειχνει ακομα τριαντα.

Καμια απολυτως σημασια δεν μπορει να εχει, ποσο μαλλον που ο ανθρωπος χαμπαρι δεν παιρνει απο τη ζωη του, μπουρδουκλωνεται , πεφτει, προχωραει σε φαυλους κυκλους, σφαλει επαναληπτικα, ξανασηκωνεται, και συνεχιζει να ξοδευεται...και να βλεπει τους αλλους να ξοδευονται...

Σαν το εντομο που το χαζευουμε απο ψηλα να κανει ανοητες πορειες ζαλισμενο και ν'αναρρωτιωμαστε "μα που ακριβως θελει να παει",
...η κινηση του ειναι ατερμονη.



Οπως λεει κι ενας φιλος που οταν κανει γενεθλια ειναι αυτος που δωριζει, οριστε τα τρια πιο αγαπημενα αλμπουμς και ποντκαστς τον καιρο αυτο.

1. Andrew Bird in Washington. Διωρη συναυλια ποντκαστ. Δεν κατατασσεται πουθενα η μουσικη του. Φ ο β ε ρ ο.

2. Mogwai: Zidane, a 21st century portrait. Τελειος δισκος απο τo post-rock group απο τη Γλασκωβη. Αν εχετε peer-to-peer κατεβαστε το. Δεν ξερω πως να βαλω ολο το νεο αλμπουμ σε λινκ. Ενα παλαιοτερο ποντκαστ απο περυσι.

3. Βeastie Boys: Mix up. Το πρωτο instrumental album τους εδω και πολλα χρονια. Μου θυμησε το αρχαιο ετος 1999 που η Csi. μου εδινε ν' ακουσω funky μουσικη που σ' εκανε να θελεις να χορεψεις στο λεπτο. Οταν μου ειπε πως ειναι Β.Β. δεν την πιστεψα. Oριστε το λινκ για ολο το νεο αλμπουμ! Εδω το βρηκα ευκολα! Follow up λοιπον.

Happy B-day?

Οnce

Γραφω εχοντας μονο μια σκεψη στο μυαλο μου.
Απο εχθες το βραδυ εχει κανει καταληψη μεσα μου το "Once"...
Η μουσικη ταινια της εποχης μας. Χρονια απο τωρα θα ειναι ταινια που οι ανθρωποι θα ερωτευονται σαν να μην περασε λεπτο απο την πρωτη προβολη, θα μιλανε και θα γραφουνε γι αυτην...

Απο στομα σε στομα στο Sundance Festival εγινε η αγαπημενη ταινια του κοινου.
Ο Ιρλανδος σκηνοθετης John Carney κρατωντας μια handheld camera πετυχε την τελεια χημεια σε 85 λεπτα. Ο ιδιος πρωην μελος των Frames εδωσε τους κεντρικους ρολους στον Glen Hansard (τραγουδιστη των Frames) και στη Marketa Irglova (τσεχα, με σπουδες στην κλασικη μουσικη) που με τον αυθορμητισμο τους, το ταλεντο τους και μια φρεσκαδα που σπανια συναντας σε τετοια εγχειρηματα δωσανε σε μια απλη ιστορια μια αλλη διασταση, με τραγουδια διαμαντια να σε γεμιζουν με μια ζεστασια που την εχουμε ολοι μας αναγκη...
Γυρισμενη στο Δουβλινο και στο παραθαλασσιο Κιλινεη ακριβως στα ιδια λημερια που περπατουσα περυσι τον αυγουστο με το φιλαρακι μου τη Τζ. λες και καπου διπλα ειμασταν κι εμεις...

Μπορει η κορυφαια ανθρωπινη feel-good ταινια με μουσικο θεμα που εχω δει ως τωρα, κι αυτο απο εναν ανθρωπο που σιχαινεται καθε ειδος μιουζικαλ...
Σου δινει το ειναι της οσο πιο γεννοαιοδωρα γινεται.
Βγηκα απο την αιθουσα με πολυ εντονα συναισθηματα.
Ολοκληρωτικη κυριευση, και τωρα τελειωνοντας το ποστ ακουω το σαουντρακ το οποιο θα παιζει το επομενο διαστημα...

Η ταινια-σαουντρακ της γενιας μας.
Sημειωστε την!
Χωρις ιχνος κιτς ρομαντισμου και γλυκαναλατου πομ-πομ.

Επρεπε ολες να ειναι ετσι...

"How often do you find the right person?"

Τι κουβαλαει ο σαλιγκαρος...

Πλεον τις μετακομισεις δεν τις ευχομαι ουτε στον χειροτερο εχθρο μου.

Εκτος απο τη σωματικη κουραση να μεταφερεις ενα τονο απο πραγματα αναμφιβολου αξιας με το ερωτημα να σε ταλανιζει εαν θα μπορεσεις να σηκωθεις αυριο απο το κρεβατι , η ψυχικη ωδυνη του να πεταξεις το μισο βιος σου που αποτελειται και απο αναριθμητες μνημες που μοιραστηκες με αλλοτινη μεγαλη αγαπη ειναι εξαντλητικη...

Γελαω με την ταση των ανθρωπων να μαζευουν πραγματα γυρω τους. Αν και ειμαι κοντυτερα στο γιαπωνεζικο μινιμαλισμο απο τη βικτωριανη αγγλια μετακομιζοντας τα τελευταια χρονια απο μερος σε μερος πρεπει να εχω πεταξει μια περιουσια οταν καθε φορα ξεδιαλεγω στο αμην τι αληθεια χρειαζομαι... Και τελικα καταληγω να παιρνω μαζι μου κι αυτα που με πονανε ακομα... Πως τα καταφερνω δεν ξερω.

Τις τελευταιες τρεις μερες λειτουργω σε ρυθμους που και 19 χρονων να ημουν θα τα ειχα παρατησει. Εφημεριες στο νοσοκομειο με πολυ δουλεια μετα απο διακοπες κανοντας το ηδη ταλαιπωρο ωραριο πολυ πιο σκληρο. Με ποδια ιατρικη να οδηγω το φορτηγο της μετακομισης, να εχω ανεβοκατεβει τις σκαλες του διαμερισματος που αφηνα σε λιγες ωρες οσες φορες δεν το εκανα σε δυο χρονια, να με εχει πιασει μανια υπερδιεγερσης και να τραγουδαω αντι να μιλαω, να καταρρεω το βραδυ και να ξυπναω εξι το πρωι να καθαρισω οσα αφηνα την τελευταια στιγμη. Ολα εδω πληρωνονται.

Πριν εγκαταλειψω το σπιτι στην Delaware avenue – ομορφο παλιο σχολειο που το μετατρεψανε σε διαμερισματα αφοτου εκλεισε πριν λιγα χρονια – εριξα μια ματια στα αδεια κουφαρια γυρω μου και θυμηθηκα με τι συναισθηματα ειχα φτασει εκει πριν απο καιρο. Τοτε, ισως σαν αμυντικος μηχανισμος, θυμηθηκα το παγωτο σογιας που αφησα τελευταιο στο ψυγειο (μεγαλη εφευρεση! Ιδια γευση με το πραγματικο παγωτο, χωρις θερμιδες και λιπαρα! Πως γινεται? Θαυμα...) το εχωσα στην τσεπη της ποδιας 8 το πρωι καθως ετρεχα στη δουλεια (διοτι και το Σαββατο εργασιμη ειναι) και αφησα εναν αναστεναγμο να συντροφευει το κομματι της ζωης μου εκει που αφησα πισω...

Με το ενα χερι να τρωω κιλο απο το αναμαρτητο παγωτο, με το αλλο να οδηγω, τα ματια μου να μισοκλεινουν και να σκεφτομαι πως τον επομενο ιουνιο που θα εγκαταλειπω την αμερικη δεν θα παρω τιποτε μαζι μου...

Αντιο Schoolhouse...