Aνωμαλα ουγγρικα ρηματα και γερμανικα πλυντηρια

Καποιες φορες η αφελεια μου με εκπλησει. Η πεποιθηση μου οτι κατι οφειλει να δουλεψει σωστα – γιατι οχι αλλωστε – με αφηνει ενιοτε στα κρυα του λουτρου.
Πεμπτη απογευμα τελευταια μερα στην τρωγλη του συντροφου Honeker. Βρηκα ενα ωραιο μικρο διαμερισμα μετα πολλων κοπων και βασανων διπλα στην Thorax Klinik, με περισσοτερα ευρω απ’οτι σχεδιαζα αλλα ειχα κουραστει και να σεργιανιζω. Γυριζοντας λοιπον τελευταια φορα στο αθλιο δωματιο μου να μαζεψω τα λιγα πραγματα μου σκεφτηκα να βαλω πληντηριο. Ασχετο, ετσι?
Στο τερμα του καταθλιπτικου διαδρομου που περιεγραψα τις προαλλες βρισκεται ενα μικρο δωματιο με ενα πλυντηριο κι ενα στεγνωτηριο. Του 1979. Σαν κατι εξωγηινα μονολιθικα κουτια μιας αλλης εποχης. Αντι λοιπον ο περιβαλλον χωρος κι η γενικοτερη εμπειρια μου ως τωρα να με αποτρεψει απο το ν’ασχοληθω με τετοια εργασια νωρις Πεμπτη βραδυ και να ριξω εναν υπνο πριν παω στο κεντρο να παρακολουθησω μια συναυλια, θεωρησα πως η ωρα ηταν η πρεπουσα για να πλυνω το βιος μου.

Βημα πρωτο.
Βαζουμε τα ρουχα στο πλυντηριο και κλεινουμε την πορτα του. Μαλιστα.

Βημα δευτερο.
Το πλυντηριο ηταν συνδεδεμενο μεσω ενος καλωδιου με ενα κουτι στον τοιχο το οποιο ειχε εσοχη για κερματα που ενεργοποιουσαν το μηχανισμο. Τι πλεονεκτημα να ζουμε ολοι στην εποχη του ευρω! Θα ελεγε ο αφελης νεος! Φυσικα ολες οι οδηγιες στα γερμανικα, και κουτσα στραβα προσπαθω να βγαλω ακρη. Αντιλαμβανομαι λοιπον μια μικρη λεπτομερεια. Τα κερματα που παιρνει η συσκευη ειναι Μαρκα. Ναι, σωστα, για οσους δεν θυμουνται, γερμανικα μαρκα!!! !!! !!! Χμ... λεω, δεν μπορει, θα τα εχουν μετατρεψει σε ευρω! Προσπαθησα λοιπον να ριξω ενα ευρω στην εσοχη. Δεν εμπαινε. Ας μην τα πολυλογω. Αφου μου ειχε ανεβει το αιμα στο κεφαλι συνειδοτοποιω οτι πραγματι η μηχανη παιρνει ΜΑΡΚΑ! Ουγκ. Ενα σημειωμα στον τοιχο λεει στα γερμανικα οτι «πηγαινετε παρακαλω στην κυρια εισοδο της κλινικης και ζητειστε να σας δωσουν μαρκα». Στις δυσκολες στιγμες ολα τα καταλαβαινει ο ανθρωπος. Ουτε σε καζινο να πηγαινα να χρειαζομουν μαρκες για μπουγαδα. Εξω εχει κρυο, δεν θελω να παω πουθενα.

Βημα τριτο.
Εκνευριζομαι και προσπαθω να ανοιξω την πορτα του πλυντηριου κανοντας abort το φιλοδοξο σχεδιο μου να κανω μπουγαδα. Ελα ομως που η πορτα δεν ανοιγει. Δεν ανοιγει!!! Τραβαω, βαραω, χαιδευω, κλωτσαω. Τιποτε! Η αγαπημενη μου γλωσσα να εκφραζω τον εκνευρισμο μου και να βριζω ανηλεως ειναι τα ουγγρικα. Μου δινει τετοια απολαυση, και τη στιγμη εκεινη εκλινα 2-3 ανωμαλα ουγγρικα ρηματα που εκφραζουν τη χυδαιοτητα με το αιμα να εχει ανεβει στο κεφαλι μου. Το πλυντηριο ηταν σαν μια απο αυτες τις κινεζικες μηχανες που αν κλειδωσουν απλως ξεχασε το, δεν ανοιγουν το θεο πατερα να χεις!
Ειχα τετοια τσατιλα κι ειχα γινει πρασινος απο το κακο μου που νομιζα οτι οσονουπω θα μεταμορφωθω στον Χουλκ και θα εκσφενδονισω το πλυντηριο απο το μπαλκονι κανοντας γκελες στο οδοστρωμα...Πριν εγκαταλειψω την προσπαθεια ριχνω στο κουτι με τα κερματα οτι αμερικανικο και καναδικα νομισματα κουβαλουσα, μπας και... Σιγα μην μου εκανε τη χαρη!

Βημα τεταρτο.
Με μια διαθεση τρελα, ντυνομαι και βγαινω μες στο κρυο κατευθυνομενος προς την κυρια εισοδο της κλινικης. Αντικριζω την μορτισα που μου ειχε δωσει τα κλειδια της «επαυλης» την πρωτη μερα. Την ρωταω φυσικα σαν να ηταν μια καθημερινη ερωτηση στη ρουτινα της ζωης εκει.
«Εχετε μαρκα για το πλυντηριο?». «Ναι βεβαιως, Οριστε». (μου δινει 4 μονομαρκα) «2ευρω!». Την κοιταω με ματι θολο.
Η πορτα ισως να ανοιξει αφου πλυνω τα ρουχα, σκεφτηκα, και σαν υπνοβατης περπατησα πισω μουρμουριζοντας στα ουγγρικα τον υπερσυντελικο του baszni.

Βημα πεμπτο.
Τα μαρκα ...δουλευουν. Το προγραμμα πλυσης αρχιζει, παω στο δωματιο να ξεκουραστω. Μια ωρα αργοτερα κι ενω ηλπιζα πως η ομαλοτητα θα ακολουθουσε το βραδυ μου, η πορτα του πλυντηριου εμενε πεισματικα κλειστη. Βρε καλη μου, βρε χρυση μου, τιποτε. Καθησα οκλαδον, και μια κοπελα που εμενε στο απεναντι δωματιο βγηκε εξω να δει τι γινεται. Προσπαθησε να με βοηθησει. Εις ματην. Το ιδιο κι αλλες δυο κοπελες εκει. Τελικα ξαναβγαινω να ζητησω βοηθεια. Ερχεται ενας ασχετος με ταναλιες και κατσαβιδια, απο την οψη και μονο το ειχα ξεγραψει οτι θα ξαναδω τ αγαπημενα μου τι σερτς. Δεν κανει τιποτε. Τελικα μου λεει. «Εχεις κι αλλο μαρκο?»
«Οριστε? Θα ξαναπλυνουμε?»
«Ε, για ριξτο μεσα.»
Βαζω μαρκο στη σχισμη που εκεινη τη στιγμη μονο μαρκο δεν ηθελα να της βαλω...και μολις αρχιζει το νεο προγραμμα, τραβαει αξαφνα ο τυπος την πορτα και ανοιγει...
Τι να πω... Πηρα τα ρουχαλακια στην αγκαλια σαν παιδια μου, εγινα χαλια βεβαια με το ποσο βρεγμενα ηταν. Απο τη χαρα μου εδωσα στο παλικαρι το τριτο μαρκο που μου ειχε απομεινει να πιει καφε...
Σαν να μην συνεβει τιποτε απο την αγκαλια μου τα εβαλα προστατευτικα στο στεγνωτηριο μην εχοντας μαθει κανενα μαθημα, πετωντας το τελευταιο μαρκο σε αλλη σχισμη ενος αλλου σαδιστικου μηχανηματος ενος αλλου πολιτισμου παρακαλωντας να μην χρειαστει να κουβαλησω βρεγμενα ρουχα στο ταξιδι μου στη Βουδαπεστη για το σαβατοκυριακο...
Neverending story...

Απο την τρωγλη του συντροφου Χονεκερ στον Βουκεφαλα

Στους αστικους μυθους ανηκει κι η ιδεα οτι η Χαιδελβεργη δεν βομβαρδιστηκε στον 2^ο παγκοσμιο πολεμο διοτι υπηρχε ταχατις μια αμοιβαια συμφωνια μεταξυ γερμανων και αγγλων να μην βομβαρδιστουν οι πολεις με τα πιο παλια πανεπιστημια τους εκατερωθεν... Μπαρουφες. Ο μονος λογος που δεν βομβαρδιστηκε το μερος αυτο και διατηρει σχεδον στο ακεραιο τη φυσιογνωμια του εδω και μερικους αιωνες ειναι διοτι δεν υπηρχε τιποτε στρατηγικης σημασιας που να απαιτει ισοπεδωση. Απλα πραγματα.

Κι αυτο μας φερνει στο θεμα της εκπαιδευσης. Ηρθε η στιγμη νομιζω να παρθουν καποια σκληροπυρηνικα μετρα γιατι πολλοι Ελληνες (ακομη!) τους οποιους ακουω να μιλανε – ποσο μαλλον εκτος εδρας - ζουνε σε ενα παραλληλο ελληνικο συμπαν που ουδεμια σχεση εχει με την πραγματικοτητα του παγκοσμιου γιγνεσθαι σημερα...

Αυτο αναφερεται οχι για τιποτε αλλο, μονο διοτι εκτιθενται ανεπανορθωτα σε αλλους ανθρωπους που τους αντιμετωπιζουν σαν ατομα με ειδικες αναγκες. Δηλαδη: ειναι καιρος πια να ξεκολησουμε απο το 332 προ χριστου και το τι εκανε ο «μεγαλεξανδρος» πριν απο χιλιαδες χρονια κι ολες τις σαχλαμαρες περι βελανιδιων. Εαν ξανακουσω ελληνα να μιλαει σαν γυφτικο σκεπαρνι για το τι εκανε ο αναβατης του βουκεφαλα πριν απο 300 γενιες οταν η χωρα μας σημερα σχεδον σε ολους τους δεικτες συναγωνιζεται τις χωρες της βορειου αφρικης κι αλλα μεγαθηρια στις περιοπτες θεσεις 45-80, θα τον ξεμπροστιασω. Οταν η μαχη στα Γαυγαμηλα κι ολα τα συναφη καταλαμβανουν ενα εξαμηνο στο μυαλο ενος παιδιου (αθροιστε και τα υπολοιπα) που γαλουχειται σχεδον με εθνικο φανατισμο, καταληγει 30 χρονια αργοτερα να με κανει να κοκκινιζω απο την ντροπη μου οταν σε κυκλο ξενων συναδελφων φροντοφωναζει “I know how much you admire the Great Alexander…” κλπ κλπ και να θελω να ανοιξει η γη να με καταπιει. Ποσο μαλλον οταν βρισκομαι σ’ ενα μερος με τεχνολογια αιχμης και πρωτοπορους στην επιστημη μου απο καθε αποψη, σκεπτομενος οτι στην ελλαδα ενα απο τα μεγαλυτερα νοσοκομεια στην Αθηνα – το Ιπποκρατειο, δεν ειχε ,τουλαχιστον μεχρι προσφατα, ισως οχι κι ακομα!- ουτε εναν αξονικο τομογραφο που εδω και χρονια πολλα βρισκεται στα νοσοκομεια του δυτικου κοσμου οπως το χαρτι τουαλετας. Ας μην μιλησουμε για πιο εξειδικευμενα πραγματα. Οι φωτεινες εξαιρεσεις επιβεβαιωνουν τον κανονα, και παμπολοι αξιεπαινοι και ταλαντουχοι νεοι γιατροι που θα επρεπε να ειδικευονται υπο αλλες συνθηκες ταλαιπωρουνται οπως ο πατερας μου πριν 30 χρονια.

Ενας απο τους λογους που η ελλαδα δεν παει μπροστα ειναι η εντελως εσφαλμενη αντιληψη που εχει η πληθωρα των κατοικων της για το ποια ειναι η θεση της ελλαδας στον κοσμο σημερα. Δηλαδη αυτο τι νοημοσυνη απαιτει να το καταλαβει κανεις? Τρελαινομαι οταν βλεπω «μορφωμενους» ανθρωπους να προβαλλουν την ελληνικοτητα τους ως ενα ατου. Προξενει μονο γελια και καγχασμο εξω απ'το σπιτι μας, οι παραμορφωτικοι καθρεφτες στην ελλαδα μας κανουν τεραστια ζημια. Δεν χρειαζεται ουτε ηττοπαθεια/ντροπη ουτε περικεφαλαια/ψευδοηπερηφανεια διχως αντικρυσμα. Να ανοιξουμε τα ματια μας στον κοσμο και να δουμε το γινεται ΑΛΛΟΥ χρειαζεται. (Γελαω οταν σκεφτομαι οτι ισως ο μονος λογος που ειμαστε τελευταιοι στην ευρυζωνικοτητα ειναι διοτι οι πιο πολλοι ελληνες θεωρουν οτι το ιντερνετ ειναι αχρηστο αφου ηδη τα ξερουν ολα, κι εξαλλου αν κατι δεν το ξερουν, το μαθαινουν απο την εφημεριδα τους – παναγια βοηθα!- η την τηλεοραση τους.)

***********

Αλλου με πηγε το ποστ σημερα...

Ηθελα να ασχοληθω με το ποσο σημαντικο ειναι να συγκρινει κανεις τιμες πριν αγορασει κατι, μιας και τα γλυκα ματια της κοπελας που ηθελε να μου πουλησει το καρτοκινητο της εταιριας της παραλιγο να μου βαλει τρικλοποδια εχθες. Τελικα συγκρατηθηκα και βρηκα ενα αριστο πακετο-καρτοκινητο που μπορεις να καλεις στο εξωτερικο πολυ φθηνα απο την e-plus το οποιο θα συμβουλευα σε οποιον επισκεπτεται τη Γερμανια η μενει για μικρο διαστημα. (απο το κινητο κατευθειαν χωρις αλλα ενδιαμεσα νουμερα σε οποιοδηποτε σταθερο στον πλανητη με 0.09 ευρω/λεπτο και κινητο 0.29 ευρω/λεπτο, βορειο αμερικη φλατ 0.09ευρω/λ).

*************

Ηθελα να γραψω για το γεγονος οτι παρολο που οι Γερμανοι δουλευουν σαν σκυλια, καταφερνουμε και τελειωνουμε την ημερα μας πριν τις 4 το απογευμα, σε ενα κεντρο που ειναι σιγουρα στα πεντε κορυφαια παγκοσμιως στις επεμβατικες βρογχοσκοπησεις με πρωτοποριακες μεθοδους, με εξαιρετικα πολυπλοκες περιπτωσεις και με διαθεση να μας μαθουν οτι ξερουν και να μην κατακρατανε πληροφοριες που θα τους μειωσουν την «αυθεντια». Ειναι περηφανοι που εχουν φτασει ως εδω (ο βουκεφαλας χλιμιντριζει εξορμωντας στο αφγανισταν) και πιστευουν στη μεταδοση της γνωσης...Χαιρομαι πολυ που αντιμετωπισα πολυ παρομοια φιλικη ατμοσφαιρα με αυτην που εχω συνηθισει στις Ηνωμενες πολιτειες, χωρις αγκυλωσεις, επετηριδες, βαθμους γηραιοτητας και αυλικους... (και στη απροκαλυπτη μεταδοση της γνωσης οφειλεται η προοδος ενος κρατους)

***************

Να τελειωσω με την αγαπημενη φραση της ημερας. Ο Δρ. Becker ειναι ουσιαστικα αυτος που ανακαλυψε τον ενδοβρογχικο υπερηχο, εχει διαγνωσει και βοηθησει χιλιαδες ασθενεις νωρις στην πορεια μιας σοβαρης νοσου, τον διακρινει μια σοφια κι ενα χιουμορ ανθρωπου ενδεικτικο πνευματικης και συναισθηματικης ευφυιας. Ειναι εν ολιγοις απολαυση να τον ακους, να σου μαθαινει πραγματα. Ειπε λοιπον σημερα κατι που μου αρεσε παρα πολυ...

“In the end, almost every doctor has created through the years his own little cemetery.
The point is to do your best to keep it as small as possible...”

Τι ωραιος ανθρωπος, γνωστης του ποσο περατα και ατελη ειναι αυτα που κανουμε στη ζωη μας, η τελειοτητα μας διαφευγει. Να εχεις το κουραγιο και τη μετριοφροσυνη να παραδεχεσαι κατι τετοιο, παρα την αξια σου. Ειναι κοινη λογικη, παραδοξως ομως σπανιζει. Οι συγκρισεις δικες σας.

Το παρακανα παλι. Μεσα στην υπερβολη αναγνωριστε τα σημαδια που μας αφορουν ολους.

O συγκατοικος μου ο Ερικ Χονεκερ

Η διηγηση του 24ωρου στο Παρισι εχει μπει στη λιστα αναμονης.

Προεχει να δωσω μια εικονα απο τις τελευταιες 24 ωρες εδω στη Χαιδελβεργη, καθως η διαθεση μου ετσι με προσταζει.

Βρισκομαι στο ζεστο Römerkreis Cafe, με το ασυρματο νετ, στην ωραια αυτη πολη να εξιστορησω τα καθεκαστα...

Η ιδεα να ερθω στη Χαιδελβεργη για ενα μηνα πρακτικης στην επεμβατικη πνευμονολογια και ειδικα στον ενδοβρογχικο υπερηχο υπεβοσκε το τελευταιο εξαμηνο. Μ' ενδιαφερει το θεμα ουτως η αλλως ομως το εναυσμα μου το εδωσε ο αδερφος μου στην Βαλτιμορη μ' ενα βραδινο τηλεφωνημα στο Μπαφαλο λεγοντας μου ποσο ωραια θα ηταν να πηγαιναμε ενα μηνα παρεα στην Ευρωπη να καναμε πρακτικη καθεις στον τομεα του και να ζησουμε ξανα για λιγο στην ηπειρο που ανηκουμε... Φυσικα, ο δυσκινητος δυσκοιλιος αδερφος τελικα εμεινε πισω, κι εγω με μια απλη αλληλογραφια με τον διευθυντη της Thorax Klinik (χωρις να τον γνωριζω) τακτοποιησα να γεμισω το προγραμμα μου μεχρι τα τελη του χρονου στην κουκλιστικη αυτη πολη της γερμανιας μαθαινοντας κατι πολυ νεο κι ενδιαφερον στην επιστημη μου την οποια τα τελευταια χρονια την εχω τοποθετησει σε δευτερη μοιρα μιας και συνηθως ονειρευομαι οτι ειμαι ενας κινηματογραφιστης σε αναμονη...

Το TGV αναχωρησε απο το Paris-Est στις 11.24 το πρωι της Κυριακης. Απεργιες τελος. Ακριβως 3 ωρες αργοτερα (560 km σε 3 ωρες!!!) κατεβαινα το σκαλοπατι του τρενου στην Καρλσρουη με την χειραποσκευη μου (ταξιδευω παντα λαιτ, μονο με χειραποσκευες κι ας μενω καπου για καιρο, η ιδεα να βρεθουν τα πραγματα μου στην Σιγκαπουρη δεν μ'ενθουσιαζει εκτος κι αν με πηγαιναν και μενα μαζι) . Με μια συντομη 20 λεπτη ανταποκριση βρεθηκα στην Χαιδελβεργη.

Στοιχειο-tip ασχετο με την ιστορια αλλα χρησιμο: Η πρωτη μου κινηση ηταν να αγορασω μια μηνιαια καρτα απεριοριστων διαδρομων, το θεμα ειναι να ελαχιστοποιησει κανεις την ταλαιπωρια με εισητηρια κλπ και να μην ξοδεψει και μια περιουσια. Για ενα μηνα η καρτα κοστιζει 50 ευρω, για μετακινησεις στην περιοχη του Rhein-Neckar. Εξυπηρετικοτατοι, με γερμανικα "Μπευκου" εγω...

Ομως, τα πραγματα πηραν μια αλλη τροπη οταν εφτασα στο δωματιο που θα νοικιαζα...
Η Χαιδελβεργη ειναι ακριβη πολη, και το ευρω με ποναει. Αρχικα ειχα βρει ενα δωματιο στα βορεια της πολης αλλα τελικα μιας κι η κλινικη βρισκεται εκδιαμετρου αντιθετα, η Κ με συμβουλεψε να μεινω πιο κοντα, μην ξοδευω ασκοπο χρονο σε μετακινησεις. Ομως το δευτερο δωματιο που βρηκα θα ειναι διαθεσιμο απο την παρασκευη, οποτε μεχρι τοτε κανονισα να μεινω σε δωματια που διεθετε η κλινικη για φοιτητες απεναντι απο το νοσοκομειο. Οποιο λαθος!!!

Μιας κι υπηρχαν διαφορες τιμες, προτιμησα την πιο φθηνη επιλογη, για 5 ημερες δεν ηθελα να δωσω οσα και για το υπολοιπο διαστημα και με το δολλαριο να εχει φαει τετοια βουτια που ο μισθος μου στην αμερικη αντιστοιχει πλεον σ’ αυτον του γερμανου συλλεκτη απορριματων, ο οποιος μου κλεινει το ματι χαρρωπος, προτιμησα μια σπαρτιατικη επιλογη, μιας κι εχουμε χορτασει στο βουτυρακι τελευταιως...

Φτανοντας μπροστα στο κτιριο-κολλεγιο αντικρυζω την μετα-κομμουνιστικη αρχιτεκτονικη στο μεγαλειο της. Ενα πραγματικο τερατουργημα, πονανε τα ματια μονο που πεφτουν πανω σε τετοια ασχημια. Η πανδημια των αρχιτεκτονων του ’70 σε μεγα-δοσεις προζακ μας αφησε μια ακατανικητης ασχημιας κληρονομια που κι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος να εισαι, η επαφη σου με μια τετοια κατασκευη σου φερνει ενα κομπο στο λαιμο, μια θλιψη γι αυτη τη ματαιη ζωη, μια σκεψη αυτοκτονιας, εναν Καρυωτακη. Μιας κι ειμαι στα χαϊ μου το διαστημα αυτο, λεω δεν πειραζει, θα το προσπερασω, βγαζοντας φοτο για το αρχειο μου των αποτυχημενων κτηριων στα οποια εχω πατησει ποδι (να αναμενετε εκθεση!). Το γεγονος οτι απεναντι βρισκεται ενα πρωτοποριακο υπερσυγχρονο νοσοκομειο μιας διαφορετικης αισθητικης, κανει το κοντραστ ακομα πιο αστειο.

Μπαινοντας μετα βασανων στον προθαλαμο μ' ενα αρρωστο φως οπου καθε σωστος πρακτορας της Σταζι θα αισθανοταν υπερηφανος για το συναισθημα της συντριβης και της επερχομενης καταστροφης που προκαλει στον κρατουμενο του, πραγματικα σχεδον γυρισα επιτοπου, μια ορμη να τρεξω προς τα εξω αλαλαζοντας, με την σκεψη να κοιμηθω στο σταθμο του τρενου σχεδον λυτρωτικη!

Συγκεντρωθηκα, κρατηθηκα και παρατηρησα τον μακρυ αντιαισθητικο διαδρομο, σαν κρατητηριο με τα κελια του, αθελητα (θελημενα!) σου προκαλει ενα αισθημα φοβου! Μπαινοντας στο δωματιο ενιωσα οτι καποιος μου εκανε πλακα, σαν να ειμουν σε ενα theme-park, σε λιγο θα εμπαινε μεσα ο Ερικ Χονεκερ να με προυπαντισει στο φτωχικο του, να μου ανοιξει τα ματια για την προσφορα του κομμουνισμου στην προοδο του ανθρωπινου γεννους και μετα να με ανακρινει υπομονετικα για τις αμαρτιες μου των τελευταιων χρονων. Μετα απο πεντε λεπτα προσεμενα τον συγκατοικο μου να μπει και να μου συστηθει ως ο γραμματεας του κομμουνιστικου κομματος της ανατολικης γερμανιας. Κι ας βρισκομουν στη δυτικη. Δεν ειχε σημασια! Τετοια γυμνη ασχημη τρωγλη ειχα να δω απο τις πεντε εβδομαδες που ειχα περασει φοιτητης στο Τοροντο το 2001 μενοντας στην Bloor & Yonge, σ’ενα καταγωγι στο κεντρο...

Πεταξα τα πραγματα μου και βγηκα εξω.

Ακολουθει σνεχεια αυριο περι τραγελαφικων “Great Alexander”, εκπαιδευση αλα γαυγαμηλα, τηλεφωνικων συνδιαλλαγων και αλλων πολλων συμβαντων.

Παρισινες Προτασεις

Την παρασκευη που μας ερχεται πεταω προς Ευρωπη, για λιγες εβδομαδες στη Γερμανια, σ'ενα πανεπιστημιακο νοσοκομειο να μαθω κατι που με ενδιαφερει πολυ, και μια ευκαιρια να νιωσω παλι στο "σπιτι" μου.
Θα βρισκομαι 24 ωρες στο Παρισι απο το Σαββατο το πρωι.
Ερωτω τους φιλους εδω.
Τι θα κανατε 24 ωρες στο Παρισι?

Ευφανταστες ιδεες ευπροσδεκτες! Μια αγαπημενη γωνια, ενα μπιστρο που σας εκανε να νιωσετε καπως, μια βολτα που χαρακτηκε στο μυαλο σας , κατι που θα θελατε να κανετε πολυ και δεν κανατε!
Για να δουμε!

Περι Παμουκ, μυθιστορηματος και παγκοσμιοτητας

Σ' εναν "επιπεδο" κοσμο, πλεον ευκολα προσβασιμο στις πιο πολλες γωνιες του, με τη δυνατοτητα που παρεχει της αναμιξης στο μιξερ της παγκοσμιοποιησης διαπιστωνει κανεις τις αγκυλωσεις μιας "εθνικης" ταυτοτητας.
Η πραγματικοτητα ειναι γεματη στρεβλωσεις ουτως η αλλως. Νομιζω το να επιδιωκει ν'απαγκιστρωθει κανεις απο καποιες εξ αυτων μαλλον πιο δεκτικο τον κανει σ'ερεθισματα στο λιγο υπολοιπο της ζωης του.

Στις 8 Νοεμβριου στα πλαισια μιας πολυ ενδιαφερουσας σειρας που ονομαζεται Βαβελ (και καλει συγγραφεις απο ολο τον κοσμο να μιλησουν εδω), ο νομπελιστας συγγραφεας Ορχαν Παμουκ παρουσιασε ενα βιβλιο του "Το Χιονι" και συζητησε με το κοινο για διαφορα πραγματα και προβληματισμους ενος μοντερνου ανθρωπου σε παρατεταμενη μεταβαση...

Οπως ηταν αναμενομενο, προκειται περι ανθρωπου με τρομερη διαυγεια πνευματος, με μια υπερεθνικη αντιμετωπιση των πραγματων, ανθρωπιστης, απομακρυσμενος απο θρησκευτικες και εθνικες προκαταληψεις (χωρις να απορριπτει το παρελθον η καποιες παραδοσεις), πολυ κοντα στον homo universalis που αισθανομαι να με αντιπροσωπευει.

Μεταφερω εδω καποιες απο τις σκεψεις του, οπως τις σημειωσα τη βραδια εκεινη:

1. Περι αμεσου συσχετισμου εθνικης υπερηφανειας και ντροπης...

Οταν ενα εθνος διακηρυσει συνεχως την υπερηφανεια για την αξια του και τη σημαντικοτητα του, ελοχευει συνηθως και μια ταυτοχρονη αισθηση εντονης ντροπης που κρυβεται αναμεσα σε πομπωδεις διακυρηξεις κυριως για θεματα ελασσονος σημασιας.
(Αναφεροταν φυσικα στην Τουρκια αλλα ο νοων νοειτω.)

2. Περι αναγνωσης ενος μυθιστορηματος.

Διαβαζοντας ενα μυθιστορημα το μυαλο μας βρισκεται ταυτοχρονα αναμεσα σε δυο κοσμους που εναλασσονται σαν εκκρεμες μεταξυ της δικης μας πραγματικοτητας και του φανταστικου κοσμου που εχει χτισει ο συγγραφεας.
Πως αυτη η πραγματικοτητα κι ο τροπος που βλεπουμε τα πραγματα επηρεαζεται δυναμικα και συνεχως απο τις σκεψεις και τη πορεια του ηρωα ενος μυθιστορηματος.
Πως το φανταστικο αντανακλαται στην δικη μας καθημερινοτητα, στην αντιμετωπιση των πραγματικων καθημερινων προβληματων μας.
Η αναγνωση ειναι αυτη η ταλαντωση.

3. Περι προσφορας του Δυτικου Πολιτισμου στην ανθρωποτητα.

Η δυναμη του δυτικου πολιτισμου εγκειται στην προσφορα στην ανθρωποτητα του Μυθιστορηματος, της Κλασικης Μουσικης και της μετα-αναγεννησιακης Ζωγραφικης...


4. Περι ηθικοπλασιας και μυθιστοριογραφιας.

Το μυθιστορημα δεν εξυπηρετει κανενα ρολο στο να ασκει κριτικη (επι το πλειστον φθηνη) στην Ανθρωποτητα. Ο ρολος του μυθιστορηματος δεν ειναι ηθικοπλαστικος.
Το μυθιστορημα οφειλει να επισημαινει και ν' αναδεικνυει τις διαστασεις ενος προβληματος, οχι να λυνει το προβλημα.

5. Περι μεταφρασης.

Προτασεις στη μητρικη γλωσσα ακουγονται ως μια εσωτερικη μουσικη οταν διαβαζονται.
Το προβλημα σε μια μεταφραση ειναι να διατηρησει αυτην την εσωτερικη μουσικη της προτασης.

6. Περι αυτοβιογραφιας.

Η αυτοβιογραφια (και κατ επεκταση η καταγραφη ενος υπο αναποληση παρελθοντος) δεν εχει να κανει με το πως διαχειριζεται κανεις τη μνημη αλλα με το πως επιτρεπει στη ληθη να λειτουργησει αφαιρετικα...
"autobiograph is not about remembering, it's about forgetting"

7. Περι παγκοσμιοτητας και ανθρωποτητας.

"Διατηρω το ελπιδοφορο συναισθημα οτι κατα βαθος ολοι οι ανθρωποι εχουμε παρομοιες προσωπικες ιστοριες".
Κατ' αυτον τον τροπο λειτουργει και το εκκρεμες πραγματικου-φανταστικου στην αναγνωση ενος μυθιστορηματος.


Ηταν ενα υπεροχο ενενηνταλεπτο, σε μια καταμεστη πανεμορφη αιθουσα, καταδεικυνοντας ακομη μια φορα πως πολλες φορες η μοναδικοτητα κι η αξια καποιου εγκειται στο πως διατυπωνει και συνθετει νοηματα απλα σε κατι του οποιου το συνολο ειναι ισχυροτερο απο τα επι μερους κομματια...

Ο Τελειος Ανθρωπος / The Perfect Human

Προσπαθω αυτες τις μερες να βρω τη διαθεση να γραψω δυο-τρια πραγματα που μου αρεσαν πολυ απο την παρουσιαση που εδωσε ο Ορχαν Παμουκ την περασμενη Πεμπτη στο Μπαφαλο στο καταμεστο απο περιπου χιλιες ψυχες Asbury Hall.
Ενας πραγματικος πολιτης του κοσμου με ευρυτατο οριζοντα πνευματος που εκφραζει με τον καλυτερο τροπο την παγκοσμιοτητα της σημερινης εποχης με τα παραδοξα και τα διληματα της... Ελπιζω αυριο να καθησω και να μεταφερω εδω λιγες απο τις σκεψεις του.

Κινηματογραφικες ταινιες-αστερια της εβδομαδας:

- "The 5 Obstructions" του Lars Von Trier (Ιδιοφυιως πρωτοτυπη!)

- "4 μηνες, 3 εβδομαδες και 2 ημερες" του Christian Mungiu (Iστοριες απο την Χρυση εποχη!)

- "This Is England" του Shane Meadows (1983 υστερια!)

Ερωτικη Επιθυμια

Ξαφνικα το θυμηθηκε. Πρεπει να ηταν τελη του 2000. Ηταν αργα το απογευμα αλλα ειχε ηδη νυχτωσει για τα καλα, οι ψηλες λαμπες με το χλωμο κιτρινιασμενο φως εφεγγαν αχνα. Θυμαται τον ομιχλωδη καιρο και την υγρασια που πειρουνιαζε ως το κοκκαλο καθως περπατουσαν αγκαζε στο ασυμμετρο πλακοστρωτο με τα τακουνια απ' τα παπουτσια της να προκαλουν μια υποκωφη ηχω αντανακλωντας στα γυρω κτιρια. Μολις ειχαν αφησει το σινεμα Urania καποια μετρα πισω, εκεινη την εποχη εδειχνε το "In the Mood for Love" (Ερωτικη Επιθυμια) του Wong Kar Wai... Θυμαται τη σιωπη καθως κοιταξανε κι οι δυο ταυτοχρονα την επιγραφη με τα μεγαλα μαυρα γραμματα με φοντο το λευκο νεον φως, πριν συνεχισουν το δρομο τους...Μετα απο δυο λεπτα, λιγο πριν φτασουν στο μεγαλο ρολοι της πολης το οποιο ποτε δεν παρελειπε να τους υπενθυμιζει την σταθερη φθορα τους τον ρωτησε:

-"Να το δουμε? Η Ρ. μου ειπε πως ειναι ενα ονειρο."
-"Δεν ξερω, δεν εχω διαθεση για κινεζικο σινεμα" της απαντησε μαλλον ομως αφηρημενος, το μυαλο του ετρεχε καπου αλλου.

Δεν εδωσε συνεχεια, εξαλλου η σινεφιλια τους δεν ειχε παρει διαστασεις ιεροτελεστιας ακομη... Συνεχισαν τη νυχτερινη βολτα προς το Afium, στ' αγαπημενο τους κελαρι να πιουν βραστο κρασι με κανελα, να νιωσουν τη ζεστασια της ανασας, τα ζεστα ακροδακτυλα απο την καυτη κουπα καθως αγκιζουν ενα μακρυ θελκτικο περηφανο λαιμο...

Πεντε χρονια αργοτερα, με τον ιδιο χειμωνιατικο καιρο, αλλα σε διαφορετικες συντεταγμενες, τα μηκη και τα πλατη του πλανητη μεθυσμενα, οι ανθρωποι σε πληρη συγχυση, η επικοινωνια αδυνατη, η συνυπαρξη δυσβασταχτη. Περπατωντας εξω απο τη αιθουσα του Amherst, σαν δυο αρνητικα φορτια που απωθει το ενα το αλλο βλεπουν μπροστα τους αθελητα στα προσεχως την αφισα του "2046" του Kar Wai.
Καπως μαλακωσαν κι οι δυο.
-"Θα το δουμε παρεα?".
-"Στο υποσχομαι".

Λιγες μερες μετα ξαφνικος θανατος. Το μονο δωρο που της εκανε ποτε ο πατερας της. Ο θανατος του ως αφορμη ενος προαναγγελθεντος χωρισμου. Αλληλογραφια ασκοπη.
-"Το "2046" δεν το εχω δει ακομη. Θα σε περιμενω."
-"Δεν χρειαζεται".

Δυο χρονια αργοτερα, με τον ιδιο χειμωνιατικο καιρο, και το πρωτο χιονι να εχει πεσει, με το λευκο να γινεται λασπη, οπως συμβαινει παντα. Βλεποντας υπο αλλη οπτικη γωνια, με τους ηχους τους ρολογιου απο την εκκλησια απεναντι να μην δηλωνουν μονο τη ανεπαισθητη φθορα αλλα και τη γιατρεια απο ενα παρελθον που εχει παρελθει ανεπιστρεπτι, αισθανεται την αναγκη να εκτεθει στην "Ερωτικη επιθυμια" που τον περιμενει στωικα απο καιρο, αυτονοητα γνωριζοντας τους κυκλους που κλεινουν,
δεν ειναι ολοι φαυλοι οπως πολλες φορες εικαζεται.

Μια ταινια αριστουργημα, χρωστουμενη εδω και καιρο.
" Μια αναμνηση ειναι κατι που εχεις, η κατι που εχασες? "

In the mood for love, by Wong Kar Wai.

Ντελικατεσεν

Θα ηθελα να ημουν στην Οτταβα αυτο το Σαββατοκυριακο.

Να παρω τον δρομο προς την ανατολη,

ως τις ανατολικες οχθες της λιμνης Ονταριο εκει που αρχιζει τη μακρα δαιδαλωδη πορεια ο Αγιος Λαυρεντιος,

στα χιλια νησια να διασχισω αργα τις δυο ογκωδεις σιδερενιες γεφυρες,

οξειδωμενες και γερικες, που καμπυλωνουν στην μεση του πουθενα τριζοντας στον ρυθμο της ανθρωπινης ματαιοδοξιας,

με την περιφερικη οραση να πιασω τη μεθυστικη θεα του νερου με την οργιωδη βλαστηση που θελει να σε πνιξει,

να περασω τα τεμπελικα συνορα με τους υπερβαρους συνοροφρουρους συνοφρυωμενους απο την ακομη τραχια προφορα μου που δεν λεει να αλλαξει μετα απο εξι χρονια στην βορειο αμερικη...

Και μετα, υπο τους ηχους ενος γαλλικου γλωσσικου ιδιωματος, να με συντροφευει μια φωνη στην πορεια θυμιζοντας μου οτι ειμαστε ολοι απο καπου αλλου, πλεον ομως μεταμορφωμενοι – «εγω, ενας αλλος».

Αφιχθης επιτελους στην Οτταβα, να παρκαρω διπλα στο καναλι του Ριντω,
να νιωσω τις κλειδωσεις μου περπατωντας ασκοπα στην πολυβουη αγορα τους,

κι ο παγωμενος αερας ν’ ανακατευεται με τη γλωσσικη βαβελ ολογυρα τσακιζοντας μου το προσωπο.

Να μπω τελικα στο μαγαζι που φερει την τεραστια επιγραφη «Μπουνταπεστ»

και να μυρισω παπρικα και μυρωδιες μεταμοσχευμενες απο τον κοσμο τον παλαιο,

να καθησω σε μια γωνια οπου να βλεπω ταυτοχρονα μεσα κι εξω, παρατηρωντας κοσμους δυο...

Οι αρμονιες του Tabula Rasa του Pärt μ’ εχουν μουδιασει.

Ειμαι καθηλωμενος, νιωθω μονο τα βλεφαρα ν’ανοιγοκλεινουν σε αργη κινηση, την αποσπασματικη εικονα.

Συνειδητοποιω την ουτοπια της κινησης.

Μηπως πραγματι ειναι ολα τελικα ακινητα επειδη ειναι τοσο ευθραυστα?

«Fratres», (the astonishing power of the sublime...)

για τον Αρβο,

εμμεσως φυσικα για καποιαν αλλη.