I d e n t i t y C a f e

Identity Lost. 'The melancholy folklore of exile', an uncertain way to fight the arrogance of ignorance...

Wednesday, September 12, 2007

Τελευταιες εντυπωσεις απο το φεστιβαλ...

Μετα απο καταρρακτωδη βροχη στο Μπαφαλο (το απογευμα οδηγωντας διπλα στη φουρτουνιασμενη λιμνη, ο ουρανος ειχε συννεφα μπλε ελεκτρικ), και παρεα με την φωναρα της (κατα τ'αλλα προβληματικης) Amy Winehouse ας ολοκληρωσω τις εντυπωσεις απο το TIFF07.
Μετα τις χθεσινες αριστουργηματικες τρεις, εκ των υπολοιπων 6 ταινιων, αξιες λογου και ιδιαιτερης προσοχης ηταν δυο.


Το "Fados" του Carlos Saura στην πρεμιερα του φεστιβαλ ηταν μια ευκαιρια για τον βετερανο ισπανο σκηνοθετη να ανακαμψει μετα απο μετριες ταινιες. Στο τεραστιο Ryerson theater των 1200 θεσεων επικρατουσε το αδιαχωρητο, μιας και ο Σαουρα ηταν παρον οπως και δυο υπεροχοι τραγουδιστες του Φαντο... Οπως με ολα τα πραγματα οταν γινεται κατι με αγαπη συνηθως το αποτελεσμα σε δικαιωνει ετσι κι εδω, ο Σαουρα εκανε τεραστια ερευνα στα φαντος και παρουσιασε μια τεραστια γκαμα απο τα αναλογα των δικων μας ρεμπετικων πορτογαλικα τραγουδια του πονου της αγαπης, της ξενιτιας, της ελπιδας ενος καλυτερου αυριου. Ειχε μαγικες στιγμες η ταινια που μου θυμισε λιγο και το Μπουενα Βιστα Σοσιαλ Κλαμπ του Βεντερς... Στο τελος, μετα τις ερωτησεις στον σκηνοθετη, η Μαριζα (που ειναι απο τις κορυφαιες τραγουδιστριες του Φαντο) μας σμπαραλιασε με τη φωνη της τραγουδωντας χωρις καμια συνοδεια και μικροφωνο σε μια απολυτη σιωπη 1200 ανθρωπων που μεταφερθηκαν καπου αλλου...


Η αλλη πολυ καλη ταινια ηταν η δανεζικη "With your permission" της Paprika Steen στο Discovery section. Ηθοποιος η ιδια σε πολλες ταινιες του Δογματος, γυρισε τη δευτερη ταινια της που πραγματευεται τη ζωη ενος πολυ ιδιορρθυμου Δανου που υπηρξε αποτυχημενος τενορος οπερας και κατεληξε να δουλευει στο φερρυ-μποατ μεταξυ δανιας-σουηδιας οντας ταυτοχρονα θυτης και θυμα σε διαφορες εκφανσεις της ζωης του...Μια ασυνηθιστη ιστορια οικογενειακης βιας, εκπληκτικο μαυρο χιουμορ, και τον κυριο χαρακτηρα να παρουσιαζεται μοναδικα απο τον ηθοποιο Lars Brygmann, ο οποιος εδωσε ολο το ειναι του εκφραζοντας τον Γιαν... Ενα εκπληκτικο tour-de-force, ειμαι σιγουρος οτι θα παρει βραβεια για τον ρολο αυτο. Τους μιλησα μετα την ταινια, κι οταν μαλιστα επισημανα το ποσο εκπληκτικα επαιξε εναν κωμικοτραγικο χαρακτηρα με ολες τις λεπτομερειες και τις λεπτες αποχρωσεις με τετοιο μπριο σηκωθηκε ολο το θεατρο και τον χειροκροτουσε επι ωρα. Ο ανθρωπος τα εδωσε ολα... ημουν ευτυχισμενος γι αυτον που ηταν παρον στο Τοροντο και εζησε μια τετοια αποθεωση εκει...την αξιζε στο επακρο!
Παροξυσμικη ταινια η οποια ΠΡΕΠΕΙ να ερθει στην ελλαδα... Την λατρεψα, και μαλιστα τωρα ψαχνω να βρω τις ταινιες που επαιξε ο Βrygmann πριν (μου ειπε να αρχισω με τον "Ρεμπραντ", μια ταινια του 2003. Φοβερος τυπος...). Μακαρι να βρει διανομη!

Απο τις αλλες, εχουμε και λεμε.

Η τελευταια ταινια του Peter Ness, "Gone with the woman", o oποιος ειχε γυρισει το πολυ καλο "Elling" πριν λιγα χρονια, αναμενοταν με μεγαλη ανυπομονησια. Κι αυτη ηταν μαυρη κωμωδια, περιγραφοντας μια ασυνηθιστη ιστορια αγαπης (η μαλλον συνηθισμενη, αλλα σαν να την βλεπεις απο εναν παραμορφωτικο καθρεφτη), με καλα στοιχεια αλλα και πολλες λιγοτερο εξυπνες η ενδιαφερουσες σκηνες, μαλλον με σκοπο να προσεγγισει ενα ευρυτερο κοινο. Τρια αστερια και πολυ. Το "Elling" σαφως ανωτερο!


Η ταινια του Αμος Γκιται, "Disengagement" αρχιζει δυνατα (σπανια βλεπω ταινια να καταπιανεται με το ποσο δυσκολο ειναι να ορισεις την εθνικη ταυτοτητα, ποσο ματαιο ειναι τελικα αυτο, και εν τελη ανουσιο ειδικα σε μια κοινωνια που οι νομαδες αυξανονται με γεωμετρικη προοδο), εχει δυνατο διαλογο, η Juliette Binoche παρουσα (παντως την αισθανθηκα αταιριαστη) αλλα το συνολο δεν ειναι κατι το μοναδικο... Ανω του μετριου αλλα ως εκει.


Το "L'ennemi intime" του Florent Emilio-Siri καταπιανεται με τον παρανοικο πολεμο στην Αλγερια, τις εκατερωθεν σφαγες κυριως των γαλλων που επι χρονια αποσιωπηθηκαν, την πληρη αποκτηνωση για σκοπους αβεβαιους, ιδανικα που ειναι μαλλον κινουμενη αμμος, τις ομοιοτητες που εχει με την συγκρουση Δυσης Ισλαμ στο Ιρακ, αλλα παρολο που ολα αυτα αποτυπωνονται και εκφραζονται πολυ πετυχημενα, εν τελη το εργο το εχουμε ξαναδει. Πολυ καλο, αλλα δεν λεει κατι νεο, απλως φερνει στη φορα τις ενοχες των Γαλλων για γενοκτονιες και ανοητους πολεμους τους οποιους ειχαν θαψει στη συνειδηση τους.


Η μεγαλυτερη πατατα ηταν δυστυχως η νεα ταινια του Νιλ Τζορνταν, ο οποιος ξεπουληθηκε πληρως στο Χολλυγουντ. Νομιζα οτι ο συνδυασμος Τζορνταν- Φοστερ θα ειχε ενδιαφερον, ομως επεσα εξω. Το "The Brave one" υπηρξε πατατα ολκης με ολα τα στερεοτυπα ενος προβλεψιμου μπλοκμπαστερ παρα την κεκαλυμμενη προσπαθεια να παρουσιαστει ως μια "διαφορετικη" ταινια οπου οι ηθικοι κανονες χανονται και ειναι ολα ομιχλωδη. Το χολυγουντ απλως δεν μπορει να γυρισει τετοια ταινια. Κριμα για τον Νιλ Τζορνταν, ντραπηκα για λογαριασμο του.

Αυτα τα ολιγα...

Ωπ! Ξεχασα! Επειδη μου εχουν κολησει ασχημα οι σουπερσονικ Rilo Kiley (η μουσικη τους ειναι τοσο funky που φοβαμαι να τους βαλω στ αμαξι μην κανω ατυχημα), οριστε το βρωμικο "Moneymaker" απο το You Tube!

2 Comments:

At Sep 28, 2007, 6:57:00 PM , Anonymous Anonymous said...

trelo clipaki file mou!!!
pou ta vriskeis re gamoto..
kateveno athens se 3 meres!
tha ta leme syxnotera ..
Tasos.

 
At Sep 30, 2007, 6:43:00 AM , Blogger IdentityCafe said...

Φινα!!!!

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home