Last Year in Marienbad

Καθομαι στο καφε, με εμπυρετη μανια προσπαθω να συνταξω και να συμπληρωσω δικαιολογητικα...

Ειναι αυτες οι στιγμες που νιωθω οτι το μυαλο μου γυριζει γρηγοροτερα απ' οτι συνηθως, σκεφτεται και προσπαθει να εκτελεσει διαφορετικες λειτουργιες μαζι, μεχρι ολα να γινουν ενα κουβαρι, μια θολουρα που στροβιλιζει ωσπου να σηκωθω αποτομα απο το τραπεζι πριν του ριξω γροθια (στο μυαλο μου κανω λιμπα και το μαγαζι οπως στο Punchdrunk Love), ειμαι νευρικος λες και καποιος με κυνηγαει, δεν με χωραει ο τοπος...

Διπλα το καφε επικοινωνει με βιβλιοπωλειο και κατευθυνομαι προς τα 'κει, περπαταω στο μεσοδιαδρομο, στηριζομαι στα ακροδαχτυλα, κοιταω ολογυρα, σκεφτομαι ν’αγορασω ενα περιοδικο, τ’αφηνω, προχωραω προς τα ραφια με την ξενη λογοτεχνια. Μολις την περασμενη βδομαδα αδειασα το σπιτι απ’τα περισσοτερα βιβλια, λεω δεν πρεπει ν’αγορασω αλλο, φτανει με τους σαλιγγαρους και τα σπιτια επ’ ωμου, ομως σκεφτομαι οτι μονο ετσι σπαω το φαυλο κυκλο της διαβολικης χαρτουρας και των διεκπεραιωσεων στο μυαλο μου.

Κανω παζαρια με τον εαυτο μου. Συμβιβασμος. Λεω θα κοιταξω μονο τα λεπτα βιβλια, τις νουβελες. Το ματι μου σκαναρει, η κορη διαστελλεται καθως ο ινιακος λοβος διαβαζει τα γραμματα A d o l f o B ι o y C a s a r e s, τιτλος του βιβλιου, The Invention of Morel. Ουτε 100 σελιδες. Στο εξωφυλλο η εκθαμβωτικη Louise Brooks των βουβων ταινιων με τα ματια κλειστα κοιταζοντας κατω σε μια ποζα του 1927...

Το ονομα του Casares το θυμαμαι απο τις εξαντλητικες αναφορες του πολυπραγμονα Ρομπερτο Μπολανιο σ’ενα απο τα βιβλια του, οποτε ειναι αρκετο για να σταματησει τη φουρια μου... Μετα διαβαζοντας το οπισθοφυλο, συναντω δευτερη πληροφορια αρκετη να με οδηγησει στο ταμειο... Ο αργεντινος συγγραφεας εγραψε τη νουβελα αυτη το 1940, πανω στην οποια ο Alain Resnais εμπνευστηκε και γυρισε το 1961, το Last Year in Marienbad, μια ταινια σταθμο με φωτογραφιες (και τιτλο) που εχουν στοιχειωσει τη μνημη μου, ταινια που την ψαχνω καιρο μιας και η επαν-εκδοση της στην Αμερικη εχει καθυστερησει (επαναπροβαλεται τωρα στη μεγαλη οθονη στη Νεα Υορκη...).

Εξω κουφοβραση, υγρασια να σου κοβει την ανασα, βαζω τον υπολογιστη στην ακρη, προσπαθω να χαμηλωσω στροφες, μια βουτια ολιγων λεπτων στον ελλιπτικο ενιγματικο κοσμο του Casares...