Ουξι καξι κολομε

Το ονομα του μου θυμιζει καποια αρχεγονη προσταγη: Λεθεμ! Μεχρι πολυ προσφατα δεν τον ειχα συναπαντησει πουθενα. Η μαλλον δεν ημουν αρκετα παρατηρητικος. Φευγοντας απο Βουδαπεστη , τα βιβλια μου σκορπιστηκαν παλι αναμεσα σε φιλους, προτιμω να ταξιδευω παντα με το μικροτερο εν δυναμει σακ βουαγιαζ, κι ετσι στη Χαιδελβεργη καποια στιγμη που ενιωσα την αναγκη να διαβασω κατι ενδιαφερον ανετρεξα στην ιστοσελιδα του Νιου Γιορκερ, οπου καθε βδομαδα μια μικρη ιστορια παιρνει το δρομο της στις σελιδες του περιοδικου... Τυπωσα γυρω στις δεκα ιστοριες περισσοτερο τυχαια... πολλες φορες ο τιτλος ηταν αρκετος. Ετσι λοιπον εγιναν οι συστασεις με τον Jonatham Lethem, πετυχαινοντας το 'Lostraunaut', και μετα μια απο τις ωραιοτερες μικρες ιστοριες που υπαρχουν, το 'The King of Sentences' το οποιο απαιτει απνευστι διπλoτριπλη αναγνωση...σκετη απολαυση. Τις τελευταιες μερες κοιταω σχεδον αποκλειστικα την ιστοσελιδα του με πολλες ιστοριες εκει, πληθωρα συνδεσμων κυριως σουρεαλ, οπως μας αρεσει... Μοιραζομαι την ευφορια προσωπικης 'ανακαλυψης'...

------------

Πριν πεταξω απο το Λονδινο στο Οσλο εκανα το καθιερωμενο ταμα στο British Film Institute, ναος εντελως για χασιμο... Εφυγα με μια συλλογη απο τις πρωτες ταινιες του Ακι Καουρισμακι (αληθεια, μηπως να τον ελληνοποιουσαμε ευκολα, ο Ακης Καουρισμακης?) τις οποιες καταφερα να δω παλι εδω στη Χαιδελβεργη που οι ρυθμοι εχουν πεσει (ανυπομονω και να φυγω)... Το χιουμορ του Καουρισμακι ειναι τοσο ανεπαισθητο, μινιμαλιστικο και αναπαντεχο που νομιζω δεν υπαρχει αλλος τετοιος σκηνοθετης που να εκφραζεται με παρομοιο τροπο... Το 'Calamari Union' (απο τις πιο κουλ εντελως παραλογες ταινιες), το 'Hamlet goes business' (φιλανδικη εκτελεση του Αμλετ με μαυρο χιουμορ στα καλυτερα του), το 'La Vie Boheme' (εναυσμα να μαθω ωραια και διαφορα για εναν απο τους σημαντικοτερους ευρωπαιους ηθοποιους, τον Matti Pelonpaa) ειναι ταινιες που οσοι ενδιαφερονται για αυθεντικο ανεξαρτητο ιδιοφυη κινηματογραφο θα απολαυσουν... Σαββατο πρωι Βαρσοβια, το καφε παει στο Βιστουλα...

Ρομμερκραις Σουντ

Διαβαζω το προγραμμα του Φεστιβαλ Θεσσαλονικης. Απο τα απαντα των αδερφων Dardennes μεχρι ουγγρικο πειραματικο κινηματογραφο απο τη δεκαετια του '60 στα στουντιο Μπελα Μπαλαζ. Εντυπωσιακο ομολογουμενως.
Καταφερνω και βρισκομαι παντα εκτος ελλαδας οταν καθε χρονο δινω φρουδες υποσχεσεις στον εαυτο μου, 'τον επομενο νοεμβρη στη Θεσσαλονικη'. Ας ειναι.

--------

Σε 'second hand bookstore' στην παλια πολη της Χαιδελβεργης χαζευω. Καθως απομακρυνομαι, παρατηρω εναν ηλικιωμενο, εχουν κατι οι κινησεις και οι τροποι του καθως τριγυριζει και ξεφυλλιζει ενα βιβλιο που με κανει σιγουρο οτι θα το κλεψει. Απομακρυνομαι λιγο και κοιταω απο αποσταση. Πανω απο 60, τα ρουχα του δεν τον κανουν για φτωχο. Πραγματι, μετα απο ενα λεπτο που τον αισθανομαι αναποφασιστο και νευρικο, βουταει το βιβλιο και το ριχνει στην τσαντα του καθως περιστρεφεται γυρω απο τον εαυτο του. Προσπαθω να δω το βλεμμα του, ειμαι μακρυα, εχει νυχτωσει. Απομακρυνεται απο το βιβλιοπωλειο με ταχυ βημα. Γυριζω το βλεμμα μου, συνεχιζω το δρομο μου...

----------

Ασχημα νεα απο φιλο στη Βουδαπεστη. Ο παραδοξος συνδυασμος του ποσο ταυτοχρονα ανθεκτικη αλλα και ευαλωτη ειναι η ανθρωπινη φυση παντοτε με συγκλονιζει... Ισως να εντεινεται αυτο το συναισθημα απο τις ακροτητες που βλεπει κανεις στο ιατρικο επαγγελμα... Σκληρες δοκιμασιες στο ανθρωπινο σωμα που ομως αντεχει ενω επρεπε να το ειχαν καταβαλει κι αποτελειωσει προ πολλου... αλλα ξαφνικα τυχαια μικροσκοπικα γεγονοτα που προκαλουν ανεπανορθωτη ζημια... Στιγμες που το γελοιο στερεοτυπο του Carpe Diem ειναι η μονη παρηγορια.

Eπαναφορα, Οσλο / Oslo, recall

Απο τα μεσα της δεκαετιας του '90 στη μεταεφηβικη ηλικια που αφηνα την Αθηνα για το Πετς, θυμαμαι τη Λιζα να μου μιλαει τα βραδια για την πολη της το Σταβανγκερ, μια εντελως αγνωστη λεξη στο σχετικο χωροχρονο μου... Παρολες τις στενες-και-μη επαφες με Νορβηγους, δεν αξιωθηκα για τα επομενα 14 χρονια να επισκεφτω τη χωρα των ξωτικων... Ο δρομος κι οι αναγκες οδηγησαν σ'αλλους τοπους...

Στο τελευταιο εξαμηνο της παραμονης στο Μπαφαλο, μια χειμωνιατικη μερα που προτιμησαμε τη θαλπωρη του σπιτιου απο τα χιλιοεπισκεπτομενα καφε, καπως το εφερε η κουβεντα με τον LJ για την εικονα που αντικρυζει κανεις στον QEW δρομο που οδηγει στο Τοροντο, ακριβως πανω στη δευτερη μεγαλη γεφυρα, εκει που αρχιζει το Χαμιλτον... Ειναι μια κολαση του Δαντη, γιγαντιαια διυλιστηρια να βγαζουν φωτιες καπνους, ενα βιομηχανικο τοπιο να απλωνεται σε μια εκταση οπου πιανει το ματι, απο τις πιο τρομακτικες μετα-αποκαλυπτικες εικονες, κυριως με την αντιθεση που προκαλουν στο κατα τ'αλλα καταπρασινο Ονταριο... Ειναι κι η εικονα που εμφανιζεται στο "Clean" του Assayas, στα πρωτα πεντε λεπτα της ταινιας...
Τοτε μου εδωσε ο LJ ν'ακουσω το "Industrial Silence", των νορβηγων Madrugada, ενα σχεδον τελειο αλμπουμ, που εγινε το αγαπημενο μου soundtrack για μηνες, κυριως σ'αυτη τη διαδρομη Μπαφαλο-Τοροντο, μια γραμμη ζωης τοτε για το εναπομειναν διαστημα στις ΗΠΑ...

Στη νομαδικη ζωη που εξασκουμαι απο τον Ιουλιο, οπου το βιος κι η υπαρξη εχουν διαιρεθει πολλακις, προεκυψε επιτελους το ταξιδι στη Νορβηγια, πιο πολυ ως μια μυρωδια, μια εικονα της χωρας, το μεγαλο ταξιδι στο βορρα υπο αλλες συνθηκες περιμενει να συμβει... Το road-trip που σε παρακαλανε να το ταξιδεψεις... Στις λιγες μερες που περασα εδω, η τυχη το εφερε να δινουν κι οι Madrugada την τελευταια τους συναυλια, στο Spectrum του Οσλο χθες το βραδυ, με το εισητηριο να ανεμιζει στον αερα απ'τη χαρα, και δεκαπεντε χιλιαδες κοσμο να τραγουδαει τα τραγουδια τους... Ενα soundtrack της ζωης μας κι' αυτο...

Μετα τη Βουδαπεστη, το Παρισι, τη Βενετια, το Πετς, το Βερολινο, το Λονδινο και το Οσλο, επιστροφη στην Κεντρικη Ευρωπη παλι... Χαιδελβεργη για δυο βδομαδες, κι απο εκει Βαρσοβια... Η καρδια ελαφρως αριστερα δεν βρισκεται?

Μια καλη μερα για την Ανθρωποτητα...

"... And to all those watching tonight from beyond our shores, from parliaments and palaces to those who are huddled around radios in the forgotten corners of the world - our stories are singular, but our destiny is shared, and a new dawn of American leadership is at hand.

To those who would tear the world down - we will defeat you. To those who seek peace and security - we support you.

And to all those who have wondered if America's beacon still burns as bright - tonight we proved once more that the true strength of our nation comes not from the might of our arms or the scale of our wealth, but from the enduring power of our ideals: democracy, liberty, opportunity and unyielding hope.

For that is the true genius of America - that America can change. Our union can be perfected. And what we have already achieved gives us hope for what we can and must achieve tomorrow."

Long Live Obama!