Keleti

Αρχες Νοεμβρη. Περιμενω την Κ. στο σιδηροδρομικο σταθμο του Κελετι. Ειναι 10 παρα το βραδυ, λιγα τρενα στις πλατφορμες, κρυο και σποραδικες ανθρωπινες παρουσιες στον τεραστιο σταθμο των ψηλων κιτρινων λαμπων της αιωνιας θαμπαδας. Το βλεμμα μου καταγραφει τις περισσοτερες φιγουρες ταλαιπωρημενες κι υποπτες...Τι ειναι προκαταληψη και τι αληθεια δεν εχω διαθεση η προθεση να ανακαλυψω... Λιγα λεπτα υπομονη ακομη.

Χαζευω την παρακμη του χωρου. Στρεφω το βλεμμα μου στο μεγαλο ασπρομαυρο πινακα αφιξεων κι αναχωρησεων στο μεσο του σταθμου. Απο μικρο παιδι με συνεπαιρνε ο ηχος κι η ταχυτητα της αλλαγης γραμματων κι αριθμων της ενδιαμεσης αυτης καταστασης εν κινησει... Η ψευδαισθηση της συνενοχης στην αλλαγη. Στην υποδιαιρεση του χρονου οπου οι επιγραφες μετακινουνται και προσαρμοζονται χρονικα προς τα επανω βλεπω μετα εκπληξεως αναμεσα στα ονοματα των τρενων που αλλαζουν αστραπιαια (Tenkes IC, Gyors, Szemely, Somogy IC, Bem EC, Kopernikus IC κλπ) την παραδοξοτητα της λεξης ‘Nosztalgia’ σαν σφηνα να εμφανιζετα για το ελαχιστο αυτο κομματι του χρονου αρκετο να ταξιδεψει μεσω νευρωνων και να προκαλεσει πυρηνικη συντηξη στον εγκεφαλο...

Μην πιστευοντας σ’αυτο που βλεπω - η υποψια της αυθυποβολης - καθομαι κολημενος στη θεση μου, με το λαιμο μου να ποναει και τα ματια ορθανοιχτα περιμενοντας την επομενη αλλαγη... Με το φλαπ-φλαπ-φλαπ των γραμματων να στρεφονται ταχυτατα, η ‘Νοσταλγια’ εμφανιζεται και χανεται ξανα αστραπιαια κι εγω κοιταζω γυρω μου σαστισμενος, μοναχικος μαρτυρας του ειρωνικου αυτου παιχνιδιου, με τα υπολοιπα κουρασμενα η αφηρημενα προσωπα βουτηγμενα στο κενο. Ακουμπαω την πλατη μου στο ημιτοιχιο, ενα μπερδεμενο μειγμα αναταραχης, ευφοριας και θλιψης να μoυ κανει παρεα στο λιγο χρονο προτου χαθω σ’αυτα που απαιτει το α-μνησιακο παρον...