The Banishment. Toronto Film Festival

Μολις εχω ζησει μια μοναδικη κινηματογραφικη εμπειρια. Κατι που διαπερναει το σινεμα, κατι εκπληκτικο.

Νομιζα οτι τιποτε δεν θα μπορουσε να ξεπερασει τη χθεσινη ημερα, οπου ειδα την προβολη του νεου φιλμ του Μπελα Ταρρ, Τον Ανθρωπο απο το Λονδινο. Το Ταρρικο συμπαν παρον, με τον σκηνοθετη επι σκηνης, μετα την ταινια να τον ρωταω πραγματα που με εχουν αγγιξει στις ταινιες του, ενας προσιτος ανθρωπος αλλα με πληρη επιγνωση οτι ειναι μοναδικος δημιουργος. Το να μου υπογραψει το εισητηριο μου μου φανηκε χαζο, αλλα παρ ολα αυτα το εκανα, λεγοντας του οτι εζησα στην πολη που γεννηθηκε εξι χρονια και πρωτη φορα ακουσα γι αυτον εκει οταν η τοτε κοπελα μου μολις ειχε δει εκστασιασμενη το Σαταν-Τανγκο μετα απο επταμισαωρη προβολη στο ΑπολλοΜοζι...

Αλλα ξεφευγω. Αυτο που πραγματικα συνεβει σημερα ειναι παραληρηματικο. Παρακολουθησα τη νεα ταινια του Zvyagintsev, το The Banishment... Η ταινια ειναι απλως τελεια. Τελειοτητα. Δεν θυμαμαι ποτε ειχα να ριγησω σε μια παρασταση αλλοτε... Βγηκα απο τον κινηματογραφο χαμενος, περιπλανομενος επι μισαωρο στους δρομους του Τοροντο σαν υπνοβατης, τα χερια μου ετρεμαν. Πραγματικα, δεν το γραφω για να το γραψω απλως η να παραστησω κατι, χρειαζομαι ομως να εκφρασω πως ενας κοσμος μπορει να περιγραφει με τοσες διαφορετικες ματιες και μεθοδους, και πως ορισμενοι ανθρωποι ειναι τοσο προικισμενοι και διορατικοι... Σε δυομιση ωρες ο σκηνοθετης της Επιστροφης (που ειναι επισης συγκλονιστικο) καταφερε να μου τριξει τα θεμελια, να με κανει να παρακολουθω τις εικονες εκστατικα...δεν γινεται, οι λεξεις δεν ειναι αρκετες. Τα εχω χαμενα. Οταν ερχεσαι σε επαφη με αριστουργημα δεν μπορεις να το περιγραψεις. Μονο να το νιωσεις. Αναρωτιεμαι αν μολις η δευτερη ταινια του αποτελει τετοιο κινηματογραφικο σταθμο τι αλλο του μενει να κανει...
Ισως να χαθει. Η ταινια αυτη θα μεινει για παντα.