Ο Θιασος

Ο περιοδευων.
Περναω το κοντινοτερο ισως συναισθημα του να ανοικεις σε καποια μπαντα. Οχι, δεν εχω κανενα απολυτως μουσικο χαρισμα, κι ενιοτε οταν σιγοτραγουδαω καποιο ρεφρεν εν γνωση μου φαλτσα, αντιλαμβανομαι την ελλειψη δεσμων με τη μελωδια. Παρολ'αυτα βρισκομαι σε περιοδεια! Την εχω ονομασει Identitycafe world tour 2008, κι ασχολουμαι με την αναζητηση χορηγων.
Απο την αρχη του χρονου συνειδητοποιωντας οτι φτανω συντομα σε νεο σταυροδρομι, αρχισα να επισκεφτομαι στην Αμερικη κοντινους μου ανθρωπους που ζουνε η βρεθηκαν απ' αυτη τη μερια της οχθης του Ατλαντικου, για μια τελευταια γυρα. Ετσι πολλα σαββατοκυριακα με το σακ-βουαγιαζ στον ωμο παραπαταω σε διαφορετικες καθε φορα πολεις των ηνωμενων πολιτειων, συναντωντας φιλους με τους οποιους καταληγουμε σ' ενα επαναλαμβανομενο ιδιομορφο παρτυ αποχωρισμου, θρυμματισμενο ομως κατα μηκος και πλατος.
Η χαλαροτητα επικρατει, το αλκοολ ρεει, ομως αναποφευκτα η αποδομηση τετελεσμενων αποφασεων, των δρομολογιων της ζωης μας, των ατελειων του χαρακτηρα μας αναδυεται στην επιφανεια. Ευτυχως, δεν ειναι μονο οι φελλοι που επιπλεουν. (Που με κανει να σκεφτομαι πως οσο μεγαλωνω τοσο περισσοτερο απεχθανομαι τη δικτατορια των αφορισμων.)

Ετσι λοιπον αρχιζοντας το γεναρη απο το Κληβελαντ, τη Νεα Υορκη, τη Βαλτιμορη ταξιδευω αυριο στην πολιτεια που περασα τρια χρονια απο τη ζωη μου, αλλα ενιωσα την πυκνοτητα τους λες κι ηταν τριαντα τοσο σε συναισθηματα οσο και σε αγχος, κρισεις, συγχηση και προβληματισμους για το που ειμαι, τι θελω, που παω, γιατι ειμαι μαζι τον ανθρωπο που ειμαι χωρις φυσικα να βγει κατι καλο απο αυτα. Ισως να ειναι νωρις για συμπερασματα. (Πως ομως, οταν γνωριζει κανεις τους λογους που τον κανουν αταιριαστο καπου...)
Παω αυριο στην πολη του Σαιντ Λουις με μια βαλιτσα συναισθηματα να δω στενους φιλους, επισης αυτοεξοριστους, απο το Γκντανσκ, την ομορφη χανσεατικη πολη της βαλτικης που μου πληρωσαν μεχρι και το εισητηριο να μ' ενθαρρυνουν να πεταξω στη μεσοδυτικη μιζερια του Μιζουριου, να τα πουμε απο κοντα μετα απο εναμισυ και βαλε χρονο.
Μου λενε, 'η τελευταια μας συναντηση στην Αμερικη, πρεπει να ερθεις'...
Τους απαντω, 'αν με μελαγχολησετε, θα παω αμεσως στο σταθμο, κι οποιος μ'αγαπαει θα παρει το τρενο...'.

Επομενος προορισμος την ερχομενη εβδομαδα το Χιουστον, με τους διδυμους Ισραηλινους φιλους, να αναμενουμε την επανενωση μας απο τις στεπες της Ουγγαριας στις στεπες του Τεξας... Κατι ειναι κι αυτο. Δεν μπορεις να τα εχεις ολα...

Καλο δρομο σε οσους ταξιδευουν, εστω και νοητα.