I d e n t i t y C a f e

Identity Lost. 'The melancholy folklore of exile', an uncertain way to fight the arrogance of ignorance...

Wednesday, January 03, 2007

Φιλοξενια ξενων φιλων


Δεκεμβρης του ‘01, γιορτινες μερες στην Αθηνα. Μεταιχμιο.

Τελος εποχης ονειρικης φοιτητικης ζωης, αναμονη αρχης σε νεα ηπειρο.Terra incognita. Μουδιασμενος, αβεβαιος αν θελω να απομακρυνθω τοσο, προετοιμαζομαι για τις επερχομενες συνεντευξεις σε αμερικανικα πανεπιστημιακα νοσοκομεια...

Φιλαδελφεια, δυο μηνες πριν. Τελειωνα μαραθωνιες εξετασεις και ενα ελευθερο μεσημερι στο chat του BEST γνωριζω μια κοπελα που σπουδαζει στη Βοστωνη. Λιγα κοινα αρκουν να ενωσουν τους ανθρωπους, κραταμε επαφη, μαθαινω στην πορεια για δυο συνεντευξεις εκει.

Τελικα βρισκομαστε στην Αθηνα στις γιορτες σε παρτυ που με καλει.

Νιωθουμε ξεχωριστη οικοιοτητα απο κοντα αν και βλεπομαστε πρωτη φορα. Θα μεινει στην ελλαδα διακοπες μεχρι μεσα γεναρη, με ρωταει ποτε πεταω στη Βοστωνη, σε μια βδομαδα, απαντω. Πεντε λεπτα περνουν, η συζητηση γυρναει αλλου, ξαφνικα ομως μου προτεινει. «Το ξερω οτι ειναι τρελο, αλλα θα σου δωσω τα κλειδια του σπιτιου μου στη Βοστωνη να μεινεις οσο καιρο χρειαζεσαι. Εγω θα ειμαι ακομα εδω αλλα μενουν φιλοι διπλα αν χρειαστεις κατι»...Εμεινα αποσβολωμενος. Ενας ανθρωπος που με συνανταει πρωτη φορα, μια ωρα μετα μου εμπιστευεται το σπιτι της στην αλλη ακρη του κοσμου. Σκεφτηκα να αρνηθω αλλα η χειρονομια ηταν τοσο ομορφη, θα ηταν μεγαλο λαθος. Της εδωσα την πιο ζεστη αγκαλια μου.

Παντοτε θυμαμαι τοσο γλυκα εκεινες τις μερες. Φευγοντας απο Βοστωνη της αφησα στο κρεβατι, το αγαπημενο μου βιβλιο της εποχης, "Οι Τέσσερις Τοίχοι" του Βαγγελη Χατζηγιαννίδη και ενα σημειωμα...


(ΥΓ. Το κειμενο προοριζοταν για τις ιντερνετικες ιστοριες του doncat, αλλα ηθελα να το κανω ποστ κι εδω...)

5 Comments:

At Jan 3, 2007, 6:29:00 PM , Blogger Alexandra said...

ιδιαίτερη ιστορία... ξεχωριστή και όμορφα ευαίσθητη.

 
At Jan 3, 2007, 6:38:00 PM , Anonymous Anonymous said...

Κάποτε αφήναμε και τις πόρτες ξεκλείδωτες πόσο μάλλον να φιλοξενήσουμε κόσμο.
Μπράβο της πάντως...βρε καφέ μου είσαι σίγουρος ότι δεν της γυάλισες?
Μπουχχαχαχχα
Καλή χρονιά σου είπα αλήθειά?

 
At Jan 3, 2007, 9:02:00 PM , Blogger Unique Fish said...

Υπέροχη εμπειρία-ιστορία, το ίντερνετ μας φέρνει κοντά όσο μακριά και να είμαστε. Άλλες φορές μας απομακρύνει.

ΥΓ: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης δεν είναι;

 
At Jan 3, 2007, 11:42:00 PM , Blogger IdentityCafe said...

Αλεξανδρα σ ευχαριστω.
Παντως εχω εντυπωσιαστει απο το ποσα καλογραμμενα βλογς εχω βρει ως τωρα... (αν και το 90% των ανθρωπων η και παραπανω στην ελλαδα δεν εχουν ακουσει καν τη λεξη)
Μου αρεσε πολυ το ποστ σου σημερα...

Συκαλακι μου καλη σου χρονια, και αν μου ειπες ξαναπες μου!
Ναι, η ιστορια ειναι απο τις καλυτερες μου, μου εκανε τρομερη εντυπωση οταν μου συνεβει.
Δεν ξερω αν της γυαλισα (εμενα μου αρεσε παντως! χα), δεν το ψαξαμε ποτε, χαθηκαμε λογω αποστασης μιας και περασα και 3 χρονια στο ευλογημενο Μιζουρι...)

Μοναδικο ψαρι!
Εχεις δικιο και για το μεν και για το δε!
Ειναι Βαγγελης και το διορθωσα.
Να εισαι καλα!

 
At Jan 4, 2007, 9:52:00 AM , Anonymous Anonymous said...

Χαίρομαι που βλέπω ότι το "θαύμα" χωρά ακόμη στην πεζο-υλιστική τρομολάγνα εποχή μας!!! Βρίσκει τη χαραμάδα του και εισχωρεί στο χρονοτόπο μας!!!
Εύχομαι να γεμίζει η ζωή σου από "τέτοιες" μικρές ιστορίες!!!!

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home