Τι κουβαλαει ο σαλιγκαρος...

Πλεον τις μετακομισεις δεν τις ευχομαι ουτε στον χειροτερο εχθρο μου.

Εκτος απο τη σωματικη κουραση να μεταφερεις ενα τονο απο πραγματα αναμφιβολου αξιας με το ερωτημα να σε ταλανιζει εαν θα μπορεσεις να σηκωθεις αυριο απο το κρεβατι , η ψυχικη ωδυνη του να πεταξεις το μισο βιος σου που αποτελειται και απο αναριθμητες μνημες που μοιραστηκες με αλλοτινη μεγαλη αγαπη ειναι εξαντλητικη...

Γελαω με την ταση των ανθρωπων να μαζευουν πραγματα γυρω τους. Αν και ειμαι κοντυτερα στο γιαπωνεζικο μινιμαλισμο απο τη βικτωριανη αγγλια μετακομιζοντας τα τελευταια χρονια απο μερος σε μερος πρεπει να εχω πεταξει μια περιουσια οταν καθε φορα ξεδιαλεγω στο αμην τι αληθεια χρειαζομαι... Και τελικα καταληγω να παιρνω μαζι μου κι αυτα που με πονανε ακομα... Πως τα καταφερνω δεν ξερω.

Τις τελευταιες τρεις μερες λειτουργω σε ρυθμους που και 19 χρονων να ημουν θα τα ειχα παρατησει. Εφημεριες στο νοσοκομειο με πολυ δουλεια μετα απο διακοπες κανοντας το ηδη ταλαιπωρο ωραριο πολυ πιο σκληρο. Με ποδια ιατρικη να οδηγω το φορτηγο της μετακομισης, να εχω ανεβοκατεβει τις σκαλες του διαμερισματος που αφηνα σε λιγες ωρες οσες φορες δεν το εκανα σε δυο χρονια, να με εχει πιασει μανια υπερδιεγερσης και να τραγουδαω αντι να μιλαω, να καταρρεω το βραδυ και να ξυπναω εξι το πρωι να καθαρισω οσα αφηνα την τελευταια στιγμη. Ολα εδω πληρωνονται.

Πριν εγκαταλειψω το σπιτι στην Delaware avenue – ομορφο παλιο σχολειο που το μετατρεψανε σε διαμερισματα αφοτου εκλεισε πριν λιγα χρονια – εριξα μια ματια στα αδεια κουφαρια γυρω μου και θυμηθηκα με τι συναισθηματα ειχα φτασει εκει πριν απο καιρο. Τοτε, ισως σαν αμυντικος μηχανισμος, θυμηθηκα το παγωτο σογιας που αφησα τελευταιο στο ψυγειο (μεγαλη εφευρεση! Ιδια γευση με το πραγματικο παγωτο, χωρις θερμιδες και λιπαρα! Πως γινεται? Θαυμα...) το εχωσα στην τσεπη της ποδιας 8 το πρωι καθως ετρεχα στη δουλεια (διοτι και το Σαββατο εργασιμη ειναι) και αφησα εναν αναστεναγμο να συντροφευει το κομματι της ζωης μου εκει που αφησα πισω...

Με το ενα χερι να τρωω κιλο απο το αναμαρτητο παγωτο, με το αλλο να οδηγω, τα ματια μου να μισοκλεινουν και να σκεφτομαι πως τον επομενο ιουνιο που θα εγκαταλειπω την αμερικη δεν θα παρω τιποτε μαζι μου...

Αντιο Schoolhouse...