Αλλα αντι αλλων...

Αποπνικτικη ατμοσφαιρα. Σε σοφιτα με κοσμο που δεν θελω να βρισκομαι μαζι. Με βαριες μυρωδιες απο καρρικευματα και 30 βαθμους με υγρασια, μου ερχεται δυσπνεια και ναυτια πιο πολυ απο τις βαρετες κουβεντες των γυρω μου παρα απο το μαγειρευμα σε ενα χωρο που δεν αναπνεει ουτε αναεροβια.

Καλω τον εαυτο μου διακριτικα στον βομβητη του νοσοκομειου. Χτυπαει μετα απο λιγα δευτερα, προφασιζομαι οτι με καλουν απο τη μοναδα. Ξεκουμπιζομαι μια ωρα αρχιτερα. Κατεβαινω τα σκαλια μουτζωνοντας με. Ακομα δεν εχω μαθει να μην πηγαινω εκει που ξερω οτι θα νιωσω σαν αγριμι σε κλουβι. Ο Ρ. στην εξοδο. Μετακομιζει στο Λονδινο την τεταρτη. Του ευχομαι τα καλυτερα. Ανασαινω χωρις ανακουφιση.

--------------

Η μεταβολη του κλιματος ειναι αν μη τι αλλω εντυπωσιακη.
Πρωην «πολικα» μερη σαν το Μπαφαλο εχουν αποκτησει καθαρα τροπικο καιρο μεσα στον Οκτωβρη. Μπανγκλαντες. Με τους παγους στον βορειο Καναδα να λιωνουν, την Ισλανδια να γινεται προσφιλης προορισμος για δροσερες διακοπες, και την εκμεταλλευση του βορειου πολου να εχει αρχισει σκεφομαι τον χαμο που θα γινει. Επιτελους θα παψουμε ν' ασχολουμαστε συνεχεια με τη μεση ανατολη και τις βρεφικες θρησκειες και θα παρακολουθησουμε εν μεσω διαφημισεων ενα νεο σκοτωμο σε πιο δροσερα μερη. Αν δεν πνιγουμε (η καουμε) πρωτα.

---------------

Καθομαι στο καφε. Πρεπει να διαβασω αλλα χαζευω εξω. Ανησυχοι τυποι της σιεντολογιας τριγυρνανε εξω. Φορανε κιτρινες μπλουζες -παραφερναλια-, εχουν κανει κιοσκι απεναντι στο παρκο και προσπαθουν να προσυλητισουν κοσμο. (Μα που ειναι οι αφισες του Τομ?) Οι θρησκειες ειναι τοσο αστειες τελικα. Καποιες ομως ειναι καθαρα πιο εξωφρενικες απο αλλες. Ειναι τοσο ξεκαρδιστικο να προσπαθουν ολοι να σε πεισουν για την μια και μοναδικη αληθεια τους. Νηπιακες θεωριες με ολους τους υπολοιπους να ειναι οι παραστρατημενοι. Τουλαχιστον οι σιεντολογοι απεναντι προσφερουν μασαζ να σε εκτονωσουν απο το στρες (δεν ρωτησα λεπτομερειες!) και χυδαια εχουν στησει μικρα παιδακια σε γωνιες να καλουν τον κοσμο να παει κοντα, ν’ ακουσει μπαρουφες. Τα πραγματα ειναι τοσο αστεια οταν τα βλεπεις απο τη θεση του παρατηρητη. Αλλα και τοσο απομακρα... Θυμαμαι αξαφνα τους καλοφαγωμενους παπαδες με τις τεραστιες κοιλιες τους που μας κανανε θρησκευτικα στο σχολειο... Παλι καλα που δεν εφαγα ακομα!

---------------

Ανεμιστηρες στο ταβανι που δουλευουνε στο φουλ. Αισθανομαι τριγυρω την ραστωνη στο καφε σαν να βλεπω αυτες τις παλιες ταινιες του σαραντα. Μας λοιπουν τ’αποικιακα καπελα κι οι βενταλιες. Παρακολουθω το ζευγαρι μπροστα μου. Δεν εχουν αρθρωσει λεξη για καμια ωρα. Διαβαζουν κι οι δυο. Τους παρακολουθω διοτι η κοπελα ειναι εντελως στο στυλ που μου αρεσει κι ο τυπος φαινεται να της ταιριαζει. Δεν μπορω να το εξηγησω αλλα ειναι σαν να βλεπω τον εαυτο μου σε μια παραλληλη διασταση, σαν να προσπαθω να με καταλαβω μελετωντας τους. Η ετσι λεω. Φαινεται καθαρα ευρωπαια στο στυλ της, εχει εναν αλλο αερα. Η πλαναμαι οικτρα. Προσπαθω διακριτικα να δω τι διαβαζει. “6. Rhetoric and Persuasion”, Νιτσε. Με υπογραμμισεις. Ωχ, μεγαλο βεληνεκες... Καφε ψηλες μποτες (σιχαινομαι να βλεπω πανταχοθεν αυτα τα φλιπ-φλοπς μα θελει θαρρος να φορεσεις μποτα με 30 βαθμους εξω, ισως επειδη βρεχει τροπικα...). Δικτυωτο καλσον ισα να φαινεται, γκριζα ριγε φουστα λιγο κατω απο το γονατο, πρασινο πευκι μπουφαν (εχει κανει σιγουρα λαθος στον καιρο), μαλλι πιασμενο σε αυστηρο κοτσο. Σκεφτομαι να πω στον τυπο διακριτικα να την προσεχει πολυ! Ελπιζω να το γνωριζει. Ποιος ξερει.

Παλι δεν διαβασα αποψε οσο επρεπε. Αλλη μια προσπαθεια...