Εντυπωσεις, ημερα 5η
Επιστροφη στα λημερια μου σημερα. Καταφερα να δω τελικα 9 ταινιες σε τεσσερις ημερες, σε μια πολη ασφυκτικα γεματη. Ο καλος καιρος βοηθησε στο να βρισκονται μιλιουνια ανθρωπων στους δρομους του Τοροντο, και πραγματικα το φεστιβαλ επιβεβαιωσε το καλο προαισθημα που ειχα εξαρχης...Μια μεγαλη γιορτη, με παρα πολλους σινεφιλ εκτος Τοροντο που ταξιδεψαν εκει για τις ταινιες, απο τις συζητησεις που ακουγα γυρω μου... Πολλοι εθελοντες και ανθρωποι εξυπηρετικοι, μια πληροτητα στα σινεμα σχεδον στο 100%, και μιλαμε για μεγαλες αιθουσες, δυο-τρια φιλμς που ηθελα να δω επιπλεον δεν υπηρχαν εισητηρια, με μεγαλα rush lines, ανθρωπων σε αναμονη... Το εντυπωσιακοτερο ολων ηταν οτι στις 8 εκ των 9 ταινιων που παρακολουθησα βρισκονταν παρον ο σκηνοθετης και συντελεστες της ταινιας. Μπορουσες να τους κανεις ερωτησεις μετα την ταινια και να τους προσεγγισεις ανετα στο φουαγιε για ωρα μετα... Το προγραμμα δεν ξερω πως μπορουσε να γινει καλυτερο, με πανω απο 200 ταινιες για ολα τα γουστα. Απο αβαν γκαρντ σινεφιλ πειραματικες, μεχρι χολυγουντιανες υπερπαραγωγες που μετρανε τις αντιδρασεις του κοινου στο φεστιβαλ, μιας και πολλες απο αυτες κανουν παγκοσμια πρεμιερα στο Τοροντο... Οι φανφαρες παρουσες φυσικα, με τα γκαλα, τους σταρ, τις λιμουζινες κλπ, αλλα σαφως μπορουσες να απομακρυνθεις απο ολο αυτο το θεαμα αν ηθελες και να εκτεθεις μονο σε αυτα που σε ενδιαφερουν. Επισης ολη η πολη ζουσε σε ρυθμους φεστιβαλικους, με τα μπαρ, τις γκαλερι, τις πλατειες, τα εστιατορια, καπως ολα να περιλαμβανουν κατι σχετικο στο χωρο τους η το προγραμμα τους...
Ταινια σταθμος το "The Banishment" του Andrey Zvyagintsev. Οσοι τον παρομοιαζουν με αντιγραφο του Ταρκοφσκυ δεν θα μπορουσαν να σφαλλουν περισσοτερο. Ο ανθρωπος εχει απολυτως τη δικια του σφραγιδα και ταυτοτητα και θα αφησει τεραστια κληρονομια οπως πηγαινει. Οποιος αγαπαει τον κινηματογραφο και δει την ταινια αυτη θα με καταλαβει. Η εικονα της ανθρωπινης καταστασης και του κοσμου γυρω της στο μεγαλειο της...
Το "The man from London" ηταν οπως το περιμενα. Γι αυτο ισως ειμαι πιο φειδωλος στις εντυπωσεις μου. Οπως ειπε κι η Τιλντα Σουιντον που ηταν επισης παρουσα στην προβολη, το σινεμα του Ταρρ ειναι υπο μια εννοια μεσαιωνικο, αλλα με μια υπερηχητικη ορμη που τα παρασερνει ολα στο διαβα του. Το αστειο ειναι οτι απο τους 500 θεατες που ειμασταν εκει, το πολυ οι μισοι να ειχαν ερθει σε καποια επαφη με το εργο του Ταρρ. Απο τους υπολοιπους που ισως και να πηγαν κατα λαθος αλλοι εφυγαν, αλλοι με το που τελειωσε η ταινια δεν καταλαβαν καθολου την συνενοχη που τους ζητησε ο σκηνοθετης, αλλοι με το μυαλο τους συνηθισμενο απο ταινιες με κλασικη ροη πληροφοριας ρωτουσαν τον Ταρρ σχετικα με την πλοκη οταν η ταινια ασχολειται με την Τυχη, τον Πειρασμο, την Ενοχη...και αλλοι προφανως θα ενιωσαν οπως εγω οταν ειχα πρωτοδει Ταρρ, σαν ενα χαστουκι να σε ξυπναει απο τον καθιερωμενο τροπο αντιληψης των πραγματων...να σου δειχνει και κατι αλλο.
Το California Dreaming (endless) λειτουργησε βραδυφλεγως μεσα μου... Το νεο "ρουμανικο new wave" στον κινηματογραφο ειναι γεγονος. Ειναι ισως η χωρα με το πιο δυναμικο κινηματογραφο στην ευρωπη τη στιγμη αυτη. Ανθρωποι που ξερουν ΤΙ θελουν να πουν, και ΠΩΣ να το εκφρασουν. Δυστυχως ο Νεμεσκου πεθανε σε αυτοκινητιστικο δυστυχημα μολις λιγες μερες πριν το τελος της ταινιας. Μολις 27 χρονων. Η ταινια αυτη στις Καννες εκανε θραυση (και τελικα κερδισε το παλμ ντ ορ μια αλλη ρουμανικη, το 4 μηνες, 3 βδομαδες, 2 ημερες) και το σινεμα στο τοροντο ηταν φουλ. Η κυνικη σουρεαλιστικη ματια του ανατολικοευρωπαιου, με ολους τους παραλογισμους-καταλοιπο της βαλκανικης και κομμουνιστικης τους ιστοριας... Η ταινια που παρουσιαστηκε οπως την αφησε ο Νεμεσκου πριν πεθανει χρειαζεται νομιζω editing σε μερικα σημεια, αλλα την σκεφτεσαι πολυ καιρο μετα αφου την δεις... (μερος πρωτο τελος)
posted by IdentityCafe @ 1:20 AM
6 Comments:
Αρθρο για το "The Banishment" απο ενα σοβαρο εντυπο, την International Herald Tribune...
"The Banishment" by Andrey Zvyagintsev who directed the acclaimed "Vozvrashcheniye" (The Return, which won the Gold Lion in Venice in 2000) is a massive two-and-a-half-hour work, a ravishing and disturbing puzzle.
The film opens in the city, on harsh scenes of a man in his car, sitting in driving rain, and ends with scenes of bucolic springs and streams.
As in "The Return," the story is about a father, his suffering wife, and children who are growing into awareness. "The Banishment" tells a coded tale, the story of Adam and Eve ejected from paradise, and the Eternal Return.
A family moves from the confinements of the city to the father's childhood home in a land of verdant splendor. Once settled, with one sentence, the wife destroys the illusion of paradise. Misfortunes hail down: there are trials, visitations, mystic messages and cruel reversals.
The pall of doom comes upon them for no apparent reason. We are asked to believe in the unseen, the unknown - shadowy glimpses of the wife's alleged unfaithfulness, her "confession."
But is it true? What we see - the doctor's visit, the husband's grief, will be turned around when a second story emerges, belying the drama we have just witnessed.
The father pays for his pride: the belief that he has created this family. The mother is punished, and the children, of course, will suffer most. This is symbolized in a scene in which they play with pieces of a giant picture puzzle, their arms splayed out across a half-assembled painting of the Annunciation. There are picnics on the lawn, Turgenev-style, and family visits flowing over with toasts and loud voices.
The film is chock-full of mystic signs and images; some are gems, but they do pile up. The director of photography, Mikhail Krichman, who won awards for his work in "The Return," does wonders in a palette of luminous colors and dark shadows.
The father, played by Konstantin Lavronenko of the Moscow Theater School, is filmed in the penumbra. The wife wears a blue dress and a white nightgown matching the virginal blues and whites in her bedroom. She is played by Maria Bonnevie, blonde and fair, an actress who has played Strindberg, Ibsen, Chekhov and, of course, Bergman.
For the doomed couple look like characters in a Bergman film, with their blind struggles, towering silences, and ferocious until-death-do-us-part drive. The children have bright cheeks and seem to be lit in vivid terra cotta. And the men are dark, bulky, heavy with doom. Devoured by mystic drive, they spiral into spheres beyond us.
The director has adapted his script from a William Saroyan story, "The Laughing Matter." But this is not the humorous Saroyan of "My Name is Aram."
The movie was shot in Moldavia and in Belgium, which goes to show that today, even a Russian film can go global and pick up some gloomy ambience from abroad.
O Lavronenko (ηταν ο πατερας στην Επιστροφη) εκπληκτικος ξανα, κερδισε το βραβειο αντρικου ρολου στις Καννες φετος.
Η εκθαμβωτικη Marie Bonnevie, σουηδεζα ηθοποιος θεατρου που εμαθε τα λογια της στα ρωσικα για την ταινια επαιξε επισης και στο καταπληκτικο "Reconstruction", τη δανεζικη ταινια του Boe, το 2003.
Μετά και από αυτήν την κριτική είμαι έτοιμη να πάρω τηλέγωνο τον Παναγιωτίδη της Rosebud και να τον απειλήσω , αν μου πει ότι αυτή η ταινία δεν θα έχει διανομή στην Ελλάδα.
μαρω, αν θες μπορω να ειμαι παρουσα στο τηλεφωνημα για να ακουγομαστε πολλες και πιο απειλητικες χιχιχι :)))
ic, τι να πω, κρεμομαι απο την οθονη (πως λεμε κρεμομαι απο τα χειλη σου). we want more! ελπιζω στο δευτερο μερος (μετα το intermission) να μαθουμε και για τις υπολοιπες απο τις 9 και για αλλες τοσες!!
*new season's resolution: να παω καποια στιμη στο φεστιβαλ του Τοροντο*
Υπέροχα όλα identity , merci !
Εγώ είδα χθες το παραμυθένιο Stardust (ψιλοκοιμήθηκα γιατί ήμουν πτώμα) κι αύριο σκοπευω να δω το Shoot 'em Up.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home